«Θα έφευγα» του απαντάω χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Τι εννοείς;»
«Τα είχαμε όλα σχεδιασμένα με τον Yoongi. Έχουμε βγάλει ψεύτικα διαβατήρια, ιαπωνικά. Θα φεύγαμε για κάποιο μικρό νησί της Ινδονησίας. Γνώρισα όμως εσένα, ο Yoongi τον αδερφό σου και έτσι όλα άλλαξαν.»
Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε εδώ και να περιμένουμε να μας βρει η αστυνομία.
«Όταν δηλαδή με είχες ρωτήσει, αν θα έφευγα μακριά μαζί σου, αυτό εννοούσες;»
«Ναι. Ο Yoongi πριν λίγο καιρό έβγαλε και για εσάς ψεύτικα διαβατήρια...για σένα και τον Jimin.»
Οι ελπίδες του μάλλον ήταν υψηλές πως θα θέλαμε να το σκάσουμε όλοι μαζί. Ο έρωτας του μάλλον ήταν πολύ μεγάλος...
«Είχε σκοπό να πάρει τον αδερφό μου εκτός χώρας;»
Σε αυτό βρήκε να σταθεί, ενώ συζητάμε κάτι τόσο σοβαρό...
«Σε στιγμή ανάγκης μόνο και αν θα το ήθελε κι εκείνος.»
«Ευτυχώς που χώρισαν δηλαδή.»
«Ο αδερφούλης σου δεν πρόκειται να βρει άλλον να τον αγαπήσει τόσο, αλλά ας μην ανοίξουμε ξανά αυτό το θέμα.»
Δεν είναι ώρα να τσακωθούμε.
«Μάλιστα...Πάντως δεν θα χρειαστεί να φύγουμε, για αυτό μην ανησυχείς.»
«Το ελπίζω» του απαντάω, αλλά μέσα μου είναι σαν να γνωρίζω πως όλα θα στραβώσουν.
Το ξέρω.
Το νιώθω.
Η ζωή πάντα ήταν σκληρή μαζί μου. Έτσι και τώρα. Σίγουρα κάποιο τρόπο θα βρει για να πληρώσω το κακό που έκανα.
.
.
Περνούν λίγα λεπτά και ο Jungkook κουρασμένος κοιμάται. Του δίνω ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο.
.
.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες βρίσκω τον Yoongi να έχει ανοίξει τις χριστουγεννιάτικες κούτες και να έχει στήσει ήδη το δέντρο.
«Πού είναι το χαλί που είχαμε εδώ μπροστά στις σκάλες;» Κοιτάω το πάτωμα και δεν βρίσκω το χαλί πάνω στο οποίο κάναμε έρωτα με τον Jungkook πριν λίγες ώρες.
«Το μάζεψα. Μάλλον θα πρέπει να το πάμε στο καθαριστήριο.»
«Μας είδες ε; Συγγνώμη.»
«Δεν χρειάζεται.»
Τον πλησιάζω και στέκομαι πλάι του μπροστά στο δέντρο. «Να βοηθήσω;» ρωτάω.
«Δεν θα ανέβεις ξανά πάνω;»
«O Jungkook κοιμάται. Έχει ξανά βραδινή βάρδια.»
Τον βοηθάω να βάλει τα λαμπάκια στο δέντρο.
«Κρίμα που δεν στολίζαμε τόσα χρόνια.»
«Ναι...» ξεστομίζει πολύ σιγανά. Είναι ολοφάνερο πως είναι θλιμμένος.
«Δεν φαίνεσαι καλά» σχολιάζω.
«Είμαι όσο καλύτερα μπορώ.»
«Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι.»
«Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω.»
«Μίλα μου έστω.»
«Τι να σου πω; Πως νιώθω άδειος; Κενός;» Υψώνει τη φωνή του. Είναι έτοιμος να κλάψει. Συγκρατείται όμως, δεν το κάνει.
Δεν ξέρω πως να τον παρηγορήσω. Δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να τον στηρίξω. Μονάχα τον πλησιάζω και του δίνω μια αγκαλιά.
«Δεν έπρεπε να μάθω πως είναι να αγαπάς» ψιθυρίζει και απομακρύνεται γρήγορα. Δεν θέλει να σπάσει...να ξεσπάσει.
Παίρνει μερικά στολίδια και αρχίζει να τα τοποθετεί στο δέντρο.
«Έχω αποφασίσει να φύγω.»
«Τι εννοείς; Πού να πας;»
«Δεν ξέρω ακόμα που ακριβώς, αλλά το έχω ανάγκη. Αν δεν είχες τον Jungkook, δεν θα το σκεφτόμουν καν, αλλά τώρα ξέρω πως μπορώ να σε αφήσω. Δεν θα είσαι μόνος.»
«Θα είσαι εσύ όμως.»
«Δεν με νοιάζει» απαντάει ξερά και κρεμάει ένα αγγελάκι σε ένα κλαδί.
«Νοιάζει εμένα ρε Yoongi.»
«Θα είναι το καλύτερο για εμένα. Το χρειάζομαι.»
«Εντάξει...το καταλαβαίνω...θα το ξανασκεφτείς όμως, σωστά;»
Ίσως αλλάξει γνώμη. Αυτό τουλάχιστον ελπίζω.
«Σε λίγες μέρες φεύγω. Ίσως μετά τη Πρωτοχρονιά.»
Ξαφνιάζομαι περισσότερο.
Τόσο γρήγορα.
«Μην παίρνεις βιαστικές αποφάσεις.»
«Tae, βάλε και κανένα στολίδι» σχολιάζει θέλοντας να κλείσει τη κουβέντα μας.
.
.
💕☺️🙏
YOU ARE READING
•Darkness•
FanfictionΣκοτάδι... όλοι το έχουμε μέσα μας... άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι το αγκαλιάζουμε, άλλοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. * Yoonmin Taekook *
• 42 •
Start from the beginning
