Poison (1)

37. Bericht van mijn ouders.

Hoofdstuk 37. Bericht van mijn ouders.

Ik blijf toch altijd na denken aan wat Callum gezegd heeft. Ik denk er steeds weer over na. Ik krijg niks anders in mijn hoofd. Ik loop naar Elijah toe. 'Ik kan niet zomaar overstappen, Elijah'. Zeg ik. Hij blijft mij aan staren. 'Ik kan het niet'. Zeg ik daarna zachtjes. Elijah loopt in kleine stapjes naar mij toe.

'Reve, wij missen je in de spionnen groep'. Zegt hij. 'Wij willen je weg bij Clay'. 'Je weet toch nog wel wat hij gedaan heeft'? Vraagt hij. 'Door hem ben je Poisoned en  geloof het of niet maar ik wil je helpen in elke tijd'. 'Het maakt mij niet uit dat je nu ruzies heb met Kian, Dylan, Maya en Callum'.

 'Laat jij echt ons contact door die vier verbreken'? Vraagt hij. Ik kijk hem diep in zijn blauwe ogen. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik wil het contact niet verbreken door vier andere'. Zeg ik. 'Maar ik weet dat ik nu niks kan doen'. 'Ik kan niet zomaar overstappen'. Zeg ik. Hij knikt. Elijah kijkt betreurd.

Voor hij zich om kan draaien geef ik hem snel een knuffel. Ik voel zijn handen op mijn rug en ik glimlach. 'Ik beloof je dat het weer zal zijn zoals vroeger als ik van het Poison af ben'. Zeg ik zachtjes. Elijah kijkt mij aan en glimlacht nu ook. 'Dat is goed, Reve'. Zegt hij. Ik kijk naar de polsen van Elijah. 'Heb je nog veel last van het Poison'? Vraag ik aan hem. 

Hij knikt. 'Maar het komt wel goed, maak je maar geen zorgen om mij'. Zegt hij. Ik knik. 'Is goed, Elijah'. Zeg ik zachtjes. Elijah glimlacht weer lief. Hij opent zijn armen. 'Kom hier'. Zegt hij. Ik loop naar hem toe en geef hem weer een knuffel. Ik sluit mijn ogen. Wat ik het meeste voel is mijn pols en mijn hartslag die niet normaal snel gaat.

Ik heb hem echt gemist. Dat kan ik zo voelen. Dat kan ik zo zien. Na een aantal minuten kijk ik op naar Elijah. Hij opent zijn ogen en kijkt mij weer aan. 'Ik moet gaan'. Zegt hij. Ik knik. 'Ik ook'. Zeg ik. Het was ondertussen al donkerder geworden. Het was ook al later. Ik was verschrikkelijk moe na alles.

 'Trusten'. Zegt hij. 'Trusten'. Zeg ik terug. Elijah geeft mij en kus en loopt de andere kant op wanneer ik nog zacht zijn hand vast heb. Hij loopt verder en als zijn hand van de mijne verdwijnt loop ik de andere kant op naar huis. Ik kijk nog één keer om naar hem. Het lijkt helemaal niet alsof hij naar Callum heeft geluisterd eigenlijk.

 Maar ik moet er op voorbereid blijven voor als het wel zo is. De vorige keer dat ik met iemand had was het namelijk niet goed afgelopen. Ik heb alleen het idee dat er nooit echt een ruzie zou ontstaan tussen mij en Elijah. Zelfs nu het niet goed gaat met Kian, Dylan, Maya en Callum heb ik nog wel contact met Elijah. En hij wil dat het liefste ook zo houden. Net als ik natuurlijk.

Ik loop net het bos uit wanneer ik weer pijn in mijn pols voel. Ik haal diep adem en ik loop gewoon door. Ik moet thuis halen. Als ik nu ga rennen maak ik het alleen maar erger. Zou Clay er ooit achter komen dat ik gewoon nog contact heb met Elijah? Ik hoop het niet. Ik hoop het alleen wanneer ik van het Poison af ben.

Eerlijk gezegd heeft Elijah gelijk. Ik wil wel overstappen maar dan moet het eerste weer goed gaan tussen mij, Kian, Dylan, Maya en Callum. Ik stap niet zomaar over. Dat zou ook weer te verdacht zijn. Ik sta na een hele tijd voor mijn eigen huis. Ik moet toch naar binnen kunnen. Ik ren snel om naar de achter deur. Dat ze bij ons huis een poort noemen.

Ik trek aan de deurknop en gelijk is de poort open. Ik loop langs onze schuur en ik zie een vuurtje aan staan. Daar omheen zie ik allemaal banken en ik zie Dylan en Kian verbaasd op kijken naar mij. 'Pap en mam bellen'. Zegt Kian. 'Hoe'? Vraag ik. 'Via Skype'. Zegt Dylan. Ik knik. Ik loop naar mijn broers toe en ik ga aan de zijkant zitten.

Kian drukt op het opneem knopje. Ik zie mijn ouders verschijnen. 'Hey drieling'. Zegt mijn vader. Ik glimlach. Dit was misschien wel de laatste dat ik mijn ouders kon spreken. Als mijn ouders terug naar huis komen ben ik dood. Net een uur voor ze aankomen. 'Hey pap, hey mam'. Zeg ik. 'Hoe gaat het bij jullie drie'? Vraagt mijn moeder.

Dylan, Kian en ik kijken elkaar aan van wat-moeten-we-zeggen. Alle drie lachen we tegelijk. Dylan begint te vertellen. 'Het gaat goed'. Liegt hij. 'Wij hebben heel veel met z'n drietjes gedaan'. 'We hebben films gekeken en nog heel veel andere dingen'. 'We zijn ieder uur van de dag bij elkaar geweest'.

Kian en ik knikken maar gewoon. 'Reve, jij was toch de avond weg dat wij vertrokken'? Vraagt mijn vader. 'Ja, toen ging je naar Clay'. 'Hoe is het met hem'? Vraagt mijn moeder. Ik denk na. Wat moet ik zeggen. 'Nou, het is niet zo goed gegaan'. Zeg ik. 'We kregen ruzie en ik was het echt zat dus ik heb  het uitgemaakt met Clay'. Zeg ik.

Mijn ouders kijken geschrokt. 'Wat is er'? Vraag ik. 'Vonden jullie Clay dan zo leuk'? Vraag ik. Ze knikken. 'Ja, hij zou nooit iemand kwaad doen'. Zegt mijn moeder. Ik kijk Kian en Dylan aan. Ze trekken precies hetzelfde gezicht als ik nu heb. Mijn ouders kijken verbaasd weg van de camera.

'Drieling hebben jullie nog dingen uitgehaald de laatste dagen'? Vraagt mijn vader. Ik, Dylan en Kian kijken elkaar weer aan. 'Nee, helemaal niet mam en pap'. Zeggen we tegelijk. Mijn ouders lachen. 'Wij moeten gaan'. 'We zien jullie snel weer'. Zegt mijn moeder. Dan hangen ze op. Van verdriet zak ik haast in elkaar. 'Ik zie ze niet snel weer'. Zeg ik zachtjes terwijl het vuur steeds lager word. 

———————————-

Hey iedereen,

Na vijf dagen heb ik weer een hoofdstuk gemaakt.

Ik zal nu niet zo snel meer updaten vanwege een aantal problemen.

Ik hoop dat jullie het snappen.

En hoe gaat het met jullie?

Wat vinden jullie van Reve. gewoon van het personage zelf?

Laat weten in de reacties wat je vind. :)

-YinYangLaraa