Biały elf

Rozdział 20

Płomień świecy zatańczył, gdy kartkowane stronice grubego tomu mknęły jedna za drugą. Wzbudzony ich gwałtownością wietrzyk porywał ze sobą kurz zalegający na krańcach solidnego hebanowego blatu, posyłając go w głąb przyciemnionego pomieszczenia. Wysmukły ognik ponownie zamigotał na poczerniałym knocie i niemal zgasł, w porę uchroniony przez pomarszczoną dłoń. Był potrzebny. Mimo że mężczyzna wzrok wciąż miał ostry jak za młodych lat, bez płomienia na topniejącym ogarku nie dojrzałby zupełnie nic w półmroku gabinetu rozjaśnionego dwiema zapalonymi lampkami. Pełniły one rolę warty honorowej po obu stronach drzwi wejściowych, lecz tak naprawdę ćmiły cienko tylko po to, by stary doradca nie potknął się o meble, których rozkład znał praktycznie na pamięć. A może po prostu chodziło o to, że w kompletnych ciemnościach nie czułby się teraz najlepiej?

     Kto wie, co też myślał z wolna gasnący człowiek w chwili podobnej do tej. W każdym razie nie powinno go tu być o tej porze. Światło nie powinno rozświetlać okien mieszczącego się na wysokim parterze gabinetu administratora. Ale rozświetlało. Dzisiejszej nocy światło paliło się wyjątkowo długo, męcząc łojową świecę malejącą z każdą godziną, jaką stary mnich spędzał nad księgami, kronikami oraz dokumentami traktującymi o przedmiocie jego studiów.

     Wielu mówiło mu, by wreszcie porzucił archaiczne świece o krótkiej żywotności na rzecz postępowych udogodnień, lecz Mag uparcie odmawiał, najlepiej odnajdując się w skromnym otoczeniu, znanym i cenionym ponad zbędne luksusy. Mógł przystać na propozycję czaromiotów i używać zaklętego światła jak w należącej do niego sali ćwiczeń, ale nie chciał, cierpliwie tłumacząc, iż nie jest mu to do niczego potrzebne. Świeca wystarczała w zupełności. I nikt nie wiedział, że była to wyłącznie półprawda, bo chociaż świece niezmiennie nasuwały mu miłe wspomnienia z dziecięcych lat spędzonych w klasztorze, tak miały jeszcze dwie cechy degradujące nowocześniejszą konkurencję. Jedną z nich była możliwość natychmiastowego zgaszenia światła bez potrzeby wydawania dźwięku. Wystarczyło ucisnąć knot palcami bądź zdmuchnąć płomień, by zniknąć w całkowitej ciemności. Nic więcej, by niepowołane oczy nie dosięgły najmroczniejszych sekretów Niedźwiedzi.

     Druga również strzegła tajemnic, lecz wykorzystywała w tym celu niszczycielską moc żywiołu. Nie istniała bowiem magia, która z popiołu na powrót uformowałaby starannie zapisany dokument, nieważne czy byłby to skrawek papieru, czy płachta pergaminu. Ogień pochłonie wszystko. Przy konkretnej temperaturze w proch obróci nawet kości.

     Prawdziwe zamiłowanie sędziwego człowieka do świec wynikało zatem nie z przywiązania do nich, a z czystego pragmatyzmu. Były tanie, łatwo dostępne, topiły lak i w razie potrzeby można przygotować je samemu. Nie potrzebował niczego więcej w chwili takiej jak ta, gdy przeglądał kolejne księgi zdjęte z regałów, kartkował następne opasłe kroniki i dzienniki, rozwijał rulony opieczętowanych rejestrów. Wszystko po to, by z pomrukiem rozczarowania odkładać je na swoje miejsca. Żadne z przeczytanych dzieł nie czyniło go mądrzejszym. Wręcz przeciwnie. Wyzbyty pychy mnich nigdy nie uważał, że posiadł wszelką wiedzę, lecz teraz jawił się sobie głupcem i ignorantem. Tak jak wszyscy ludzie, którzy już niebawem na własne życzenie odpowiedzą za bagatelizowanie historii.

     Mag westchnął, powstrzymując kichnięcie. Drobinki kurzu wirowały w powietrzu, dostawały się do nozdrzy i osiadały na jego luźnej szacie oraz czarnej gęstej brodzie poprzetykanej coraz liczniejszymi siwymi pasemkami. Ospałym ruchem starł z twarzy pyłek i wrócił do metodycznej, mozolnej pracy której podjął się, powróciwszy z rozmowy ze swoim uczniem.

     Kim w istocie był ten chłopak? Jaki sekret skrywało niepozorne ciało młodego elfa? I czy w ogóle był on elfem, jak wszyscy zakładali? To się jeszcze okaże.