Progeny #2: Crashing Into You

Chapter 23

Brotherly

"You will resign?!" gulat na tanong ng babae sa akin.

She's still the same person who conducted an interview with me. I smiled and gave her a simple nod.

"Medyo marami po kasing problema ngayon kaya..." nahihiya akong nag-iwas ng tingin.

The real reason why I want to stop working here is because I want to stay with Asael for a long time. I want to know Don Rivero and Tanya more before I find a way to stop this nonsense. Because no matter what, what should happen, will happen.

Walang nagawa ang management doon sa naging desisyon ko kahit na ilang beses nilang sinabi sa akin na sayang naman ang performance ko.

"Malulungkot ang mga kasamahan mo niyan," biro pa nito sa akin bago pirmahan ang resignation letter ko.

"Magpapaaalam ho ako," sambit ko.

I booked two days in this resort. Gusto ko rin na may alaala ako rito bilang bisita at hindi lang bilang trabahador. Asael will stay with me. Sinabi ko na iyon sa kaniya. I book their most private cabin for privacy. Like what I said, I wanted to enjoy my time with my boyfriend.

Pumasok ako sa may restaurant nang may ngiti.

"Good morning, Ma'am- Phely?!" si Andrei iyon na gulat na gulat nang rumehistro sa kaniya kung sino ang kapapasok lamang.

Lumapad ang ngiti ko at kumaway.

"Kamusta, Andrei?"

Binalingan tuloy kami ng ilan pang mga kasamahan ko at mga bisita. Ate Mae looked at me from head to toe, with her flushed look.

"Phely ba?" gulat din si Mellet.

I nodded with a smile. Humanap ako ng pwesto na mas magiging malapit ako sa kanila sa counter.

"Phely! Bisita ka naman ngayon! Sana lahat walang pasok!" si Mellet.

"Nag-resign na ako," pahayag ko habang prenteng umuupo.

"Huh? Bakit? Ayaw mo na sa amin?" biro ni Ate Mae.

Natawa ako roon.

"Hindi po. Marami lang akong kailangan asikasuhin."

"Sabagay! Gusto mo lang naman pumasok dito for experience, hindi ba?"

"Oo, Andrei," sagot ko.

"May nabalitaan kami sa iyo, Phely..." nanlaki ang mata ni Ate Joy.

"Pa-order-in niyo muna!" si Mellet.

Natutuwa ako sa mga reaksyon nila kaya kahit hindi ako sanay sa magulong usapan, hindi naman ako nakaramdam ng iritasyon.

They assisted me more than how they assisted our normal customer.

"Mamaya, ite-treat ko sana kayo, Ate," nahihiyang sambit ko nang i-serve ni Ate Mae ang kahuli-hulihang juice na order ko.

My words surprised her.

"Naku, Phely! Baka maubos mo pa ang last paycheck mo," biro niya.

"Hindi, Ate." Hindi ko naman kinuha ang last paycheck ko dahil sa isang linggo pa iyon at baka busy na ako sa pag-alis kay Ate Jess.

"Sigurado ka, Phely? Baka lahat sila hindi tumanggi sa alok mo," anito.

I chuckled at that.

"That's good to know, Ate. I would love to have the management to attend," sabi ko.

She signaled an approval to me with a thumbs-up.

"Sige, sasabihin ko sa kanila."

Pinanood ko ang mga kasamahan ko habang nagtatrabaho sila. I already told the office to gather all their workers because I will pay for their food. Kaya mamaya, reserve ang buong restaurant para sa amin.

Sumapit ang hapon, nagtangka akong pumunta sa may dalampasigan pero halos nananakit ang aking mata kaya naman tinanaw ko na lamang ito sa may side benches kasama ang ilang mga bisita ng resort.

"Phely!" narinig kong tawag sa akin nang pamilyar na boses ni Andrei.

Nilingon ko ito.

"Pahinga na pala kami, dahil sa iyo," nakangising anito.

"Pagod ba?" malamyos na tanong ko.

Umupo ito sa harap na bench. Natanaw ko si Mellet at Ate Joy na nakasunod sa kaniya at isa pa naming kasamahan na si Ate Cris.

"Pagod kamo ang kitchen niyan. Sila ang naghahanda, e," ani Mellet nang makalapit.

"Anong pagod? Ang management, mga head chef ang nag-aasikaso ngayon. Tulog sila!" pamamara ni Ate Joy.

"Oh?" mukhang 'di makapaniwala si Andrei.

