De school van Mijn Verbeelding

Pieter

'Ik wil niet.' Pieter bleef steevast op het dak zitten. 'Pieter!' Het rode maker van zijn vader kwam weer boven de rand van het dak uit. 'Kom op!' 'Nee! Ik blijf hier zitten.' 'Het gaat zo regenen!' 'Ik blijf.' Peter zuchtte en klom het dak op. Hij trok zijn masker af. 'Kom nou Pieter.' 'Ik wil niet naar die school!' 'Waarom niet?' 'Gewoon niet! Je had me daar niet moeten inschrijven!' 'Ik wist niet dat dit mijn probleem was! Maar hé. Je bent de zoon van Spiderman! Je kunt echt wel overleven op een school!' 'Je weet dat ik maar de helft van jouw krachten heb toch?' vroeg Pieter. 'Het is geen wedstrijd.' 'PAP! Ik kan niet op die school verschijnen! Ze denken allemaal dat ik precies ben als jij!' 'Pieter. Iedereen kan een wedstrijd winnen als het gemakkelijk is. Als het moeilijk is, als het echt lijkt alsof er geen kansen zijn, dan telt het.' 'Dus je bedoelt te zeggen dat ik goed bezig ben als ik naar die school ga met de heft van de geweldige krachten van de beroemdste superheld ter wereld.' 'Ten eerste. Superman en Batman zijn nog altijd bekender. Ten tweede. Ja. En ik ben sowieso trots op je. Je bent mijn zoon. En ik ben er trots op dat je ook op je moeder lijkt.' 'Had me dan naar een gewone school gestuurd.' 'Ik wil graag dat je de opleiding krijgt waar je leert omgaan met al je krachten.' Peter stak zijn hand uit en hielp zijn zoon overeind. 'Ik wil nog steeds niet.' zei Pieter. 'Dan doe je het maar gewoon omdat je vader wil dat je het doet.' 

'SPIDERMAN IS ER!!!!!' Pieter walgde van die uitspraak maar toch was die ene zin genoeg om de hele menigte aan journalisten naar boven te laten kijken. Naar de plek waar hij en zijn vader aan de muur hingen. 'Ik durf niet verder.' zei hij plots. 'Waarom niet?' 'Iedereen kijkt. Als ik nu val sta ik voor schut.' 'Als je valt, val ik ook en maken we er gewoon iets van een show van.' Pieter zuchtte. Zijn vader begreep hem ook nooit. Hij klom weer verder naar beneden. 

'Lieve mensen. Laat ons er langs. We hebben een afspraak!' Peter Parker baande zich een weg door de horde mensen. Pieter liep er maar wat achteraan. Hij had geen afspraak. Zijn vader wilde alleen met de directeur praten. Hij moest toch buiten wachten. 

Pieter verveelde zich. Zijn vader zat nu al minstens een kwartier binnen en hij had niks te doen. Hij keek wat rond. Er zaten wel meer mensen te wachten. Een vrouw en een dochter met zwarte haren, lange blauwe jassen en paraplu's. Een vader met een tapijt onder zijn arm en een zoon met een aapje op zijn schouder. Niet veel bijzonders. Pieter zuchtte. 'Wat een saaie school.' Meteen nadat hij dat gezegd had, zag hij iets wat er volgens hem niet in paste. Een meisje van een jaar of 16 die erbij liep alsof ze de hele dag alles schoonmaakte. Ze liep door de gang met gebogen hoofd. Het leek wel alsof ze niet opgemerkt wilde worden. Hij bekeek haar eens goed. Wat vreemd. Veel tijd om over het meisje na te denken kreeg hij niet want zijn vader kwam naar buiten. 'Kom Pieter. Ik heb geregeld dat je een kamer deelt met één iemand.' Pieter kon het niet laten geïrriteerd te kijken. Lekker was dat. Zijn vader had weer eens Spidermanmacht ingezet om zijn zin te krijgen. 

'Tot ziens Pieter.' Peter Parker zwaaide nog even voor hij zijn zoon aan zijn lot overliet voor de deur van zijn nieuwe kamer. Pieter zuchtte weer diep en deed de deur open. Hij was de eerste. Zijn tas gooide hij zolang maar even op het bed dicht bij de deur. Hij keek ongelukkig uit het raam. Hij was 13! Hoe kon zijn vader hem dít aandoen. Nu zat hij hier tot het moment dat er een nieuwe Spiderman nodig was! En dat ging nog wel effe duren.