အပိုင္း ၇၃ : ေခါင္းေလာင္းေလးေတြျမည္ေနၿပီ

Start from the beginning
                                    

"အင္း... ဆိုပါေတာ့... အေကာင္းႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ အခုထိ စကားမေျပာႏိုင္ေသးဘူး... ေကာင္းေကာင္း မလႈပ္႐ွားႏိုင္ေသးဘူး... ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ ပုံမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့..."

"မင္းလည္း ပင္ပန္းမွာပဲ..."

ဟိန္းသူရက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အဲ့လိုေျပာလာေတာ့ မပီမျပင္ျပဳံးၿပီး ေခါင္းခါလိုက္တယ္။

"ကိုကိုက အမ်ားႀကီးပိုပင္ပန္းတာပါကြာ..."

"အသီးေတြ ၀ယ္လာတာလား..."

စက္ဘီးမွာခ်ိတ္လာတဲ့ အသီးအိတ္ကို မ်က္စပစ္ျပေနတဲ့ ေၾကာင္ေဂဟာမႉး။

"ဟုတ္တယ္... vitamin စုံေအာင္ စားရမယ္ဆိုလို႔..."

"မင္းက ဂ႐ုစိုက္တတ္ပါတယ္...
အဲ့ဒီအစ္ကို မၾကာခင္သက္သာလာမွာပါ"

"အင္း... ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ..."

ေဖ်ာ့တိေဖ်ာ့ေတာ့က်ေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေပၚက ယာဥ္ေတြဟာ တစ္ဝွီးဝွီးျဖတ္သြားၾကတယ္။ လူေတြလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ အေႏြးထည္ကိုယ္စီနဲ႔ပဲ။ မႏၲေလးရဲ႕ေနေတာင္ ဒီႏွစ္ေဆာင္းကို အႏိုင္မယူႏိုင္ဘူးထင္ရဲ႕။

"မင္းက တစ္ေယာက္တည္းလား..."

"မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္းျပန္မွာ..."

"အစ္ကိုပိုင္သုေရာ ပါမလာဘူးလား..."

အေျဖမရဘူး။ သူ႕လက္ထဲက ဂုန္နီအိတ္... ေဆာရီး... အိပုံ႔ပုံ႔ေၾကာင္ညိဳေလးကိုပဲ ႏိႈက္လို႔။ ေၾကာင္အတိုင္း ညိဳမႈန္ေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔။

"အဲ့လူ သူငယ္ျပန္ေနလို႔ လမ္းလယ္ေခါင္ပစ္ထားခဲ့တာ...
ေၾကာင္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး သ၀န္တိုေနတယ္၊ ကေလးဆန္ခ်က္ပဲ"

အေျခအေနတစ္၀က္ကို သေဘာေပါက္သေယာင္႐ွိသြား‌ေပမယ့္ လွ်ာ႐ွည္ၿပီး ဆက္ေမးလိုက္ေသးတယ္။

"အဲ့ေတာ့ မင္းက မဆိုသေလာက္ဗ်င္းခဲ့ၿပီး သူကငိုက်န္ခဲ့ေရာလား..."

"မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ...
သူသာ ဒီကေလးလို ေခြးေတြအဝိုင္းခံရၿပီး ထြက္ေျပးရင္း ေျမာင္းထဲ‌ျပဳတ္က်ရင္ လာေမာင္းေပးမွာလား၊ ခ်ီၿပီးသယ္ေပးမွာလား၊ သူ႕ကို လာကယ္မွာမလား တဲ့..."

Heartless December❄️ ZG version Where stories live. Discover now