Poison (1)

40. Bewusteloos.

Hoofdstuk 40. Bewusteloos.

Ik kijk op de klok. Gister middag was ik nog met Elijah. Nu heb ik alleen maar televisie gekeken. Niks gehoord van mijn broers, niks gehoord van Clay, niks gehoord van niemand niet. Ik zie een boekje op mijn bureau liggen. Ik pak het op. Ik zou niet weten wat het is. Ik open de eerste bladzijde en ik krijg gelijk een glimlach op mijn gezicht.

Ik zie een vroegere foto van mij, Dylan en Kian. Alle drie lachen we en we hebben elkaar stevig vast. Ik kijk naar de volgende bladzijde. Weer zie ik foto's van mij, Dylan en Kian lachend. Het is altijd zo goed gegaan. Ik zie op de volgende foto dat ik Dylan weg duw en dat Kian hard aan het lachen is.

Ineens voel ik een hand op mijn schouder.  Ik draai mij om en ik schrik mij ook kapot. 'Wij missen jou ook, zusje'. Zegt Dylan. Kian trekt mij uit mijn bureau stoel. 'We hadden echt wel door dat jij naar je foto boek van ons drie aan het kijken was'. Zegt Kian. Ik glimlach.

Ik knik. 'Ik snap niet dat wij zo ruzie hebben gekregen'. Zeg ik. Kian en Dylan knikken. 'En ik miste jullie ook'. Zeg ik er snel nog achter aan. Ik zie Kian en Dylan glimlachen. 'Kom hier zusje'. Zegt Kian. Ik glimlach ook. Ik zet één stap vooruit en gelijk voel ik mij duizeliger dan ooit. Ik kijk naar de grond en ik zie dat ik een kant op stap. Ik voel dat ik val. Ik sluit mijn ogen en ik probeer rustig adem te halen. 'Reve, wat gebeurt er'!? Roept Dylan terwijl ik opgevangen word. Ik probeer te praten om te zeggen dat alles goed is maar er komt geen geluid uit mijn mond.

'Reve'? Vraagt Kian gelijk. 'Kom we leggen haar even in haar bed'. Hoor ik Dylan zeggen. Ik word neer gelegd en ik probeer mijn ogen te openen. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken. Het gaat wel goed. Maar zij weten niet dat ik alles kan horen wat ze zeggen. 'Misschien moeten we Elijah bellen voor als ze nu'.......... 'Tja'. Zegt Dylan. Kian knikt. 'Doe jij dat dan'? Vraagt hij. Ik voel dat Dylan op staat en mijn kamer uit loopt.

Ik probeer mijn ogen te openen en gelukkig zie ik al snel weer licht vanuit mijn kamer komen. Ik staar even naar het plafond tot ik Kian zijn hand door mijn haren voel. 'Kian'. Probeer ik te zeggen maar er komt weinig geluid uit. Kian kijkt gelijk op. 'Reve'! Zegt hij blij. Ik glimlach. 'Het is allemaal wel goed maar dit zijn gewoon bijwerkingen van dat Poison'. Zeg ik schoor.

'Elijah komt zo'. Zegt Dylan terwijl hij naast Kian zit. Ik knik. 'Ik heb alles gehoord wat jullie zijden maar ik kon niks terug zeggen of mijn ogen openen'. Zeg ik. 'Ik wil alleen maar zeggen dat jullie je geen zorgen om mij moeten maken want het komt wel goed hoop ik'. Zeg ik.

Ineens hoor ik de bel beneden gaan. Ik zie dat alles weer begint te draaien om mij heen. Mijn kamer kantelt helemaal naar links voor mijn gevoel. Ik zet mijn rechter hand tegen mijn voorhoofd en ik sluit voorzichtig mijn ogen. 'Reve, blijf nog even wakker'. Zegt Kian die mij voorzichtig heen en weer schud. Ik schud mijn hoofd. 'Kian, dat kan ik niet'. Zeg ik als laatste voor ik echt bewusteloos raak.

—

De eerst volgende keer dat ik het voor elkaar kreeg om mijn ogen te openen lig ik niet meer in mijn bed. Ik lig beneden op de bank met Kian aan de rechter kant van mij. Dylan aan de linker kant van mij en Elijah vlak voor mij. 'Reve, gaat alles weer goed met je'? Vraagt Elijah gelijk.

Ik blijf voor mij uit staren. Ik zie nog steeds wazig maar ik hoor alles wel weer. Ik kijk even naar links en ik zie Dylan verbaasd naar mij kijken. Door het licht dat uit het raam komt krijg ik nog meer pijn in mijn hoofd. Ik zet gelijk mijn hand weer op mijn voorhoofd. 'Geef alsjeblieft antwoord'. Zegt Elijah.

Ik kijk hem aan. Hij kijkt echt bezorgt. Maar dat ben ik niet echte gewend. Ik geef alsnog geen antwoord. Ik heb te veel pijn in mijn hoofd. Ik zie te vee wazig en ik krijg geen woord uit mijn mond.  'Reve'? Vraagt Dylan. Elijah pakt mijn linker hand vast.

'Zeg eens iets'. Zegt hij en hij kijkt mij diep in mijn ogen aan. 'Ik'.................. 'Zie'..................... 'Alleen maar'............. 'Wazig'.......... Zeg ik en gelijk sluit ik mijn ogen weer van de pijn. Ik span mijn armen helemaal aan. Alleen dan voel ik minder pijn. Dat heb ik tenminste door. Of het goed is weet ik niet maar ik hoop dat het niks verkeerds doet.

'Elijah, weet jij wat er gebeurt'? Vraagt Dylan. Hij wrijft over mijn hand heen. 'Ik voel alleen dat ze veel spanning heeft in haar hand'. Zegt hij. Mijn andere hand word van mijn voorhoofd af gehaald. 'Reve, als je mij hoort probeer te stoppen met je aanspannen'. Zegt Kian. Ik probeer te doen wat hij zegt. Gelukkig werkt het al snel en kan ik eindelijk mijn ogen openen.

'Elijah'? Vraag ik zachtjes. Ik kijk hem weer aan zonder dat ik alleen maar wazig zie. Mijn zicht is dan niet al te best maar het is goed genoeg om iedereen te herkennen. Elijah laat opgelucht mijn handen los en geeft mij gelijk een knuffel. 'Reve, je bent weer oké'. Zegt hij. Ik glimlach. 'Ik denk dat het gewoon even meer effect had omdat ik al bijna twee maanden verder ben'. Zeg ik.

'Is het niet beter als je een tijdje gaat slapen'? Vraagt Kian. Ik knik en ik sta moeiteloos op. 'Ik ga naar boven'. Zeg ik. Ik kijk mijn broers nog eens goed aan voor als dit de laatste keer is. Ik geef Elijah snel nog een kus voor ik naar boven loop en ik maar ga slapen. 

——————————-

Hey iedereen,

Hoe gaat het?

Ik ben echt al bijna klaar met typen. Ik zal jullie zeggen dat ik zeker nog een paar hoofdstukken heb maar ik loop voor op het verhaal.

Tot het volgende hoofdstuk iedereen,

-YinYangLaraa