Would It Help If I Bled? // Jann (PL) |ZAWIESZONE(??)|

Rozdział 30

Minął tydzień od fatalnego finału imprezy. Cholernie chciałabym powiedzieć, że jest lepiej. Ale nie jest. Jest tylko gorzej. Panicznie boję się chodzić gdzieś sama, każdy nawet najmniejszy dotyk przyprawia mnie o przerażenie, a traumatyczne obrazy stają mi przed oczami bez ustanku. Obsługiwanie mężczyzn jest dla mnie okropnie niekomfortowe, a w każdym widzę potencjalne zagrożenie. Dodatkowo zamknęłam się na wszystkich. Jedynie z Sarą rozmawiam, bo nie mam wyjścia. W końcu pracujemy razem.

-Paweł przyszedł.- uśmiechnęła się i pomachała mu, gdy szybkim, energicznym krokiem zmierzał w stronę lady, za którą stałyśmy. Również uśmiechnęłam się delikatnie do chłopaka.

-Witam piękne panie.- wyszczerzył się i nachylił się, by pocałować Sarę, a następnie mnie w policzek, ale wyprzedziłam go machając mu. Zdziwił się, ale nijak tego nie skomentował. Na szczęście.

-Chcesz coś do picia?- zapytałam.

-Duże latte. Na owsianym.- skinęłam głową i przystąpiłam do robienia napoju.- Ja tu tylko na chwilę, dosłownie po kawę, bo spadam do studia.

-Co robicie ciekawego?- spytała Sara.

-Przygotowujemy się po mału do koncertu. Janek niedługo gra.- uśmiechnął się do dziewczyny. Paweł mimo, że na poczatku doskonale ukrywał fakt, że pracuje z Jankiem, ostatecznie się przyznał. Dowiedziałam się, że wie wszystko o naszej relacji, bo tamten mu opowiadał, więc myślał, że będzie dla mnie lepiej, gdy nie dowiem się, że pracują razem. I w zasadzie to miał rację, ale skoro i tak natrafiłam na Janka na imprezie, to nie było sensu dłużej kłamać.

-Gdzie?

-Tu, w Warszawie.

-To świetnie. Bardzo się cieszę.- powiedziałam szczerze.

-Może chciałybyście wpaść na koncert? Załatwimy Wam darmowe wejście.- puścił oczko do swojej... ciężko określić kim oni są dla siebie.

-Ja jestem za. A ty, Vic?

-Wiecie co...- zaczęłam spinając się odrobinkę.- Chętnie bym poszła, ale nie mamy z Janem za dobrych stosunków.- powiedziałam, ale po chwili przypomniało mi się, że Sara nie ma pojęcia o tym, co było między mną a chłopakiem.- To znaczy, nie to, że nie mamy dobrych, ale nie najlepiej gadało nam się na ostatniej imprezie.- powiedziałam szybko patrząc wymownie na gitarzystę. Wzdrygnęłam się delikatnie, na słowo "impreza".

-Wiem, widziałem, że nie NAJLEPIEJ wam się gadało, ale żeby się od razu otrząsać? Tak cię kolega obrzydza?- zażartował.

-Przecież się nie otrząsnęłam.- zaprzeczyłam.

-Nieważne.- westchnął.- Ale napewno się ucieszy, że wpadniecie. Mimo wszystko.

-Damy Ci jeszcze znać.- powiedziała moja przyjaciółka i machnęła ręką. Pokiwałam głową twierdząco.

-To lecę. Trzymajcie się.- powiedział i pocałował długo dziewczynę. Cudownie się na nich patrzyło.- I do później.- uśmiechnął się znacząco na co Sara ewidentnie się speszyła.

-Widzę, że miłość kwitnie.- zaśmiałam się.

-Od razu, że miłość.- powiedziała niepewnie.- Fajny jest, nawet mega fajny. I przekochany. Ale nie wiem czy bierze mnie na serio.

-Żartujesz? Chłop poza tobą świata by nie ujrzał.- powiedziałam poważnie. Paweł patrzy na Sarę jak na ósmy cud świata. I wcale mu się nie dziwię, bo jest przepiękna. I z zewnątrz i wewnątrz.

-Może.- zarumieniła się i uśmiechnęła lekko.- Musimy porozmawiać.- dorzuciła po chwili, poważniejąc. Poczułam jak zasycha mi w gardle. Jak na złość dzisiaj ruch był wyjątkowo słaby, więc nie było nawet klientów wybawiających mnie z opresji.