Let The Light In

21. Perspektywa Vance'a Cartera.

— Ona nie zazna ze mną tego czego chce — oznajmiłem, bo chyba najwidoczniej o tym zapomniał.
— Nie dam jej związku. — Prychnąłem, czując obrzydzenie do samego siebie. — Przy mnie nie będzie mogła być szczęśliwa, nie będzie mogła się rozwijać. Bo kiedy ona wyjedzie na studia, ja nadal będę tu gnił. Dalej będę siedział w tym gównie, a ona sobie poradzi. Pójdzie na przód.

— Jak zwykle szukasz wymówki. — Parsknął prześmiewczo.

Podniosło mi się ciśnienie. Wiedziałem, że Nate chce dla mnie dobrze i wszystko co próbuje robić jest dla mojego dobra. Był mi najbliższy, ale czasem wydawało mi się, że nie mnie rozumie. Albo rozumiał zbyt dobrze.

— Jakiej, kurwa, wymówki? — warknąłem zirytowany, wstając na równe nogi.

— Vance, proszę cię. — Pokręcił głową z cynicznym uśmiechem i również wstał. — Katujesz samego siebie, a wiesz, że wystarczyłby jeden telefon. Jeden pierdolony telefon do twojego brata, a skończyłbyś z tym wszystkim.

Zacisnąłem mocniej szczękę, by nie wypowiedzieć słów, których potem bym najpewniej żałował.

Nathaniel wspomniał o kimś, kto był dla mnie martwy. Użycie tego argumentu tylko wskazywało na to, że inne się skończyły i jak bardzo był na mnie wkurwiony. Myślę, że nawet melisa w tym momencie nam nie pomoże.

— Ale na chuj ty go w to teraz w ogóle wplątujesz?! — uniosłem się, zaciskając ręce w pięści.

Ares zaczął szczekać zza drzwi mojej sypialni.

— Bo gdybyś schował dumę do kieszeni to nawet nie musielibyśmy wyjeżdżać z tobą do tej pieprzonej Kalifornii! Bo nie miałbyś wymówki, że nie chcesz komuś niszczyć życia! Bo kurwa chciałabym, abyś mógł być w końcu szczęśliwy! I nie martwić się, że ktoś może ci pierdolnąć kulką w łeb albo policja wpakować cię do pierdla!

Oboje staliśmy nabuzowani naprzeciw siebie. Nate również zacisnął palce w pięści. Może sekundy dzieliły nas od dania sobie po mordzie.

Zaśmiałem się szyderczo.

— A więc o Kalifornię chodzi? — Parsknąłem. — A czy ktoś was, kurwa, prosił żebyście jechali ze mną?!

— Oczywiście, że nie! Ale tak robią przyjaciele do chuja! — wycedził przez zaciśnięte zęby. — I czego ty, kurwa, nie zrozumiałeś?

Tak się składało, że zrozumiałem wszystko chyba aż ponadto. Ale nie potrafiłem tego przyznać przed samym sobą, dlatego tak zareagowałem.

Bo w naszej kłótni nie chodziło już o Vivian.
Ona była tylko jej zapalnikiem.

— Bo tak robią przyjaciele — zakpiłem, powtarzając jego słowa. — Szkoda, że nim nie byłeś, gdy opieka chciała zabrać mamie Avani tylko wolałeś się zaćpać w jakiejś norze dla ćpunów.

I gdy pięść Nathaniela spotkała się z moją twarzą, wiedziałem, że przesadziłem. Zasłużyłem na to. Cholernie na to zasłużyłem. Zatoczyłem się do tyłu z trudem utrzymując równowagę. Blondyn patrzył na mnie z mordem i zawodem w brązowych oczach.

Nigdy nie powinienem był tego powiedzieć. Te słowa nigdy nie powinny paść. Oboje mieliśmy wtedy trudny okres. Nate nie zaćpał bez powodu.