"Oo, Drei. Sabi ng management ay magpahinga raw. Atin nga raw ang gabing ito."

"Salamat, Phely!" magkakapanabay nilang wika.

I found that amusing and chuckled.

Dahil nasa kabilang side ng resort ang mga bisita, mostly ay sa pangalawang restaurant sa kabilang dako, malaya ang mga kasamahan ko na magpahinga. Nadagdagan pa silang nakakumpol sa akin.

"Mayaman ka nga pala!"

"Hindi naman ho..."

"Naku, Phely! Mayayaman lang ang may kayang magpaganito. Sagot mo lahat."

Sa kanilang mga opinyon, napapangiti na lamang ako.

"Phely," si Andrei nang medyo humupa ang tuksuhan.

"Bakit?"

Medyo malikot ang mga mata niya at tinutukso pa nga ng mga kasamahan namin.

"May balita kasi kaming narinig, Phely," segunda ni Ate Mae.

"Ano po iyon?"

"May sabi sabi niyan sa labasan na girlfriend ka raw ng babaero ng bayan," aniya, sinusubukan pagaanin ang mga salita niya.

I was surprised by that, but I composed myself. Someone spread that? Sino naman iyon?

"Pasensya ka na sa mga tao rito sa bayang 'to, Phely. Pero hindi talaga nakakatakas sa mata ng mga tao ang ganiyan," ani Ate Joy.

"Ayos lang..." tumango-tango ako. "Kami ho talaga ni Asael."

Kaniya-kaniya silang lakihan ng mata nang kumpirmahin ko iyon. I'm curious about why people behave this way. They hear a rumor, believe it, but when it's confirmed, they struggle to accept it.

"Talaga?" si Mellet na tila mangha.

"Phely, babaero iyon!" mabilis na giit ni Andrei.

Iba't-iba sila ng opinyon kay Asael at sa kumpirmasyon ko. Ate Mae is also siding with Andrei. Binabalaan nila ako na animo'y hindi ko alam ang tungkol doon. Ate Joy on the other hand, and so as Mellet is telling everyone that we all can change. Ang iba, sumesegunda lang sa kung kanino.

"Nangako naman ho siya..." sambit ko para tapusin ang diskusyon sa dalawang panig.

"Pero maraming ganiyan," wika ni Andrei.

Alam ko naman iyon. But I won't be discouraged through that. Lalo pa na...gusto ko lang makasama si Asael habang pwede pa kami.

"Naku, Phely, huwag kang papaloko masyado, huh? Mahalaga ka sa amin," ani Ate Mae.

"Oo nga!" si Andrei. "Kasi hindi namin maiwasan na magduda, Phely. Marami na siyang nabiktima rito, e. Concern kami sa iyo lalo at mabuti kang kasamahan sa amin. Sana magbago nga iyang Asael na iyan at huwag kang matulad sa kapatid ko."

Nakangiti akong tumango. I understand them. Pwede naman talaga na niloloko lang ako ni Asael. Pwede iyon. Ang nagbabawas lang sa sakit habang iniisip iyon ay ang tungkol sa hindi naman talaga kami magtatagal. Na ako naman ang iiwas at lalayo sa kaniya kaya kahit niloloko niya pa nga ako, wala namang kahihinatnan iyon.

I gave myself to Asael and I won't regret that. Kahit pa sabihin na iyon lang ang gusto niya sa akin. Dahil siya ang kauna-unahang lalaking minahal ko, siya lang din ang sa tingin ko ay mananatili sa isip ko kahit gaano pa karami ang makilala ko. Dahil ang relasyon namin ay nahahadlangan na ng isang importanteng bagay, bago pa ang posibleng panloloko niya.

Sumapit ang dapithapon, nagpaalam na kami sa isa't-isa. Ang ilan ay uuwi raw muna para makapagpalit ng kasuotan. Ako naman ay nagbalak magpahinga.

I remained in my cabin for an hour until I heard a knock.

Binuksan ko ang pinto at nakita si Asael sa labas.

"Bakit ka pa kumatok?" nakangusong tanong ko.

His arrogant demeanor was evident, causing me to roll my eyes in response to the smug expression on his face.

"Siyempre. Hindi ko gustong pumasok nang basta lang," mahinahon ngunit may kayabangan na sagot niya.

He held a cluster of plastic items in his hands.

"What is that?" I pointed at it.

"Pagkain mo," tugon niya.

"May pagkain na rito..."

Inilapag niya iyon sa mesa bago ako tinignan. Tumikwas ang kilay ko sa kaniya.

