De school van Mijn Verbeelding

Pieter

'Goed Pieter. Luister. De anderen mensen hier weten niet dat ik kan praten,' zei Lilou. Pieter keek haar raar aan. 'Waarom niet?' 'Ik heb ze wijsgemaakt dat ik het niet kan. Dan hoef ik ook niks uit te leggen.' Pieter glimlachte naar haar. Eigenlijk was hij het er niet mee eens maar hij kon niks zeggen want hij loog ook tegen iedereen. 'Dit is KO toch?' Pieter wees op de deur waar een bordje ophing met: KO. 'Joh! Je meent het!' riep Lilou sarcastisch. Pieter en Lilou liepen naar binnen. Er stond een vreemde man voor de klas en Pieter wilde liever uit zijn buurt blijven. Hij trok Lilou mee naar achter in de klas. Hij ging zitten en keek naar de andere kinderen. Er zat een meisje voor in de klas met zwart haar. Ze zat arrogant rechtop en leek heel zeker van haar zaak. Naast haar zaten twee andere meisje. Eén met kattenoren en één met bruin haar. Verder zaten er nog meer kinderen in het lokaal. Een joch die er wat sober uitzag. Hij had een kleine lamp aan zijn broek hangen. Nog een joch die er niet heel bijzonder uitzag. Een jongen met een ronde bril. Gelukkig geen Superboy. 'Kinderen! Even aandacht!' riep de man die blijkbaar de docent was. 'Hallo iedereen. Mijn naam is Meneer van de Velden en ik geef Karakterontwikkeling. Afgekort is dat KO. Ik ben blij dat jullie hier allemaal zijn maar ik wil wel graag wat schuiven in de indeling. Alle bijfiguren mogen op de achterste twee rijen gaan zitten.' Pieter keek naar Lilou. Die leek haast te exploderen. Het meisje met de kattenoren kwam naast Lilou zitten. 'Hey,' fluisterde ze zacht tegen Pieter. Dat leek Lilou nog kwader te maken en Pieter had geen idee waarom. 'Nu we dat uit de wereld hebben geholpen, kunnen we beginnen.' Meneer van de Velden trok een krijtbord tevoorschijn en begon een stokpoppetje te tekenen. Pieter stond versteld van de vreselijke tekenkunsten van meneer van de Velden. Zelfs een stokpoppetje leek een onmogelijke opgave. 'Dit is ons personage van vandaag. Wie weet er een goede naam voor dit personage?' vroeg meneer van de Velden. Net als vele anderen kinderen op de achterste twee rijen stak Pieter zijn hand op. Er waren maar twee hoofdfiguren. Toch koos meneer van de Velden precies een hoofdfiguur om een voorstel te doen. Carmela. Carmela! Het was het voorstel van een klein meisje met lang roze haar. Pieter dacht dat meneer van de Velden in lachen uit zou barsten na het horen van zo'n naam. (even tussen ons. Carmela is een super leuke naam. Daarom wilde ik deze naam zo graag in dit boek. Betekenis: goud of zoet) Maar meneer van de Velden slaakte een verrukt kreetje dat je weleens hoort van baby's. 'Schitterende naam.' Pieter walgde van dat geslijm. Gor! Niet dat hij er lang van kon walgen want naast hem stond Lilou opeens op. Pieter keek haar aan met een maak-geen-problemen-gezicht. Niet dat het hielp. Blijkbaar had Lilou meer woedeaanvallen en was dit er een van. 'Lilou,' siste hij. Lilou luisterde niet. Nee, in plaats van vriendelijk haar excuses aan te bieden maakte ze het gebaar alsof ze iemands keel doorsneed. Pieter verstrakte en besloot zijn mond maar te houden. 'Ik wil dat je mijn les onmiddellijk verlaat. Met zo'n instelling kan ik al deze potentiële hoofdfiguren niet lesgeven. Dus vertrek. De directeur weet vast wel een gepaste staf voor je. En gezien je toch alle tijd hebt zal hij vast niet genadig zijn!' riep meneer van de Velden. Pieter zag een vlaag van verontwaardiging over Lilou's gezicht trekken. Ze stapte naar voren en wees naar meneer van de Velden. Daarna wees ze naar alle bijfiguren. Ze schudde haar hoofd en verliet het lokaal. Pieter wilde achter haar aan gaan maar wist dat hij ook problemen zou krijgen. Daarbij, hij kende Lilou amper. En wat wilde hij gaan doen? De directeur in elkaar slaan zodat Lilou geen straf kreeg?