•Darkness•

• 45 •

«Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, για αυτό σταμάτα να ρεζιλεύεις τον εαυτό σου.»
Είναι ντροπή να δείχνω τι νιώθω;
Με σπρώχνει ελαφρά και απομακρύνεται.
Στέκεται μπροστά στο παράθυρο κοιτώντας απέξω.

«Βρήκες άλλον;»
Αλήθεια δεν με θέλει πια;
Γιατί λέει με τόση σιγουριά πως δεν θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί;

Να ζηλέψει ήθελα μόνο και να "ξυπνήσει".... όχι να με ξεγράψει...

«Τολμάς να με ρωτάς κάτι τέτοιο; Εσύ;»
Γελάει και διακρίνω τη πικρία του.

«Μόνο με εσένα είμαι ερωτευμένος. Φίλησα άλλον για να καταλάβεις πως δεν θα σε παρακαλάω μια ζωή...για να κάνεις κάτι, να με διεκδικήσεις πίσω.»
Είμαι ειλικρινής μαζί του, τι άλλο θέλει;
Για πόσο θα μας βασανίζει;

«Παίζεις δηλαδή με κάποιον και αποδεικνύεις για άλλη μια φορά την ανωριμότητα σου.»
Ό,τι κι αν κάνω είναι λάθος...

«Σταμάτα πια κι εσύ να με λες ανώριμο.»

«Σωστά...φέρεσαι απλώς σαν ένα παιδί της ηλικίας σου.»
Γυρνάει επιτέλους και με κοιτάει.
Δείχνει τόσο απογοητευμένος.

«Σε λίγες ημέρες ενηλικιώνομαι.»

Για λίγα δευτερόλεπτα επικρατεί σιωπή.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεστομίζει κάτι που σίγουρα δεν περίμενα να ακούσω.

«Κι εγώ σε λίγες ημέρες θα βρίσκομαι εκτός χώρας.»

Παγώνω.

Ξανά σιωπή.

«Για πόσο;» Βρίσκω το θάρρος να ρωτήσω γεμάτος φόβο.

«Δεν ξέρω. Ίσως και για πάντα.»

Νιώθω σαν να σπάω ολόκληρος σε χιλιάδες κομμάτια.

«Κι εγώ;» ρωτάω γεμάτος παράπονο.
Θα με αφήσει έτσι εύκολα;

«Εσύ θα συνεχίσεις τη ζωή σου. Θα τελειώσεις το σχολείο, θα σπουδάσεις, θα διασκεδάσεις, θα γνωρίσεις ανθρώπους, θα κάνεις σχέσεις. Σε έναν χρόνο θα με έχεις ξεχάσει τελείως. Και αυτό ακριβώς θέλω να κάνεις!»

«Εγώ όμως δεν θέλω τίποτα από αυτά. Τίποτα δεν έχει νόημα χωρίς εσένα.»
Δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Τα δάκρυα ξεφεύγουν από τα μάτια μου. Τρέχουν ασταμάτητα στα μάγουλα μου.

«Δεν καταλαβαίνεις πως δεν σου αξίζω; Έχεις μάθει τι έχω κάνει. Δεν έχεις την κρίση να καταλάβεις πως δεν πρέπει να είσαι μαζί σου. Ίσως να εκμεταλλεύτηκα και την αθωότητα της ηλικίας σου. Αυτό τουλάχιστον ήθελα στην αρχή.»

Προσπαθώ να του πω πως δεν με εκμεταλλεύτηκε στιγμή, όμως δεν προλαβαίνω να εκφράσω ούτε λέξη.
Συνεχίζει εκείνος.

«Και ξέρεις κάτι; Ούτε εσύ αξίζεις σε εμένα. Κι εγώ χρειάζομαι κάποιον να με νοιάζεται και να με προσέχει. Θέλω να νιώθω ασφάλεια, όχι να τρέχω πίσω από έναν έφηβο που κάνει εσκεμμένα λάθη.»
Φοβάμαι πως εννοεί τα λόγια του.
Δεν του είμαι αρκετός.
Δεν είμαι αυτό που χρειάζεται. Του είναι μόνο ένα πρόβλημα.

«Μπορεί να έχω κάνει λάθη και βλακείες, αλλά εσύ τουλάχιστον για εμένα δεν ήσουν λάθος. Μάλλον για σένα εγώ ήμουν...»

Μετάνιωσε...μετάνιωσε για ότι έζησε μαζί μου, αλλιώς θα το αρνιόταν, δεν θα σιωπούσε.

Καταλαβαίνω πως πραγματικά με θέλει μακριά του.

«Δεν θα σε φέρω ξανά σε δύσκολη θέση» λέω διστακτικά.

Κουνάει το κεφάλι του, αλλά δείχνει να μην πιστεύει και πολύ τα λόγια μου.

«Το εννοώ. Συγγνώμη που επέμενα. Νόμιζα...νόμιζα με αγαπάς. Ο χαζός ακόμα νιώθω πως ίσως δεν θέλεις να φύγω. Τώρα πια κατάλαβα.»

Τον βλέπω συγκινημένο. Συγκρατείται σε αντίθεση με εμένα.

«Αυτό δηλαδή έχεις καταλάβει από όλα αυτά; Πώς δεν σε αγαπάω; Πώς δεν σε αγάπησα;»

«Μου το έχεις πει άλλωστε και κατάμουτρα.»
Τότε δεν το πίστεψα... τώρα συνειδητοποιώ πως ίσως έλεγε την αλήθεια.

«Εντάξει...ας είναι» λέει σαν να παραιτείται από αυτή τη συζήτηση.

«Αν δεν ισχύει, τότε πες το μου.»
Σχεδόν τον παρακαλάω. Κρατάω ακόμα μια τελευταία ελπίδα.

Με πλησιάζει και με φιλάει απαλά στο μέτωπο.

«Πήγαινε σπίτι σου...εντάξει;»

Κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι μου.

Ό,τι και να λέει, για μένα αυτό το άγγιγμα των χειλιών του στο μέτωπο μου φωνάζει "σε αγαπώ".

.
.
🙏💕💕