"Gusto ko lang dalhan ka."

I smiled at that. I walked towards him. I grinned and approached him. He remained standing, refraining from sitting, and extended his arms in a welcoming gesture. Doon nga ako dumiretso para mayakap siya.

The strong perfume emanated from him but I focused on the warmth, though I know I will buy this perfume to always remember how he smells.

"Kakain ka?" aniya at hinaplos ang buhok ko.

I shook my head with closed eyes, savoring the peace that envelops me when I'm with him. Kahit pa mukha siyang bad boy, umaamin ako na sa kaniya ko lang naramdaman ang safety na ganito bukod pa kapag kasama ko ang pamilya ko.

"Hindi mo ba talaga gustong makilala sila?" usal ko.

I caught the menacing sound of his snort, dripping with sarcasm.

"And lose you? Nah..."

But I am sure, Mom and Dad would love to. They will probably give him the tightest and warmest hug they could ever give to someone. Mom would probably shed a tear, Dad would have his knees trembling.

They would love to see Asael. I don't want to take that from them. They have a chance. I know they will try to find a man who looks exactly like my cousins.

"I love you," I uttered it slowly, making sure he would hear them.

Ramdam ko ang pagkatigil niya roon. Lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kaniya.

"Mahal mo ako..."

He kept repeating it to himself, as if trying to grasp the concept more firmly.

"Mahal kita," kumpirma ko roon.

Matagal bago ako nakarinig ng pamilyar na lagitik ng kaniyang dila.

"Akala ko hindi ka aamin," mayabang niyang sambit.

I opened my eyes, only to roll them in response to his boastful demeanor.

"Last na iyon!"

Lumayo ako nang kaunti sa katawan niya para makita ang mukha niya. Natagpuan ko siyang nakalabi at may mapaglarong ekspresyon sa mukha.

"Hindi ako naniniwala," aniya.

I shot him a stern glare.

"Last na talaga iyon..."

He laughed in response to my persistence. Matagal akong nakatitig sa kaniya, kinakabisado ang mukha niya at ilang features na alam kong hindi maihahalintulad sa mga pinsan namin.

I was concentrating on that, but I observed him leaning in for a kiss. Nang sakupin niya ang aking labi, alam ko na kung ano iyon. When he kissed me with that kind of hunger, I know to myself that I'll let it happen. Dahil gusto ko rin.

The kiss ended up with him, behind me, pumping in and out, caressing my breast with his one hand and his other hand supporting my abdomen.

"Mmm..." I managed to let out that soft moan even when I am biting my lips harder.

"Why not moan, huh?" he chuckled after that.

His laugh sounds more dangerous, controlled and sharp when we're in the middle of doing this thing. Like he's on the verge of controlling me while he's losing himself.

Mas lalo niyang idiniin ang sarili niya sa akin na dahilan para mawalan ako ng kontrol sa pag-ungol. I heard his satisfied smirk.

"Oh god, El!" I burst out when I reached the climax.

He gripped my abdomen more when I felt him nearing, and when he let go of himself. I was panting, he did the same after a minute.

"Fuck..." he mumbled and kissed my nape.

Nagsabog na ang buhok ko panigurado kahit maayos naman iyon kanina. I saw the plastics he brought earlier, some are scattered on the floor. Kahit nanghihina ako, nagawa kong tapikin ang kaniyang braso.

"Nanginginig ang tuhod ko," bulong ko.

Hindi ko alam kung anong nakakatawa roon dahil humalakhak siya. His body trembled through that when he's still inside me. I shut my eyes to stop myself from feeling the pleasure.

"Alis na..."

Nagpapasalamat ako na hinugot niya nga ang sarili sa akin pero hindi pa rin ako binibitawan. Kumapit ako sa mesa at sa upuan para makontrol ang panlalambot.

Dinig ko ang pagsusuot niya muli ng pantalon bago ako sinapwat.

"Maligo na tayo," aniya.

Umirap ako. Kahit na alam kong hindi naman paliligo lang iyon, wala naman akong magagawa lalo na at bumibigay ang katawan ko sa kaniya.

When we finally left the bathroom, I was literally worn out.

"May dinner pa," nakanguso ako at nakapikit nang sabihin iyon.

"Sasamahan kita roon."

"Siyempre..." sabay dilat ko. "Hindi naman ako makikisama talaga sa party nila. Gusto ko lang na i-entertain sila."

"Uhuh. Sa bar sila pagkatapos ng kainan, 'di ba?"

I nodded.

