De school van Mijn Verbeelding

Lilou

Vrolijk liep Lilou naar de deur. 'Meisje! Je vergeet je hoed!' haar moeder en vader kwamen allebei tegelijk aanrennen met een andere hoed. Lilou knikte instemmend en zette ze allebei op haar hoofd. (de hoeden dus. Niet de ouders) 'We zijn zo trots op je.' zei haar vader nog maar een keer terwijl hij haar tas in de auto gooide. (zoals je zult begrijpen was het natuurlijk geen echte auto was maar iets wat lijkt op de auto uit onze wereld maar dan in die van hun) Lilou klom op de achterbank en haar moeder startte de auto. 'Heb je er zin in?' riep ze naar achter. Lilou knikte hevig. 

De gammele auto reed het schoolterrein op. Niet dat iemand het opmerkte, ze waren allemaal veel te druk met de twee gangsters die net uit de zwarte auto naast hen stapten. Lilou keek wat geïrriteerd naar de jongen van haar leeftijd met het blauwe jasje. Dacht hij soms dat iedereen hem leuk vond ofzo. 'Kom meisje. De onderdirecteur wacht op ons!' De gekke hoedenmaker pakte zijn dochter bij de arm en nam haar mee. 

Lilou keek geïrriteerd naar de moeder en haar dochter die net uit het kantoor van de directeur kwamen. Zíj mochten wel naar de directeur want zíj waren belangrijke hoofdfiguren. De enige reden dat zíj op Verbeelding terecht was gekomen was omdat de school kleine onbelangrijke bijfiguren een kans wilde geven, en zij blijkbaar compleet kansloos was. Dat was ook de reden dat ze niet bij de directeur naar binnen mocht. De onderdirecteur was goed genoeg voor simpele bijfiguren. 'Lilou Hoedenmaker?' riep de onderdirecteur hen. Lilou stond op en liep met haar ouders naar binnen. De onderdirecteur was een vreemde man met een gigantische onderkin, haar dat alle kanten op stond, een rommelig kantoor, kapotte kleren en hij rook alsof hij net uit de afvalbak was geklommen. Ze fronste. Haar ouders daarin tegen leken zich daar helemaal niet aan te ergeren en ze gaven de onderdirecteur vrolijk een hand. 'Jij bent vast Lilou.' zei de onderdirecteur terwijl hij haar een hand probeerde te geven. Lilou had de neiging om sarcastisch te reageren maar besloot haar mond niet open te trekken en knikte alleen maar. 'Ga toch zitten!' De onderdirecteur wees op drie stoelen die eruit zagen alsof ze ieder moment in konden storten. 

'We hebben op deze school en ruim er breed programma. Je deelt een slaapkamer met drie andere meisjes. Twee daarvan zijn hoofdfiguren maar er is nog een ander meisje die via ons speciale bijfigurenprogramma op school is gekomen. Verder bestaan je lessen uit groepslessen. Je volgt de lessen in een klas met allemaal anderen kinderen uit allerlei verschillende verhalen. Leuk hé? Er zijn wel een paar belangrijke regeltjes. Bij het eten in de eetzaal is het belangrijk om alle hogere-jaars zo goed als het kan te vermijden. We weten niet hoe ze zullen reageren op onbelangrijke bijfiguren dus blijf een beetje bij ze uit de buurt. Ook willen we, als bestuur zijnde, liever dat bijfiguren vrienden worden met bijfiguren. Want als je vriendschap sluit met een hoofdfiguur hebben wij, als school, ons werk niet goed gedaan. Wij willen hoofdfiguren namelijk de perfecte opleiding bieden en in de perfecte opleiding passen nou eenmaal geen bijfiguren. Dus. Alleen vrienden met bijfiguren en als je hogere-jaars tegenkomt, vermijden zo goed als het kan.' Lilou keek de onderdirecteur verbijsterd aan. Ze wist dat in deze wereld bijfiguren minder waard waren dan hoofdfiguren maar dit ging wel heel ver! 

'Kijk dan toch! Dit is je nieuwe kamer!' haar moeder wees op een deur. Lilou trok haar wenkbrauwen zo hoog op dat ze zowat van haar voorhoofd vielen. 'We mogen niet mee naar binnen dus vanaf hier moet je het zelf doen,' zei haar vader. 'Maar we hebben nog wel een kleine verrassing voor je.'  Lilou's moeder gaf haar een doosje. Lilou opende het verbaast en zag het originele theeservies van haar ouders. Ze kon geen woord uitbrengen. Haar ouders gaven haar het belangrijkste familiebezit. 'We houden van je.' Haar moeder gaf haar een kus en haar ouders vertrokken. Lilou keek benauwd naar de deur. Kon ze hier nog onderuit? Na een beraad van vijf minuten besloot ze dat dat niet kon en deed ze de deur open. Binnen zaten drie meisjes op de bedden te kletsen. 'Hey!' riep een meisje met een Kloderkatglimlach. Lilou stak haar hand op als wijze van begroeting. 'Hey Lilou. Ik heet Milly.' zei het meisje dat ze net uit het kantoor van de directeur had zien komen. 'Ik ben Kitty en dat is Mea.' stelde het Kloderkatmeisje zichzelf voor. Lilou wees op Milly en knikte. 'Kan je niet praten ofzo?' vroeg het meisje dat nog niks gezegd had. Lilou overwoog haar mogelijkheden en besloot haar hoofd te schudden. 'Oh. Dat spijt ons voor je,' zei Kitty Kolderkatkind. Lilou haalde haar schouders op. Ze legde haar tas op het enige vrije bed en pakte een boek. Ze sloeg het open op een random pagina en begon te lezen. Ze had echt geen zin in domme vragen waar ze dan een antwoord op wilde verzinnen. Eerst moest ze zelf bedenken wie het personage was die ze net had gecreëerd.