Heartless December❄️ ZG version

အပိုင္း ၁၀ : တရားေဟာဆရာနဲ႔လိပ္

❄️❄️❄️

"ငါ ေဝယံ့ကို ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္... သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္..."

ကိုကို႔ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကထြက္လာတာက ဒီအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ခန္႔မွန္းထားၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့ အေျဖတစ္ခုပဲဟာ...။

ကိုကိုညာေျပာခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္တန္းၿပီးသိမွာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္႕အေပၚမွာ ပြင့္လင္းေစခ်င္တာမို႔ ညာေျပာမွာကိုလည္း မလိုခ်င္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္... ကိုကိုရာ...။ ခင္ဗ်ား အမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္တာေလးေတြက နည္းနည္းေတာ့ ခံရခက္သားပဲ။

"အခ်စ္ကိုစိတ္ကုန္စအခ်ိန္မွာ... သူ႕ကိုငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးႀကိဳးစားမႈအျဖစ္ ခ်စ္ၾကည့္ခဲ့တာ..."

စကားေျပာေနရင္း စားပြဲခုံေပၚတင္ထားတဲ့သူ႕လက္ကို ေအာက္ခ်လိုက္တာ ျမင္ရတယ္။ လူေတြက ခံစားခ်က္ကို ဖုံးကြယ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လက္ကို ေနရာေျပာင္းတတ္ၾကသတဲ့။

"အဲ့ဒီႀကိဳးစားမႈေလးက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ အရာထင္ခဲ့တယ္... ငါလည္း ေနာက္ထပ္အခ်စ္ဆိုတာ မ႐ွိေတာ့မယ့္အတိုင္း သူ႕ကိုပုံေအာၿပီး ခ်စ္ခဲ့တယ္..."

"ဒါေပမယ့္ ငါႀကိဳးစားတိုင္းလည္း အခ်စ္တစ္ခုက တည္ၿမဲႏိုင္တာမွမဟုတ္ဘဲ၊ အခ်စ္ေရာ... ဘဝေရာ... ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကို လိုခ်င္သလိုပိုင္ဆိုင္ရဖို႔က အခြင့္အေရးသိပ္နည္းတယ္၊ ကံေကာင္းတဲ့သူ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္ကိုႀကိဳးစားလြန္းတဲ့သူမွ ျဖစ္ႏိုင္မွာပဲ... ငါက ႏွစ္မ်ိဳးလုံးမဟုတ္ဘူး...၊ ငါက... အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္ဖို႔ ဘဝကို မစြန္႔လႊတ္ရဲဘူးေလ..."

"..."

"ငါသူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့တာကိုေတာ့ ျငင္းလို႔မရဘူး...
ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားပါၿပီ...၊ ငါ...ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ႐ူးသြပ္ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္မွာပါ... အခ်စ္က အဲ့သေလာက္ႀကီးလည္း သိမ္ေမြ႕တဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး..."

ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ခိုးၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့... သိပ္ၿပီးတည္ၿငိမ္မေနေပမယ့္ သိပ္ၿပီးလည္း ဝမ္းနည္းေနပုံမေပၚတာ ေတြ႕ရတယ္။

"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုဝင္ေျပာလို႔ရလား..."

"ဘာလဲ..."