INAGAW ni Andrew ang stick ng bbq na kakagatan na dapat ni Juan. "Mauubos n'yo na iyang paninda n'yo pero wala pa ring bumibili sa inyo." Pinaningkitan siya ni Juan ng mata at binilisan na lamang ang pagpapaypay sa mga iniihaw na bbq sa harapan nito.
"Sino bang may sabi sa'yo Andeng na binibenta namin 'to?" sagot sa kanya ni Simon. Ito ang may idea na magtayo sila ng maliit na bbq stall malapit sa pier. Andrew did not agree with this plan, but it's a win of two against one. Ano pa bang magagawa niya? "Pinapakailaman ka ba namin na nakasuot ka pa rin ng salakot kahit may buwan na?"
Tumawa nang malakas si Juan. "Maliwanag ang buwan—"
Tinakpan ni Simon ang bibig nito. "Shs. Huwag kang magsalita, pepe ka." Ibinaba nito ang kamay. Juan did the "zip-your-mouth" hand sign.
Kinagatan na lamang ni Andrew ang hawak na bbq. Iginala niya ang tingin sa paligid. Mahangin sa banda kung saan sila. May mangilan-ngilan ding mga tao na napapatingin sa gawi nila. Most of them are probably curious about the distinct meat aroma that come along with the smoke. Hinihintay nilang dumaan ang grupo ng mga nagbabantay sa lagakan ng mga naiwang gamit dito malapit sa daungan. Nauna na si Andris doon para makapagmasid kung paano sila makakapasok doon mamaya.
He doesn't think someone will find them familiar lalo na't malaki na ang kinaibahan ng mga hitsura nila noon. Humaba na nang bahagya ang mga buhok nila at tumubo na rin ang mga barbas sa kanilang mukha. Nakaayos bilang negosyanteng Tsino sina Simon at Juan. Dinagdagan lamang ng bigote ni Juan ang itaas ng bibig nito—mas nagmukha itong si Mang Kepweng doon sa isang palabas na pinanood ng assistant niyang si Lychee sa oras ng trabaho. If his memory serves him right, the actor was Vhong Navarro.
"Sa tingin mo, Drew, may bbq na sa panahon na 'to?" tanong maya-maya ni Simon.
"Malay ko."
"Ay, mali iyan." Simon chuckles. "Dapat alam mo."
"I don't think I have to know everything," kaswal niyang sagot.
"Seryoso natin a," puna na nito. "May problema ba, Drew?"
Ibinaling niya ang tingin sa dalawa. "Nothing." Nagbaba siya ng tingin sa karatolang idinikit ng mga ito sa maliit na kawayang mesa. "Pero diyan sa pangalan ng tindahan n'yo meron."
Ang lakas ng tawa ng dalawa. "Ah, iyon lang pala? Maliit na bagay. Walang anuman," sagot ni Simon. "Tuhugin Mo Ako Sa Ilalim Ng Iyong Pagmamahal." Lalo pang lumakas ang tawa ni Juan, isang maling galaw lang ay kakalas ang baga nito kakatawa.
Kumunot lang ang noo ni Andrew. "Saya ka na diyan?"
"Oo naman," sagot nito tawang-tawa pa rin. "Speaking of business. Alam n'yo naisip ko na rin magtayo rito ng kapehan. Alam n'yo iyong uso ngayon sa panahon natin na 39 coffee?" Ngumisi si Simon. "Don Juanchiato."
Tawang-tawa na naman si Juan. "Gagu!" hindi napigilang mura nito.
"Sa tingin mo ay magsasayang silang ng treynta y nuebe para lang sa isang kape?" bwelta ni Andrew kay Simon.
Napaisip si Simon. "Oo nga, 'no? Ginto na iyon sa panahon na ito."
"You don't even have a nearby commissary."
"Andrew," tiningnan siyang seryoso ni Simon. "Puwede ba, huwag kang magmura."
"I'm not cursing you. I just said you would need a commissary—"
"Hindi siya nagmumura," singit ni Juan. "Bobo ka lang talaga—" Biniglang sakal ni Simon gamit ng isang braso nito si Juan na tawa lang nang tawa.
"Hoy, Juanito, itikom mo iyang bibig mo."
