•Darkness•

• 42 •

Taehyung

Ξαπλωμένος στην αγκαλιά του Jungkook απολαμβάνω τη ζεστασιά του κρεβατιού και της συντροφιάς του. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο ερωτευμένος είμαι με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά και πόσο τυχερός είμαι που τον έχω στη ζωή μου.

«Μωρό μου;» Η γλυκιά φωνή του χαϊδεύει τα αφτιά μου.
Γυρνάω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.

«Τι έγινε;»
Τα δάχτυλα του μπλέκονται ανάμεσα στα μαλλιά μου.

«Δεν θέλω να γίνει ξανά αυτό που έγινε προηγουμένως.»

«Να κάνουμε σεξ;» ρωτάω γελώντας.

«Εννοώ πως δεν θέλω να μαλώσουμε ξανά όπως σήμερα. Δεν γίνεται να πιστεύεις πως θα σε κάρφωνα εγώ ποτέ μου. Αν ήθελα να σε καταγγείλω θα το είχα κάνει από την πρώτη στιγμή, δεν θα εμένα πλάι σου.»
Σκύβει και μου δίνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.«Σε παρακαλώ μην με αμφισβητήσεις ξανά.»
Μετάνιωσα το τρόπο που του φέρθηκα νωρίτερα.

«Μου φαίνεται περίεργο που με έχεις δεχτεί γνωρίζοντας τι έχω κάνει. Ούτε καν εγώ ο ίδιος μπορώ να το δεχτώ.»
Δεν έχω συνηθίσει να εμπιστεύομαι. Έχω συνηθίσει να σκέφτομαι πως θα συμβεί θα χειρότερο.

«Επειδή σε αγαπώ πολύ. Δεν μπορεί τίποτα να με σταματήσει.»
Σκύβει ξανά και μου δίνει κι άλλο φιλί.
Πώς γίνεται να είναι τόσο καλός;

«Έκανες κάποια λάθη... ανεπανόρθωτα, τα οποία δεν θέλω να σκέφτομαι...είμαι σίγουρος όμως πως τα έχεις μετανιώσει.»
Τον ακούω προσεχτικά, αλλά δεν ξέρω τι να σχολιάσω. Δεν πιστεύω πως θα μετανιώσω ποτέ...
Δεν σχολιάζω κάτι και συνεχίζει...
«Έχω κουραστεί με τους καβγάδες...δεν εννοώ μόνο τους δικούς μας...στο σπίτι τα πράγματα είναι χειρότερα. Ο Jimin μια ζωή μου πηγαίνει κόντρα. Ξέρει μόνο να ζητάει και να έχει απαιτήσεις χωρίς να μου δείχνει τον στοιχειώδη σεβασμό.»

«Έχω καταλάβει ότι η σχέση σας δεν είναι και η καλύτερη, αλλά μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;» τον ρωτάω προσπαθώντας να δείξω κατανόηση.
Είναι τόσο τυχερός που έχει οικογένεια... ακόμα κι αν μαλώνει μαζί τους.

«Δεν ξέρω, μπορεί. Πάντως δυσκολεύομαι να ζω πια μαζί του. Δεν έχω ηρεμία ούτε στο ίδιο μου το σπίτι. Έχω βαρεθεί να κάνω τον πατέρα του. Από μικρός έχω αναλάβει την ευθύνη του...μέχρι και της μητέρας μου. Ώρες ώρες νιώθω να μην ζω.»
Η φωνή του φανερώνει αγανάκτηση, όμως και πόνο.