De school van Mijn Verbeelding

Lilou

Ze moest hem eerst de waarheid vertellen. Lilou haalde diep adem. 'Zeg eh. Pieter?' 'Ja?' 'Nou. De anderen mensen weten niet dat ik kan praten.' 'Waarom niet?' vroeg Pieter. 'Ik heb ze wijsgemaakt dat ik het niet kan. Hoef ik ook niks uit te leggen.' Lilou haalde haar schouders op. Ze zag Pieter glimlachen. 'Dit is KO toch?' vroeg Pieter. Lilou tikte op een bordje op de deur waar "KO" op stond. 'JOH! Je meent het!' riep ze uit. Pieter moest lachen en samen liepen ze het lokaal in. Lilou vond Pieter wel aardig. Voor de klas stond een man. Lilou kon aan zijn gezicht zien dat hij haar niet mocht. 'Goedemorgen bijfiguren!' zei hij gemaakt vrolijk. Lilou had de neiging in zijn gezicht te spugen maar hield zich in. Alweer. Ze ging achterin zitten om zo ver mogelijk bij die man vandaan te zijn. Ze kende hem niet maar wist al meteen dat ze hem niet mocht. 

En ze had groot gelijk. Want zijn eerste beslissing was alle bijfiguren achterin het lokaal plaatsen. Daarna keek hij haar uitdagend aan en ze keek ook uitdagend terug. Maar dan met een vlaagje walging ertussendoor. Daarna, waarschijnlijk puur om haar te pesten, koos hij het enige hoofdfiguur met een opgestoken hand om het antwoord te geven terwijl letterlijk alle bijfiguren hun hand omhoog hadden. En dat maakt haar woest. Zie je wel! Hij discrimineert ons waar we bij staan! En dat ging ze niet toelaten! Ze stond iets te wild op en haar stoel mieterde op de grond. Dat had wel het dramatische effect dat de situatie nodig had maar de punt kwam keihard tegen haar been en ze beet op haar lip om niet te gaan huilen van de pijn. Ze zag Milly omgekeerd naar haar kijken met een blik op haar gezicht. Milly moest alleen iets doen aan haar gezichtsuitdrukkingen want ze begreep er geen zak van. Maar Milly kennende (dat deed ze niet) was het waarschijnlijk onaardig bedoeld. 'Ga zitten,' zei de man. Lilou schudde haar hoofd. Echt niet! 'Nu!' reageerde hij daarop. Lilou wees op het stokpoppetje dat de man op het bord had getekend en maakte het gebaar alsof ze iemands keel doorsneed. Nu ging ze wel aardig ver maar ze had het er voor over. 'Ga je melden bij de directeur!' riep de man. Lilou wilde vragen of ze daar dit keer wél naar binnen mocht maar herinnerde zich net op tijd haar rol en hield haar mond. 'Ik wil dat je mijn les onmiddellijk verlaat. Met zo'n instelling kan ik al deze potentiële hoofdfiguren niet lesgeven. Dus vertrek. De directeur weet vast wel een gepaste staf voor je. En gezien je toch alle tijd hebt zal hij vast niet genadig zijn!' riep de man. Lilou keek hem aan. De idioot! Zij kon er toch niks aan doen dat wie haar ouders waren? Ze voelde de woedende blik op haar gezicht verslappen maar negeerde het verdriet toen ze het triomfantelijke gezicht van de man zag. Woest! Woest! Woest! Dat was ze. En ze zou hem nog krijgen. Woest zetten ze een stap naar voren. Ze wees naar de man en daarna op alle andere bijfiguren. Dit mocht ze niet toelaten! Ze schudde haar hoofd en liep het lokaal uit. Woest! Dat was ze! En ze ging het hier niet bij laten zitten. Ze beende door de gangen op zoek naar het kantoor van de directeur. 

Nog bozer dan ze net was schopte ze tegen de muur. Eerst was ze het lokaal uit gestuurd omdat ze discriminatie niet pikte en nu had de directeur haar drie weken huisarrest gegeven. Dat betekende dat ze tussen haar lessen door op haar kamer moest blijven en niet naar de bibliotheek of de eetzaal mocht. Dat was toch gemeen!!! En alleen maar omdat ze een bijfiguur was! Ze schopte nog harder tegen de muur. 'Laat me raden. Bijfiguur?' vroeg een stem. Lilou keek om. Er stond een meisje op een bezem geleund. 'Hoe weet jij dat?' vroeg Lilou. 'Ervaring, tot mijn spijt. Deze mensen kunnen niet omgaan met mensen als wij. Mensen die anders zijn.' 'Anders?' 'Ik ben geen bijfiguur. Maar ik weet wel hoe deze school omgaat met mensen als wij.' 'Mensen als wij?' 'Mensen met een mening. Die niet bang zijn om aan te geven wat ze vinden. Maar je moet goed begrijpen, dat deze school dat soort mensen de keel snoert. Letterlijk. Ik kan er over mee praten,' zei het meisje. Lilou begreep niet helemaal wat ze daarmee bedoelde, tot haar oog viel op de rode strepen in de nek van het meisje. 'Die littekens,' zei Lilou. Het meisje knikte. 'Doe niet hetzelfde als ik. Ik heb alles verloren om mijn mening. Het is geweldig dat je er één hebt, maar niet hier. Echt. Laat het gaan, kleine. Nu vergeven ze je nog, straks straffen ze je. Je wil niet eindigen als ik.' 'Maar wat moet ik dan doen?! Ik wil hier helemaal niet zijn!' 'Ik begrijp het, maar het is té gevaarlijk.' 'Rotschool.' Het meisje moest lachen. 'Ik ben Hope. Aangenaam,' ze ze. 'Lilou.'