အပိုင္း ၅၇ : ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းခရီးသြားရၿပီ

10 1 0
                                    

❄️❄️❄️

ေနာက္ဆုံးေတာ့...
ကိုကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း sightseeing date ရေတာ့မယ္ေန႔ကို ေရာက္႐ွိလို႔လာခဲ့ပါၿပီ။

မနက္ ၄နာရီကတည္းကႏိုးၿပီး ျပင္ဆင္စရာ႐ွိတာျပင္ဆင္ေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မႈန္ဝါးဝါးျမဴေတြၾကား အလင္းေဖာက္စျပဳလာတဲ့ မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေက်ာေပၚတင္၊ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ သယ္စရာေတြကိုမလို႔ ကိုကိုတို႔ လမ္းၾကားထဲ ေျခက်င္ခ်ီတက္လာခဲ့တယ္။

တိုက္ခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါပခုံးေပၚတင္လို႔ ေကာ္ရစ္ဒါမွာထြက္ၿပီး အေၾကာဆန္႔ေနတဲ့ အျပာေရာင္ အားကစားေဘာင္းဘီဝမ္းဆက္နဲ႔အစ္ကိုေတာ္က ကြၽန္ေတာ္႕ပုံကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်ေလရဲ႕။

"ဟာ... လင္းခန္႔... အထုပ္ႀကီးအထုပ္ငယ္ေတြနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းလာတာလားဟ... ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကလည္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းအစြယ္သြားျဖတ္ဖို႔ ႏွစ္႐ွည္လမ်ား ေတာတြင္းခရီးထြက္လာတဲ့ ေသာႏုတၳရမုဆိုးရဲ႕ ရိကၡာအိတ္ႀကီးက်ေနတာပဲ..."

ႏိႈင္းလည္းႏိႈင္းခ်င္စရာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္႕ပုံက အဟုတ္ကို အိမ္တိုင္ခြၽတ္သယ္မလာ႐ုံတမယ္ ျဖစ္ေနတာကို။

အင္း...။ မုဆိုးေတာ့ မုဆိုးပါပဲေလ။
အစြယ္ျဖတ္မယ့္ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ဖမ္းမရေအာင္ မာယာေျခာက္သြယ္ ခပ္ႂကြယ္ႂကြယ္သုံးၿပီး ထြက္ေျပးေနတဲ့ ေ႐ႊသမင္ေလးကိုကို႔ကို အခ်စ္ေတြနဲ႔က်စ္ထားတဲ့ ေက်ာ့ကြင္းခ်ၿပီး အမိဖမ္းျပမယ့္ ၂၁ရာစု အခ်စ္မုဆိုးဗ်။

"ရိကၡာအိတ္ႀကီးကို မ်က္စလာပစ္မေနနဲ႔...
အစ္ကို႔ဖို႔ တစ္ခုမွမပါဘူး"

ေလွကားရင္းမွာ ရပ္လိုက္ရင္း အေပၚကိုလွမ္းေအာ္လိုက္မွ တံဘက္ကို ဂုတ္ေပၚေျပာင္းတင္ရင္း ေခါင္းခါရဲ႕။

"ငါ့ႏွယ္..."

"ေျပာလက္စနဲ႔... အေႂကြးဆပ္အုံးေနာ္... ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနၿပီလို႔ေအာက္ေမ့ၿပီး ေလွ်ာခ်ေနတာ မသိဘူးမ်ားမွတ္ေနလား..."

"ေအးပါ ခ်စ္တီးေသလို႔ဝင္စားတဲ့ငနဲရယ္...
လူျမင္ရင္ ေဝဖန္ဖို႔နဲ႔ အေႂကြးေတာင္းဖို႔ခ်ည္းပဲ"

Heartless December❄️ ZG version Where stories live. Discover now