"Babalik na tayo rito kapag nagtungo na sila sa bar."

"You don't want to visit it?" he asked.

Nalukot ang mukha ko.

"Ang bar?" I shook my head. "Nahihilo ako sa mga ilaw."

His face adopted an "I understand" expression, but I suspect he asked because of his experience in bars.
"My cousins love night out," I told him.

Tumikwas ang kilay niya, nabanaagan ko ng dilim ang mukha.

"Maybe you love girls, alcohol and bars because you're sharing the same blood?" kwestiyun ko.

Sa halip na sagutin agad iyon, niyakap niya ako at isiniksik sa kaniya.

"Hindi na mahalaga iyon..."

I refrained from responding because I sensed he wasn't keen on discussing that topic. Hanggang kailan mo maiiwasan ang katotohanan, Asael? Kung ako na mismo ang naghahatid noon sa iyo?

Gusto kong umidlip dahil inihehele ako ng yakap niya ngunit hindi pwede. Pinalipas ko lang ang ilang minuto para magbihis na. Ganoon din naman siya.

Isang bagay na napansin ko kay Asael ay iyong sasabayan niya ako sa lahat ng gusto ko. Kung sinabi kong gusto kong partner kami ng damit, pagkain o kung ano mang bibilhin at gagawin, susunod siya. Hindi tulad ng iba na paniguradong kapag ayaw, hihindi. Siya, kahit yata ayaw niya ang tipo ng damit na gusto ko, hindi siya nagrereklamo.

"We look like a couple!" nakangiting sambit ko.

"Aren't we?" he snorted afterward.

I glanced up at him.

"We are. Pero mas halatang-halata, 'di ba?"

Pinagmasdan namin ang sarili sa salamin.

"Cellphone?"

Nangunot ang noo niya pero kinuha ang cellphone at inilagay sa palad kong nakaumang.

"Let's take a picture!" suhestiyon ko.

Hindi naman siya nagreklamo. Ilang pose ang kinuhanan ko bago kami magdesisyon na lumabas.

When we arrived at the restaurant, my workmates are already enjoying. Miski ang ilan sa cashier, office at ilang mga utilities ay narito. Hinanap ng mata ko sila Ate Mae.

Tinuro ko iyon.

"Puntahan natin sila."

He nodded casually, donning his nonchalant expression once more. The cold and unbothered demeanor was familiar, but now there's a new element, his possessive arm wrapped around my waist.

"Phely!" salubong ng mga kasamahan ko sa akin.

Nagulat nga lang nang mapansin na hindi ako nag-iisa, lalo na si Andrei.

"Hi. Nag–i-enjoy ba kayo?" masuyong tanong ko.

"Oo naman."

"Ang sarap ng pagkain dito!"

"Magkano ang book nito, Phely?"

Mukhang nakalimutan agad nila na may kasama ako nang tanungin iyon. Malawak ang ngiti ko dahil doon.

They really do enjoy the night. Si Asael ay natatanong nila pero paminsan-minsan lang.

"Malayo ka kasi sa amin pero sikat na sikat ka," ang madaldal na si Mellet.

"Sikat..." Asael scoffed at that.

"Oo. Babaero ka kasi, e. Marami ngang nagkakagusto sa iyo at nag-uusap ng tungkol sa iyo. Miski kapag sumasali ka sa liga," si Andrei.

Natawa ako roon. Asael looked at me in disbelief.

"Seryoso ako ngayon," may multo ng iritasyon sa mukha niya nang sagutin iyon.

"Mabuti naman kung ganoon. Si Phely ay mahalaga na sa amin. Mabait ang batang iyan. Sana huwag mong sasaktan," si Ate Joy.

Nagkakasayahan kami roon. Ang inaakala kong pagbalik namin nang maaga sa cabin ay hindi natuloy dahil hindi naman sumama ang mga kababaehan sa bar. Sila Mellet, Andrei at ilang kabataan lang, kaya naman hindi ko naiwan ang iba.

Nagkakatuwaan kami sa kwentuhan at kainan nang makatanggap ng tawag.

"Sasagutin ko muna," bulong ko kay Asael bago bumaling sa mga kasamahan. "Excuse me. Sagutin ko lang 'to."

Tumalikod ako at tinungo ang labas para lang masagot ang tawag ni Daddy.

"Hello po, Dad?" marahan kong sambit.

"Where are you?" he asked.

Kumurap-kurap ako.

"Sa... may resort po. Nag-resign ako, Dad at nagpa-party lang po para sa mga kaibigan ko..."

