အပိုင္း ၁၆ : စိတ္ပ်က္ခံလိုက္ရၿပီ

Start from the beginning
                                    

"မင္းရဲ႕ျပႆနာက အဲ့ဒါလား..."

"ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဘာလို႔မခ်စ္တာလဲ"

"..."

အၾကာႀကီးတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါရဲ႕။ မ်က္လုံးထဲကိုၾကည့္‌ၿပီးေမးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေမးခြန္းအတြက္ ျပန္ရလိုက္တာက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲစိုက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေမးလာတဲ့ေမးခြန္းတစ္ခု...။

"ဒါဆို မင္းကေရာ... ငါ့ကို ဘာလို႔ခ်စ္တာလဲ..."

"ကြၽန္ေတာ္..."

"..."

"ကြၽန္ေတာ္က..."

"ဒီေန႔ ေစာေစာနားလိုက္မယ္... ေနာက္ရက္ေတြကလည္း ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနားလိုက္၊ ဒါေပမယ့္ ျပန္လာတဲ့ေန႔က်ရင္ ဒီပုံစံဆက္ျဖစ္မေနေစနဲ႔
ၾကားလား..."

"..."

"ျပန္လို႔ရၿပီ..."

ကိုကိုက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ စာအုပ္ေတြသိမ္းၿပီး အရင္ထသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေမးခြန္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိရက္နဲ႔ ဘာလို႔တစ္ခုေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္မေျဖႏိုင္ခဲ့တာလဲဆိုတာ
နားမလည္ဘူး။

* *

ပုံမွန္ထက္ ၁ နာရီေတာင္ေစာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာေပမယ့္ အလကားသက္သက္ စိတ္လြင့္ေနတဲ့ပုံစံကို ကိုကိုေ႐ွ႕ျပမေနခ်င္တာမို႔ စက္ဘီးေလးကိုတြန္းရင္း အျပန္လမ္းေပၚ တက္လာခဲ့တယ္။ ညဥ့္ဦးယံရဲ႕ ေျမာက္ျပန္ေလက အဝတ္အထည္လစ္လပ္ေနတဲ့
လည္ဂုတ္တစ္ဝိုက္ကို တိုက္စားေနရဲ႕။ ကိုကိုေပးထားတဲ့ မာဖလာကို အိမ္မွာထားခဲ့တာ သုံးရက္ေတာင္႐ွိၿပီပဲ။

ကိုကို အေစာကတည္းက ဒီလိုေျပာခဲ့တယ္။

"ငါက... ႏွလုံးသားမ႐ွိေတာ့ဘူး..."

"ႏွလုံးသားမ႐ွိတဲ့သူကိုခ်စ္ေနရင္... မင္းပဲနာက်င္ရလိမ့္မယ္"

ဟင့္အင္း...။ ကိုကို႔ကိုခ်စ္ရတာက ကြၽန္ေတာ္သေဘာအက်ဆုံးအရာပဲမို႔ နာက်င္ရစရာ အေၾကာင္းေတာ့မ႐ွိပါဘူး။ နည္းနည္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးေန႐ုံပါ။ အဲ့ဒါမ်ိဳး ႐ွိတယ္မလား...။ ခ်စ္ေနရတာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေပမယ့္ ခ်စ္ေန႐ုံနဲ႔ၿပီးမသြားႏိုင္တဲ့ လူစားေတြေလ။ အဲ့ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္လည္းပါေနတာလို႔ ေျပာရမယ္။ ရယူလိုျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ဖက္လူရဲ႕စိတ္ထဲ ေနရာေကာင္းေလး တစ္ေနရာေလာက္ေတာင္ မရလိုက္လိုက္မွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္တာမ်ိဳး။

Heartless December❄️ ZG version Where stories live. Discover now