Jimin
Δυο ημέρες δεν βγήκα από το δωμάτιο μου. Πώς να βγω; Δεν ήθελα να δω άνθρωπο. Δεν αντέχω καν να αντικρίσω στον καθρέφτη τον εαυτό μου.
Σκεφτόμουν ασταμάτητα.
Νιώθω να πνίγομαι στην δυστυχία μου.
Για άλλη μια φορά φέρθηκα παρορμητικά και ανώριμα.
Μετάνιωσα κάθε λέξη που είπα στον Yoongi και τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Έπρεπε να του μιλήσω πιο ήρεμος.
Έπρεπε να του δώσω την ευκαιρία να μου εξηγήσει.
Δεν αντέχω στην σκέψη πως θα τον χάσω...πως τον έχασα.
.
.
Κοιτώντας έξω από το παράθυρο βλέπω τη μηχανή του Yoongi να φτάνει.
Τρέχω αμέσως κάτω και τον περιμένω στον κήπο.
Με βλέπει και με προσπερνάει.
Η σύντομη ματιά του είναι σαν μαχαίρι στην καρδιά μου.
«Yoongi;»
«Τι θέλεις;» σταματάει χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.
Τον πλησιάζω.
«Θα μου εξηγήσεις τι συμβαίνει με όσα μου είπε ο Namjoon;»
«Τώρα μου το ζητάς αυτό;» Ξέρω πως ίσως είναι λίγο αργά...
«Συγγνώμη. Ξέρω πως αυτό έπρεπε να κάνω από την αρχή. Συγγνώμη. Πανικοβλήθηκα. Τρόμαξα. Δεν σκέφτηκα καθαρά.»
«Τώρα είναι αργά. Η επιλογή σου να χωρίσουμε ήταν σωστή.»
Η φωνή του είναι αυστηρή. Δεν διστάζει καν στις λέξεις του.
«Δεν το εννοείς αυτό.»
«Εμείς οι δύο δεν ανήκουμε μαζί.»
«Είναι λογικό να έχεις θυμώσει, σκέψου όμως και τη θέση μου. Ακόμα δεν αρνείσαι πως έκανες τους φόνους.»
«Ναι, έχεις δίκιο. Θα είσαι καλύτερα μακριά μου.»
«Αγαπιόμαστε. Μαζί σου θα είμαι καλύτερα.»
«Δεν υπάρχει πια μαζί. Ας μην το κουράζουμε άλλο..»
Προσπαθώ να πιάσω το χέρι του και αμέσως το τραβάει μακριά μου.
«Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να με συγχωρήσεις ρε Yoongi;»
«Δεν έχω κάτι να σου συγχωρέσω.»
«Συγγνώμη που ανέφερα τη μητέρα σου, συγγνώμη που σε αποκάλεσα-»
«Δεν θέλω να ακούσω καμία συγγνώμη. Δεν είμαι θυμωμένος μαζί σου.»
«Τότε γιατί με κοιτάς έτσι; Ας μιλήσουμε, να τα πούμε όλα -να μου τα πεις δηλαδή όλα- και να το λύσουμε.»
«Με χώρισες και ήταν ότι πιο σωστό μπορούσες να κάνεις.»
«Μην το πεις ξανά αυτό.»
«Βρες κάποιον συμμαθητή σου να τα φτιάξεις και να ζήσεις ότι φαντάζεσαι.»
«Αυτό θέλεις; Να με δεις με άλλον;»
«Καληνύχτα Jimin.»
Μπαίνει μέσα στο σπίτι και εγώ μένω να κοιτώ την κλειστή πόρτα.
Πώς του είναι τόσο εύκολο να με αφήνει έτσι;
Ένα λάθος έκανα και αυτό κάπως "δικαιολογημένο"...
.
.
Έτοιμος να κλάψω επιστρέφω μέσα στο σπίτι.
Για λίγα λεπτά στέκομαι πίσω από τη πόρτα. Ακίνητος. Το μυαλό μου είναι θολό.
Χτυπάει η πόρτα και το ίδιο δευτερόλεπτο ανοίγω με την ελπίδα να είναι εκείνος...
Μόλις αντικρίζω τον Taehyung απογοητεύομαι.
«Έχει κρύο, έλα μέσα.»
Δεν φαίνεται καλύτερα από εμένα. Μοιάζει πολύ ανήσυχος.
«O Jungkook πού είναι;» ρωτάει χωρίς να πει τίποτα άλλο προηγουμένως.
«Δεν ξέρεις;»
Το αγόρι του είναι...
«Θα μου πεις;»
«Είχε διπλή βάρδια στη δουλειά. Τα ξημερώματα θα γυρίσει.»
«Μιλήσατε δηλαδή; Εμένα δεν μου απαντάει στο τηλέφωνο.»
«Θα έχει δουλειά. Δεν θα έχει πάθει κάτι.»
Δεν τον καλύπτει η απάντηση μου και συνεχίζω με μια ερώτηση. «Έχετε μαλώσει;»
«Όχι. Είναι περίεργες αυτές οι ημέρες... Είδα μιλούσες με τον Yoongi...τα βρήκατε;»
Κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου.
Νόμιζα η έκφραση μου και τα κοκκινισμένα μου μάτια προδίδουν τη πραγματικότητα.
«Ξέρεις τι έχει γίνει μεταξύ μας; Ξέρεις γιατί μαλώσαμε;» τον ρωτάω.
«Ξέρω» απαντάει διστακτικά κοιτώντας το πάτωμα.
«Δεν είναι δολοφόνος, σωστά; Αποκλείεται, το ξέρω. Δεν γίνεται να είναι.»
Θέλω κάποιος επιτέλους να μου πει την αλήθεια. Εγώ την ανάγκη να μάθω.
«Jimin ηρέμησε. Όλα θα λυθούν.»
«Δεν ήταν ξεκάθαρος. Δεν ξέρω γιατί δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Τι να σκεφτώ κι εγώ;»
«Άκου με λίγο. Εγώ μόνο φταίω που μαλώσατε. Εγώ φταίω για όλα.»
«Τι εννοείς;»
Πώς γίνεται να φταίει αυτός;
«Θα προτιμούσα να σου έχει μιλήσει ο αδερφός σου είναι η αλήθεια, αλλά δεν νομίζω και να το κάνει... Μέρος όσων έμαθες είναι αλήθεια, μόνο που δεν είναι ο Yoongi αυτός που έκανε τις δολοφονίες.»
«Ε- εσύ;»
«Θα σου πω τα πάντα για να καταλάβεις.»
«Κι ο αδερφός μου το ξέρει;»
«Ναι.»
.
.
😬
YOU ARE READING
•Darkness•
FanfictionΣκοτάδι... όλοι το έχουμε μέσα μας... άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι το αγκαλιάζουμε, άλλοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. * Yoonmin Taekook *