While saying that, I am thinking why did Dad call in the middle of the night.

"Ako na," ani Mommy sa kabilang linya.

"Mom..." I called her.

"Anak, we're here," aniya.

Hindi ko kaagad naintindihan iyon. We're here? They're here? Here in? Kumabog ang dibdib ko.

"We're in Tierra Marea. We wanted to visit you but we don't know where you're staying here," ani Mommy.

Tila tinapunan ako nang malamig na yelo sa narinig. Hindi ko agad ma-process iyon dahil sa kaba at takot.

"W-wala po ako diyan, Mom... I mean, I'm not with Ate Jess..." naguguluhan ako sa pagsagot dahil halo-halo na ang sinasabi ng utak ko.

Nanginginig ang tuhod ko sa nararamdaman. I didn't expect this. Wala silang pasabi kaya naman hindi sumaksak sa isip ko na pupuntahan nila ako para bisitahin! And at this hour?

"Hope, anak," si Daddy. Lalo akong nakaramdam ng kaba. "Nasa resort kami. We'll stay here. Can we see you now?"

Tuluyang nawalan ng buhay ang aking tuhod. Napahawak ako sa semento pero hindi sapat para mapigilan ang pagbagsak ko.

"Hope? Anak, are you okay?" Dad asked.

"Fuck! What happened?"

Upon hearing that, all I envisioned was chaos. Asael attempted to assist me in standing, but I could only gaze at him in horror.

"Who are you with, Hope?" my father's cold and thunderous voice echoed from the phone.

Nabanaag ko sa mukha ni Asael ang pagrehistro ng reyalisasyon. Tumulo ang luha ko habang dumidiin ang kapit sa kaniyang bisig.

"Dad..." nahihirapan kong bigkas.

"Are you okay? What happened?"

"I'm f-fine..."

"Who are you with? Is that your friend?" Mommy interjected.

I swallowed nervously.

"Hello, Ma'am." Mas nagulat ako nang magsalita si Asael sa tabi ko.

Kapwa tumahimik ang kabilang linya.

"He sounds like you," I heard Mommy murmuring.

"Who are you?" Dad asked Asael.

Umalpas na ang luha sa mga mata ko.

"Just a workmate and a friend, Sir."

Natahimik ulit si Daddy. Noon ko sinubukan magsalita.

"Dad, k-kikitain ko po kayo." Pinilit ko na huwag mautal pero natalo pa rin ako ng takot ko.

"Anak, the management said you have a party. Dito na kami pinadiretso. We're near the restaurant. Nasaan ka?" ani Mommy.

I glanced at Asael, and he cursed under his breath.

"Lalabas po ako," halos wala nang boses na sambit ko.

Ginulo niya ang buhok sa sinabi ko.

I cut the call and faced him.

"I'm sorry," nahihirapan kong sambit.

"Do you want to see them?"

Suplado siyang umiling at pinunasan ang luha ko sa pisngi.

"Babalik ako sa cabin. Hihintayin na lang kita," mababang sambit niya.

"P-paano ka?"

He planted a soft smile on his lips.

"Hindi naman ako mawawala. Hihintayin kita roon."

"Mag-isa ka," usal ko.

"Sanay akong mag-isa..."

My heart tightened in pain at that. His parents are here, and yet he avoids seeing them. This is an opportunity. Most would embrace it, but he let it slip away because he chose me.

"Lumabas ka na. Baka hinihintay ka nila," may panunuyo sa kaniyang boses.

He gently tucked the strands of my hair behind my ear, his gaze filled with worry, uncertainty, and softness as he looked at me.

"Hihintayin kita roon sa cabin. Sa kanila ka na muna."

Wala akong nagawa kundi iwan nga siya roon para salubungin sila Mommy. Habang binabagtas ng paa ko ang papalapit sa mga magulang ko, nakakaramdam ako ng hiya at pagsisisi.

Mommy greets me with a beaming smile, waving enthusiastically. Meanwhile, Dad eyes me like a cat, observing with keen interest.

I'm sorry. Sa inyo naman na po si Asael kapag tapos ng lahat ng 'to. Gumagawa naman po ako ng paraan para makilala niyo siya pero...sorry pa rin dahil nagtatago ako ng sikreto.

Yumakap agad ako sa kanilang dalawa. I cried.

"You missed us so bad?" biro ni Dad.

I nodded, tears streaming down my face.

"I love you, Mom, Dad..." I whispered. But I also love Asael. I love your biological son more than I should, in a way that goes beyond brotherly affection.