De school van Mijn Verbeelding

Jaimey/008

De zwarte auto reed met 200 km per uur de parkeerplaats van Verbeelding op. Jaimey zette zijn zwarte zonnebril op. Zijn vader trok Jaimey's donkerblauwe jasje nog even recht. Toen stapten de twee als twee ongelofelijke bazen uit de auto. Meteen werden ze begroet door een horde mensen die nooit toegelaten zou worden op Verbeelding. Je weet wel. Onbelangrijke bijfiguren of figuranten. Jaimey liep naar binnen. 'Meneer Bond! Gaat uw zoon ook bij MI6?' vroeg een reporter die schreef voor de Verbeelding. De krant van het land Verbeelding. (ik weet het. Alles daar wat een beetje bekend was heette verbeelding. Maar ja. Als dat de naam is van de oprichter van het land kan het volgens mij nog wel door de beugel.) 

Jaimey en James Bond wachtten voor het kantoor van directeur Verbeelding. 'Denk je dat ik het hier ga redden pa?' vroeg Jaimey. 'Natuurlijk. Hier leren ze je om James Bond te zijn. Nou. De helft heb je al in je pocket. Speel geen Bond zoon. Wees er een.' James gaf zijn zoon een kneepje in zijn schouder. Jaimey wist dat zijn vader gelijk had. Hij was notabene Jaimey BOND. De zoon van een van de bekendste figuren ter wereld! Zelfs bekender dan Harry Potter. (zei de familie Bond)  

De deur van het kantoor ging open en een vrouw met een paraplu kwam naar buiten. 'Mary?' vroeg James. 'Ah. James. Dat is een lange tijd geleden zeg. Hoe gaat het met je vrouw?' 'Geen idee. Ze is dood. Met jou.' 'Ach. Wat naar. Je weet hoe dat gaat. De familie Banks is nog altijd vaste klant.' Jaimey keek naar het meisje achter Mary. 'Hey,' zei hij. 'Hey Jaimey,' zei het meisje. 'Hoe weet je mijn...' 'Ik geef geen verklaringen,' onderbrak het meisje hem. 'Ik ben Milly. Milly Poppins.' 'Bond. Jaimey Bond.' Milly bekeek hem van onder tot boven. 'Wij gaan elkaar waarschijnlijk nog wel eens tegenkomen.' zei ze. 

Jaimey keek de directeur aan. 'Mijn pistool inleveren?' herhaalde hij. 'Nee. Hm, hm. Dat gaan we niet doen.' 'Ik begrijp dat je het daar niet mee eens bent maar we hebben een streng beleid. Ik wil echt niet dat iemand een pistool op zijn kamer heeft. En zeker niet de zoon van zo'n schutter.' Directeur Verbeelding wierp een veelzeggende blik op James Bond. Die keek schijnheilig naar de foto's aan de muur. 'Maar het is het originele, niet geladen en versleten pistool van mijn moeder.' 'Regels zijn regels.' 'Goed. Krijg ik hem terug?' 'Als je de school verlaat om welke reden dan ook, ligt hij op je te wachten in mijn kantoor. Je krijgt hem alleen mee als ik vind dat je er een geldige reden voor hebt maar hij ligt op je te wachten.' 

'Nou zoon. Dit komt allemaal best goed.' James gaf zijn zoon een kneepje in zijn schouder. Jaimey keek naar de deur van zijn nieuwe kamer. 'Ik weet het niet hoor. Hoe stel ik mezelf voor? Ik ben totaal niet zoals jij.' 'Dat kunnen we oplossen. Wat dacht je van Bond? Jaimey Bond?' Jaimey zuchtte. 'Je bent ouderwets.' 'Nou. Sommige dingen doe ik graag op de ouderwetse manier.' James gaf zijn zoon een knipoog. Niet dat je dat kon zien want ze hadden allebei een zwarte zonnebril op maar het idee was leuk. Jaimey opende de deur en liep naar binnen. Er stonden twee stapelbedden. Drie jongens lagen op de bedden. 'Wie ben jij?' vroeg een jongen met een ronde bril. 'Bond. Jaimey Bond,' zei Jaimey. Hij zette zijn tas op het enige vrije bed. Zijn vader sloot de deur. Hij ging niet mee naar binnen. 'JIJ bent de zoon van dé James Bond?' vroeg een andere jongen. Jaimey knikte kort. 'En jullie?' vroeg hij de anderen onderzoekend aankijkend. 'Albus Potter,' zei de jongen met de ronde bril. 'Hannes. Die van Hans en Grietje. Mijn nichtje zit hier ook op school,' zei de jongen die had gevraagd of hij echt de zoon van James Bond was. 'Ik ben Amir. De zoon van Aladin.' De laatste jongen knikte hem toe. 'Dus ik zit opgescheept met twee sprookjesfiguurtjes en de zoon van Harry Potter.' Jaimey keek eerst wat minachtend maar kreeg daarna een glimlach. 'Leuk!'