TÖRE KİTABI DEĞİLDİR
TAMAMLANDI
"Cihan," dedi en nazlı sesiyle, her zamanki gibi. Bakışları bir şey isterken olduğu gibi kısılmış mavi mavi bakmaya başlamıştı. Sanki onun küçücük ağzından çıkan her sözün benim için birer emir olduğunu bilmez gibi.
...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Sigarasının dumanı uzayıp giderken bakışları kararmak üzere olan gökteydi. Ne düşünmesi gerektiğini de bilmiyordu ama sanki bu 3 haftada 10 sene yaşlanmıştı. İyi değildi zaten iyi olmasına yardımcı tek etkeni de yoktu yanında. Eli kolu bağlanmıştı. Ve herkes üzerine oynuyordu sanki.
"Komutanım." Dedi Furkan. Anlamıştı zaten görmüştü de üstten. Sigarasını yere atıp üzerini ezdi postalıyla. Başı dik omuzları yıkılmaz girdi içeriye. Merdivenleri indi aşağıdan bir tek çıt çıkmıyordu. Herkes anlaşmış gibi sessizdi.
Merdivenlerin bitiminde o da sessizce durdu. Hazır mıydı? Değildi. Ama ne yapabilirdi ki?
Askerlerin ortasındaydı iki sivil adam. Hararetle etrafına bakan adam sonunda bulmuştu beklediği kişiyi. İki yeşil kesişmişti şimdi. Cihan nefes bile alamadığını hissetti. Sahi 3 sene olmuştu.
"Oğlum." Dedi adam. Ne olursa olsun atabilir miydi bu gerçeği?
"Baba." Dedi Cihan'da. O kadar çok özlemişti ki meğer koca çınarını.
Cihat Bey koşarak oğluna sarıldı. Kendinden bir hayli uzun olan oğlu da babasına yardımcı olmak için eğilmişti. "Oğlum, Allah'ım gerçekten yaşıyorsun. Oğlum, aslanım."
Cihat Bey ağlamaya başlamıştı. Ne etraftaki askerler umrundaydı ne de başka bir şey.
"Yaşıyorum babam." Cihan elbette pek çok defa başını yastığa koyunca ilk karşılaşmayı düşünmüştü. Tabi her şey yolunda gitseydi kapılarını çalmak ben geldim demek isterdi ama mümkün olmamıştı. Sıkıca sardı babasını. Uzun zaman sonra nefes aldığını hissetti. Babası da canıydı.
Uzun uzun sarıldılar Özdemir Bey kendini hatırlatana kadar. Cihan babasından ayrılır Özdemir amcasından gelecek olan hamleyi bekledi. Kızgındı Özdemir Korkmaz'da. Ama kızgınlığı bekleyebilirdi. Oğlu saydığı genç adama kocaman sarıldı. Genç adam da rahatlamıştı. Evet bir haltlar yemişti ama kimsenin ona sırt çevirmesini istemiyordu. Hele de babası yerine koyduğu bu adam tarafından. "Oğlum benim."
Özdemir Bey geri çekildi. Ellerini iki yanağına yerleştirdi Cihan'ın. "İyisin değil mi oğlum?"
"İyi değilim Özdemir amca." Dedi en sonunda Cihan. Bu anı bekliyordu patlamak için. Bu 3 haftadır ne çektiğini bi kendisi bilirdi bir de karşısındaki iki yaşlı çınar anlardı.
"Bulacağız oğlum. Allah'ın izniyle bulacağız." Dedi ve gülümsedi Özdemir Bey. "Hem sen görmedin mi benim minik serçeyi nasıl da dik duruyordu öyle?"
