De school van Mijn Verbeelding

Jaimey/008

Jaimey liep met Grëtel naar hun eerste les. De anderen hadden eerst Karakterontwikkeling en hij had eerst LOO. (lijken op ouders) Een les waarbij de kinderen rollenspellen zouden spelen om in hun personage te komen. 'Ik heb echt geen in.' zei Grëtel. 'Waarom niet?' 'Straks moet ik een snoephuisje naar binnen werken. Enig idee hoe lang het duurt om dít figuur te krijgen?' Jaimey moest lachen. 'Ik ben serieus! Wacht. Waar zijn we eigenlijk?' Grëtel keek rond en Jaimey kon niet ontkennen dat hij geen idee had waar ze waren. 'Jaimey! We komen te laat!' 'Veel erger dan de Beatles luisteren zonder oorkappen kan het niet zijn toch?' 'Wedden van wel?' vroeg Grëtel. 'Wat zoeken jullie?' vroeg een stem opeens. Jaimey en Grëtel keken om. 'Wie ben jij?' vroeg Jaimey. 'Gewoon iemand,' was het antwoord. Voor hen stond een meisje van een jaar of zestien zeventien. Ze zag eruit alsof ze de hele school in haar eentje schoonmaakte maar dat kon natuurlijk niet. 'We zoeken het LOO lokaal,' zei Grëtel. 'Tweede gang aan de linkerkant en dan de vierde deur.' zei het meisje. 'Bedankt!' 'Ik zou wel opschieten. Je hebt nog één minuut.' 

Net op tijd liepen Jaimey en Grëtel het lokaal in. 'Zo! Ik dacht even. Er komt niemand meer,' zei de vrouw die voor de klas stond. Jaimey en Grëtel keken het lokaal in, waar helemaal niemand zat. 'Het is wel lastig te vinden,' merkte Grëtel op. 'Schokkend. Positief schokkend.' vond Jaimey. 'Ik vind dit anders helemaal niet positief,' zei de vrouw. Ze was een jaar of 26 en had lang rood haar. 'Hoeveel kinderen verwacht u?' vroeg Grëtel. 'Dertig.' Jaimey keek de vrouw aan. 'Ik kan wel helpen. Ik help mensen met problemen.' 'Prima kleine Bond. Zie dit als een LOO oefening. Ik geef jullie tien minuten om iedereen in het lokaal te krijgen.' 

'Wie er het meeste heeft.' 'Prima.' 'Mooi. Ik ga je verslaan. Ik ben onverslaanbaar!' 'Nou. laat maar zien. Niemand is onverslaanbaar.' Jaimey en Grëtel splitsten op en zochten zoveel mogelijk kinderen die leken op eersteklassers. Niet veel later stonden Grëtel en Jaimey weer voor het lokaal. '14. Jij?' hijgde Grëtel. Blijkbaar had ze veel gerend. '14,' zei Jaimey. 'Gelijkspel. Ik zei dat ik onverslaanbaar was.' 'Je bent goed. Da's wat anders.' Lachend liepen ze het lokaal in. De vrouw gaf hen een knipoog en de twee gingen zitten. 'Goedemorgen klas. Welkom bij LOO. Lijken Op Ouders. Ik ben mevrouw van DunBroch. Ik ben blij dat jullie het allemaal konden vinden. Vandaag beginnen we met een simpele opdracht. We maken allemaal een lijst van citaten en quotes van onze ouders. Ik zou bijvoorbeeld kunnen opschrijven: Ons lot leeft in ons; je moet alleen dapper genoeg zijn om het te zien. Ra ra. Wie is mijn moeder,' zei ze met een knipoog. 'Merida!' riep een jongen. 'Correct!' 

Jaimey keek op zijn blaadje. Hij had tot nu toe:

- Bond. James Bond.

- Een martini. Geschud. Niet geroerd. 

- Pistolen bij zonsopgang. Een beetje ouderwets, vind je niet?

- Hoe komt het dat mensen die geen advies aan kunnen nemen, er altijd op staan het zelf te geven?

Hij bekeek het goed. En nog eens. Het waren er maar vier. Zijn vader had nog meer uitspraken. Waarom herinnerde hij ze niet? 'Lukt het Jaimey?' vroeg mevrouw van DunBroch. 'Niet echt. ik kan het me niet meer herinneren.' 'Tja. Jeugd is geen garantie voor innovatie,' zei mevrouw van DunBroch met een knipoog. Jaimey keek haar aan. Toen schoten zijn ogen open. Dat was een quote van zijn vader. Meteen begon hij te schrijven.