Lilou zat op het dak van de school. Ze wist niet waarom, ze deed het gewoon. Ze moest nadenken. Over wat Hope had gezegd. Over een school die alles opmaakte. Hope had uitgelegd wat er gebeurde. Hoofdfiguren die langzaam veranderde in hun ouders. Het bezorgde haar rillingen. Maar Hope moest wel gelijk hebben. Hoe zou het anders mogelijk zijn dat iedereen zoveel op hun voorgangers leek? Maar wat was er aan te doen? Wat kon ze veranderen? Hope had heel duidelijk gemaakt dat ze er niet zelf achter aan mocht. Maar, wat als ze het niet alleen deed. Wat als ze iemand vond die ook iets wilde veranderen? Er groeide een ideetje in haar hoofd. Pieter. Zou hij dit ook weten. Zou hij ook boos zijn? Of moest ze eerst op eigen houtje een klein vooronderzoek doen? Zou Hope haar tegen houden?
'Pieter!' Lilou pakte Pieters arm en trok hem een leeg lokaal in. Het was tijdens hoofdfiguren-lessen dus het boeide toch niet. 'Lilou? Wat is er? Ik heb je overal gezocht!' riep Pieter. 'Later! Heb jij toevallig iets van... hoe zeg ik dit? Veranderingen? meegemaakt?' vroeg Lilou. 'Veranderingen?' vroeg Pieter. 'Ja. Dat je meer op je ouders gaat lijken, bijvoorbeeld?' 'Nee. Niet dat ik weet, hoezo?' 'Dat is een lang verhaal!' Lilou haalde diep adem en begon te vertellen.
JE LEEST
De school van Mijn Verbeelding
FantasyDe kinderen van bekende figuren uit films, boeken, spookjes en volksverhalen gaan allemaal naar dezelfde school. Maar ieder met hun eigen problemen. Milly begint op haar moeder te lijken, Jaimey is precies goed voor de school maar niet gelukkig, Pie...
