FUTURE HUSBAND

CHAPTER 21

TWO WEEKS had passed and she didn't saw Dave after that accident. Dinala niya lang sa hospital si Dave at inasikaso ang mga babayaran sa hospital bago umalis nung gabing iyun.

Tama naman ang ginawa ko...sa tingin ko? Hayst.

His face full of blood can't get out of her mind. A tear fell and she sighed.

Bakit nangyayari na naman sa'kin 'to? First ang taong pinakaimportante sa buhay ko...ngayon siya.

She's scared of the things that might happen to Dave just like what happened to those people she treasures the most, before. Two weeks na'rin siyang hindi pumapasok dahil sa may mga kakaiba na naman siyang nararamdaman sa katawan niya. She got her period just last night that's why she's feeling dizzy and nauseous for the past few days.

Napahawak siya sa puson niya nang sumakit na naman iyun. Hirap siyang maglakad kaya kung kinakailangan ay nakahiga nalang siya at gagapang papuntang banyo dahil sa sobrang sakit din ng ano niya. She's been like this since in highschool but her mom didn't care about it. Nagiging emosyonal din siya at pakiramdam niya ay wala siyang silbi o kwenta kapag nangyayari sa kaniya 'to. Mabuti at nasabihan na niya si Samara na ito muna pansamantala ang mag-asikaso sa kompanya dahil hindi siya makakapasok.

Bawi nalang ako kay Samara pag-ayos na pakiramdam ko. Kainis na period 'to! Sa bagay pag hindi rin ako dinadatnan naiirita ako kasi ang tagal ta's ngayon na meron na nakakainis.

Hindi naman kasi komportable matulog e lalo na kapag malakas! Jusko!

Pumikit siya para matulog nang may nagdoorbell. Dumilat siya at napahawak sa may puson niya nang sumakit ito lalo kapag bumabangon siya.

"Sandali!" Sigaw niya dahil magbibihis muna siya ng maayos. Napapadaing siya sa sakit dahil mas sumasakit ito kapag may napkin siyang suot.

T*ngina!

Nakahawak siya sa pader at hawakan ng hagdan bilang alalay sa pagbaba niya habang papunta sa may pinto. She always left her gate open kapag nasa bahay siya para diretso nalang sa pinto ang mga kaibigan niya.

Wala pa'rin tigil ang pagdodoorbell.

Kawawa naman yung doorbell ko.

"Pwede ba huwag—Dave?"she asked when she finally saw the person who's been playing with her doorbell.

"Hi." Nakangiting sabi nito at kumaway pa sa kaniya. Nakatulala siya dito at maraming tanong sa isip niya kung bakit nandito ito. Pinagmasdan niya ang katawan nito at natuwa siya sa loob-loob niya na kahit papaano ay okay na ito.

"What are you doing here?"she asked in a low voice.

"Bawal ba ako bumisita sayo?"tanong nito pabalik at naging seryoso ang mukha. She sighed and looked at herself. She's wearing a white shirt and a long black skirt, her attire is always like this when she's at home and having her period.

"Bakit hindi mo 'ko binisita?"sabi nito na nakatitig sa kaniya.

"It's better to be like that than visiting you." She said.

"Why?"he said in a baritone voice.

"None of your business. Umalis ka na." Sabi niya at akmang isasara na ang pinto nang magsalita ito na ikinatigil niya.

"Are you always like this...pushing other people away? Kasi ang galing mo'ng tumulak sa mga taong may pakialam sayo papalayo." Sabi nito at palihim siyang napabuntong hininga at tinignan ito sa mata.

"Talaga nga ba'ng may paki sa'kin? O nagpapanggap lang na may pakialam sa'kin?"sabi niya na walang emosyon. She hates this kind of feeling and this side of her.