Yaş farkı vardır!
"Ne o cezamı vermeye mi geldin yoksa?" elinde ki kravatıyla oynarken yanıma gelmiş sırıtmaya başlamıştı.
"Hayır. Seninle oyun oynamaya geldim."
Araba yolda devam ederken arabanın içini çalan zil sesi doldurmuştu.
Aras telefonun ekranına bakmış baktığı gibide kaşları çatılmıştı. "Annen arıyor."
Bakışları bende ve yolda giderken telefonu açarak konuşmaya başladı.
Annem niye Arası aramıştı ki.
Neden beni aramamıştı.
"Alo."
Aras sol eliyle telefonu kulağona götürürken sağ eli direksiyonda arabayı sürmeye devam ediyordu. Arasın kaşları çatılırken yutkunduğunu fark ettim. Annem onun yanında olduğumu bilmiyordu bu yüzden ses çıkartmadım ve telefonu kapatmasını bekledim.
Aras hızla telefonu kapatıp gaza yüklenirken gerilmiştim.
"Ne oldu? Nereye sürüyorsun?" Aras anlık olarak bana bakıp önüne dönerken "Hastaneye." diye yanıtladı beni.
Takmadığım emniyet kemerini hızını git gide artıran Arasla birlikte takarken ne olduğunu sormuştum.
"Kalp krizi." diye yanıtladı beni. Başka hiç bir şey demedi yol boyunca. Onu sakinleştirmek için söylediğim ufak sözlere takılmadı bir kez olsun dönüp bakmadı.
Araba hastane bahçesine girdiğinde ilk bulduğu yere park etmişti. Onun inmesiyle hızla inerken onu takip ettim. Anneme bir yalan uydurabilirdim daha sonra.
Aras sanki daha önce gelmiş gibiydi. Bildiği yollardan giderken onu bir metre gerisinden takip ettim.
Sonunda kolidorun sonunda annemi görmemle yanına giderek sarıldım. Maskarası hafif bir şekilde akarak dağılmıştı. Dolu gözlerini görünce koluna girerek sandalyeye oturmasına yardım ettim.
"Yemek yemeğe çıktık dışarı. Masada otururken birden bayıldı düştü yere. Anlamadım bende." hızlı hızlı konuşurken Arasa bakıyordu.
Aras onu kafasını sallayıp onaylarken "Ne zaman içeri girdi?" diye sordu.
Annem kolunda ki saate bakarak konuştu bu sefer. "40 -45 dakika oluyor."
Yarım saat olmuştu bu süreçte koridorda işlerine yetişmeye çalışan hemşireler ve hasta yakınları hariç gelen giden olmamış aramızda bir konusma geçmemişti.
Doktor cam kapıdan çıkarken yanımıza doğru geldi. "Necdet beyin yakınları sizler misiniz?"
Aras "Oğluyum." diye lafa atlarken doktor kafasını salladı.
"Yaşından dolayı biraz zordu ancak su an durumu iyi veya kötü bir şey demek için çok erken. Bu gece burda kalması daha iyi. Bir gelişme olursa haberiniz olur." Doktor yanında ki hemşirle uzaklaşırken daha demin doktorun çıktıfı cam kapıdan bu sefer Necdet amca sedyeyle çıkmıştı.
Annem hızla oturduğu yerden kalkarken sedyenin yanına giderek Necdet amcanın elini tutup ona iyi olacağına dair bir şeyler söylemeye başladı. Hâlâ anestezi etkisinde olduğu için duyup duymadığını tabii ki bilmiyorduk.
Necdet amcayı bir odaya alırken bizi odaya almamışlardı. Annem ve Aras camdan olan koca duvardan içeride uyuyan Necdet amcaya bakarken ben onları izliyordum.
Annemi ilk defa böyle görüyordum.
Böyle üzgün böyle endişeli.
Aras kolidordan çıkıp gittiğinde annem yanıma oturarak bana baktı ağlamaktan kızarmış gözleriyle.
"Siz ikiniz ne alaka?"
Bakışlarım duvarı bulurken omuz silktim. "Arkadaşımın arkadaşı çıktı. Sen arayınca seni yalnız bırakmak istemedim." ona baktığımda inanmışa benziyordu.
Annem kafasını sallarken arkasına yaslandı. "Sanırım gerçekten bu farklı."
Bu sefer konuşan ben olmuştum. Annem bana bakarak gülümsemeye çalıştı ve uzanıp elimi tuttu.
"Gerçekten farklı hayatım. Öyle güzel seviyor ki beni. Seni soruyor bana ne seversin ne istersin daha nasıl rahat edebilirsin diye. Çok anlayışlı biri."
Gözlerinde ki pırıltılar camın arkasında yatan Necdet amcayı görene kadar devam etti. "Umarım bir an önce iyileşirsin hayatım." diye mırıldandı.
Bir kaç saat sonra annem gitmemi söylesede gitmemiş onu tek bırakmamıştım. Necdet amca uyanmış içeri yanına giren Aras ve annemle bir şeyler konuşuyordu. Bakışları camda ki beni bulduğunda elimi kaldırarak gülümsedim ve el salladım.
Bakışları annemi bulurken gülümsediğini fark ettim ve sandalyeye oturmak için arkamı döndüm.
Annemin çığlık Arasın doktor diye bağırma sesleriyle kapıyı açarken daha demin gözleri açık olan Necdet amcanın gözleri kapalı makineden değişik sesler çıktığını farkettim.
"Necdet!"
"Baba uyan!"
Doktor gelip kapıda kalakalmış beni ittirirken kendime gelmiş ağlamaya başlamış annemin koluna girmiştim.
Şu an me diyebilirdim, nasıl sakinleştirebilirdim bilmiyordum. O yüzden sadece sustum.
Odaya giren hemşireler bizi odadan çıkartıp kapıyı kapatırken sadecw camdan izliyorduk.
Annem sürekli bir şeyler mırıldanırken bakışlarım annemin diğer yanında olan Arası buldu.
Çenesini sıkmış elleri yumruk olmuş bir şekilde izliyordu.
Doktor kalp masajını yapmayı bitirmiş sol kolunda ki saate baktığında hepimiz anlamıştık.
Annem dizleri üstüne düşerken boşluğuma gelmiş onu tutamamıştım. Annemin yanına eğilerek kafasını omzuma koymuş sarılıyordum.
Arasın kolidorda ki sandalyeye tekme atmasıyla irkilirken onda baktım.
Doktor ve yanında ki diğerleri odadan çıkarken doktor tek tek bizlere baktı ve konuşmaya başladı. "Başınız sağolsun."
Saat kaçtı bilmiyordum annem omzumda uyuya kalmış Aras ortalıklarda yoktu.
"Gidiyoruz." Aras yanımıza gelmiş bana bakıyordu.
Islak kirpiklerine bakarak yutkundum ve kafamı sallayarak annemi uyandırdım.
"Annecim kalk."
Annem kafasını hızla kaldırırken etrafına bakmış hıckırarak ağlamaya tekrar başlamıştı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
