«Δεν-δεν καταλαβαίνω.»
«Μπορούσα να δεχτώ τα ναρκωτικά, να έχεις κλέψει, να έχεις κάνει μικρές παρανομίες, αλλά να έχεις σκοτώσει αθώες γυναίκες; Όχι!!»
«Να έχω σκοτώσει;»
Ποιος του είπε τι;
Γιατί;
«Πόσο υποκριτής είσαι και μου το παίζεις καλός τόσο καιρό; Με αγκάλιαζες. Με ακουμπούσαν χέρια που έχουν αφαιρέσει ζωές.»
Φωνάζει και κλαίει.
Σκέφτομαι μόνο πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά του.
Με μισεί.
«Δεν έχω σκοτώσει. Jimin μου, μην κλαις.»
«Δύο ζωές. Σκότωσες δύο γυναίκες και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να έχεις κάνει.»
Δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια τουλάχιστον.
Δεν έπρεπε να μάθει τίποτα για αυτή την ιστορία.
«Τίποτα. Τίποτα δεν έχω κάνει.»
«Ψέματα. Ο Namjoon μου τα είπε όλα.»
Ο Namjoon.
Αυτός αποφάσισε να μου καταστρέψει τη ζωή...
Και ο Jimin τι έκανε μαζί του; Πόσες φορές του είπα να μην έχει παρτίδες μαζί του;
«Γιατί πλησίασες αυτόν τον άνδρα; Πιστεύεις αυτόν κι όχι εμένα;»
«Ναι! Αυτός δεν έχει λόγο να μου πει ψέματα, ενώ για εσένα με είχε προειδοποιήσει και ο αδερφός μου. Τώρα εξηγείται, γιατί ήθελες να μείνω μακριά από τον Namjoon. Φοβόσουν πως θα μάθαινα την αλήθεια. Θα μάθαινα τι είσαι.»
Κάθε του λέξη με διαλύει.
Δεν αντέχω να με κοιτάει έτσι.
Με σιχαίνεται.
«Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Πρέπει να με ακούσεις. Δεν σου έχει πει την αλήθεια.»
«Και ποια είναι η αλήθεια; Δεν έχεις μπλεχτεί σε αυτές τις δύο δολοφονίες;»
Θέλω να πω όχι, αλλά διστάζω. Δεν ξέρω πως να του εξηγήσω όλη αυτή την ιστορία.
«Είδες; Δεν μπορείς να πεις όχι» συνεχίζει μετά τη σιωπή μου.«Δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου.»
«Δεν γίνεται να μου το κάνεις αυτό.»
«Εσύ είσαι αυτός που με κορόιδεψε. Εγώ δεν σου κάνω τίποτα. Εσύ το έκανες σε εμάς.»
«Σε ενοχλεί ότι σκότωσα ή ότι δεν στο είπα; Θα χαιρόσουν να είμαι ειλικρινής μαζί σου;»
«Το παραδέχεσαι...» λέει χαμηλόφωνα γεμάτος απογοήτευση.
«Δεν το παραδέχτηκα. Jimin σε αγαπώ, δεν γίνεται να χωρίσουμε.» Σκέφτομαι μόνο πως δεν θέλω να ξημερώσει μέρα μακριά του.
«Εγώ σε σιχαίνομαι.»
Η απόγνωση κυριεύει όλο μου το είναι.
Μέσα σε λίγα λεπτά καταστράφηκε η μοναδική ευτυχία που γνώρισα στη ζωή μου...
Χάνω τον μοναδικό μου έρωτα.
Αυτόν που αγάπησα όσο τίποτα άλλο.
«Δεν γίνεται να ζήσω χωρίς εσένα.» Μιλάω με το ζόρι. Η φωνή δεν βγαίνει από μέσα μου. Είναι αδύνατον να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.
«Και τι θα κάνεις δηλαδή; Θα με αναγκάσεις; Θα με σκοτώσεις, επειδή δεν θέλω να είμαι μαζί σου; Πρέπει να φοβάμαι;»
Γίνεται να πιστεύει κάτι τέτοιο;
«Όχι φυσικά. Θέλω να πω πως δεν γίνεται να χωρίσουμε για βλακείες. Κι εσύ με αγαπάς.»
«Βλακείες τα εγκλήματα σου; Ξέρεις κάτι; Δίκιο είχες. Ένα σκουπίδι είσαι ρε. Ένα σκουπίδι. Ούτε η μάνα σου σε ήθελε και κάτι ήξερε τελικά. Έπρεπε να είχες πεθάνει τότε.»
Μοιράστηκα μαζί του τον μεγαλύτερο μου πόνο. Μια αλήθεια της ζωής μου, του παρελθόντος μου, που δεν λέω σε κανέναν...και τώρα το χρησιμοποιεί με αυτόν τον τρόπο.
Μετά από αυτά τα λόγια δεν έχω να του απαντήσω κάτι.
Συνειδητοποιεί τι είπε και καλύπτει το στόμα του ξαφνιασμένος και ο ίδιος με αυτό που του τόλμησε να ξεστομίσει τόσο σκληρά.
«Τελειώσαμε. Έχεις δίκιο σε όλα.»
Είμαι ένας εγκληματίας.
Δεν μου αξίζει η ευτυχία.
Δεν μου αξίζει αυτός.
Δεν μου άξιζε να ζήσω.
Σκουπίζω τα δάκρυα μου και χωρίς να τον κοιτάξω πάω να μπω στο σπίτι.
Χωρίς να γυρίσω ξανά προς το μέρος του, τον προειδοποιώ.
«Μην τολμήσεις να πεις τίποτα σε κανέναν.»
Τουλάχιστον να μην καταστραφεί και η ζωή του Taehyung...
.
.
Ευχαριστώ όσες αναγνώστριες είναι εδώ!
Ένας ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ σε όσες δίνετε και τη ψήφο σας🙆🙆
YOU ARE READING
•Darkness•
FanfictionΣκοτάδι... όλοι το έχουμε μέσα μας... άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι το αγκαλιάζουμε, άλλοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. * Yoonmin Taekook *
• 36 •
Start from the beginning
