මන් මගේ පපුවටත් ගහගෙන කෑ ගහලා අඩන්න ගත්තා අයීයගෙන් සැරින් සැරේම එකම ප්‍ර්ශනේ අහන ගමන්, අයීයත් මොකුත් නොකියා ලොකූ හිස් බැල්මකින් මන් දීහා බලන් හිටියා හරියට දුක නැතී වෙනකල් හරී උබ අඩපන් කියලා වගේ...
" අඩලා අඩලා හරී තමුසේ හිත හදාගන්නවට තමයී මමත් කැමතී මල්ලී මට කියලා උබ වෙනුවෙන් කරන්න තවත් මොකුත් ඉතුරු වේලා නෑ මට පුලුවන් මූලූ ජිවිත කාලේම උබ ලග හෙවනැල්ලක් වගේ ඉන්න විතරයී.."
මිනිස්සුන්ට සමහර වේලාවට ජිවිතේ වේන සමහර සිදුවිම් පිලිගන්න අමාරුයී සමහර මිනිස්සූ ඒහෙම දෙයක් උනේ උනේ නෑ කියලා ඒක මත්තෙම ජිවත් වෙනවා... සමහර මිනිස්සූ ඇත්ත කියල පිලිඅරන් කොහොම හරී හිත හදාගෙන ජිවත් වෙනවා මොකද අපී කොච්චර ආදරේ කරන කෙනෙක් උනත් අපිව දාලා ගියා කියලා අපිටත් ඒයා වේනුවෙන් මැරිලා යන්න බෑ....ඒක කරන්නම අමාරූ දෙයක් තමන්ට වටින මනුස්සයෙක් නැත්තටම නැතී වේලා යද්දී ඒ මතක එක්ක ඉතුරු වේන කෙනාට මැරුන මනුස්සයට වැඩිය වේදනාව වැඩී...
මන් මේ මොන මනුස්ස ගනේට අයීතිද කියල ඇත්තටම මට තෙරෙන්නෙ නෑ වේලාවකට මන් අඩලා අඩලා හරී මගේ හිතට තෙරුම් කරනවා තෙනූ මේ ලොකේ නෑ කියල ..එයා ජිවත් වේලා හිටියා නම් ප්‍රර්තනා කරන්නේ මන් සතුටින් වැඩී කාලයක් ඒයත් එක්ක ජිවත් වෙන එක... ඒයා නැතී උනාට මටත් මැරිලා යන්න බෑ මන් ජිවත් වෙන්න ඕනේ ඒයා වේනුවෙන්ම මන් ඉන්න ඕනේ....මේක හරියට දඩුවමක් වගේ ඒයා නැතුව අඩුමගානේ ඒයාගේ රූපේ!!!!ඒක වත් මතක නැතුව!!!
ඇයී මන් මේහෙම ජිවත් වෙන්නේ මට ඇත්තටම හිතාගන්න බෑ අයීයා කවදවත් තේනූ ගැන ලොකූ දෙයක් කියන් නෑ ඒයා මේ ලොකේ නෑ කියලා මට පිලිගන්න කියනවා ඇරෙන්න ඒයා වේන දෙයක් අගවලවත් නෑ.. තේනුගේ කියලා එක පොටෝ එකක් වත් අයීයා මට පෙන්නනෙත් නෑ වේලාවකට මට හිතාගන්න බෑ ඇයී ඒයා මෙහෙම කරන්නේ කියන එකත්..
අයීයා මොනවා හරී මගෙන් හංගනවා වත්ද??
මන් නොමැරී මැරෙනවා කියලා දැන දැනත් ඇයී අයීයට මාව සනසන්න වට්ග් තේනූගේ පුංචී දෙයක් වත් මට පෙන්නන්න බැරී...
