«Δεν χρειαζόταν να μου τα πεις αυτά. Εμένα με νοιάζει να γνωρίσω εσένα τον ίδιο.»
«Και αυτά που σου είπα εγώ είμαι. Θέλω να μάθεις τα πάντα για εμένα», του λέω και του δίνω ένα φιλί. Μου χαμογελάει.
Ακουμπάει τη μύτη του στη δική μου και μου δίνει κι αυτός ένα φιλί.
Έχει μάθει άλλωστε ήδη για τη χειρότερη μέρα της ζωής μου...και όλο το ζόρι που ακολούθησε...
Σφίγγει το χέρι μου και αρχίζει να μιλάει παίρνοντας πρώτα μία βαθιά ανάσα... «Είχα μαμά μέχρι τα δεκατρία μου. Ο πατέρας μου δεν με αναγνώρισε, αλλά ήταν λίγο στην ζωή μας. Ήταν παντρεμένος ήδη με άλλη και γρήγορα βαρέθηκε τη διπλή ζωή. Την μαμά μου σαν μια υπηρέτρια την είχε γνωρίσει. Όταν την παράτησε τελείως, εκείνη επέλεξε να αυτοκτονήσει. Ο πόνος της ήταν μεγαλύτερος από την αγάπη της για εμένα... έτσι βρέθηκα στο ορφανοτροφείο.»
Στα λόγια του νιώθω τον πόνο του. Τη πληγή του. Το παράπονο του.
Τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα στα μάγουλα του.
«Λυπάμαι» μπορώ μόνο να πω.
«Ο πατέρας μου φταίει για όλα. Δεν νοιάστηκε ποτέ για εμάς.»
«Δεν τον έχεις δει ξανά από τότε που σας παράτησε;»
«Μόνο από μακριά. Και να με έβλεπε, αμφιβάλω αν θα με αναγνώριζε.»
«Δεν σκέφτεσαι να τον προσεγγίσεις; Πατέρας σου είναι.»
«Ένα κάθαρμα που σιχαίνομαι είναι. Θέλω μόνο να υποφέρει. Να πεθάνει.»
Τον ακούω και καταλαβαίνω πόσο μίσος και οργή έχει μέσα του. Πρέπει να είναι μεγάλο βάρος, τεράστιος πόνος να σε απορρίπτουν, να σε διώχνουν οι δικοί σου.
«Καταλαβαίνω τον θυμό σου, αλλά τέτοιες σκέψεις σου κάνουν κακό. Δεν είναι καλό να μιλάς έτσι για την οικογένεια σου.»
Με κοιτάει με τα δακρυσμένα του μάτια και καταλαβαίνω πόσο τον εξόργισε που ανέφερα τον πατέρα του ως οικογένεια του.
«Ο Yoongi είναι οικογένεια μου τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια. Είναι ότι έχω.»
Αγκαλιάζω με τις παλάμες μου το πρόσωπο του. Σκουπίζω τα δάκρυα του. Συγκρατώ τη δική μου συγκίνηση.
«Έχεις κι εμένα. Μπορώ να γίνω κι εγώ οικογένεια σου» του λέω κοιτώντας τον κατάματα.
«Μην λες μεγάλα λόγια.»
«Λέω αυτό που νιώθω χωρίς συστολές. Δεν είμαι δεκαεννιά χρονών. Δεν φοβάμαι αυτά που νιώθω και αυτά που θέλω.»
Ακούγοντας με κλαίει κι άλλο.
«Είμαι ερωτευμένος μαζί» τολμώ να του εξομολογηθώ με σιγουριά.
Ξαπλώνουμε στον καναπέ.
Με αγκαλιάζει.
Είναι ξαπλωμένος με το κεφάλι του στο στέρνο μου.
«Μείνε» μου λέει με σιγανή φωνή. «Μην φύγεις.»
«Εδώ θα μείνω. Μαζί σου.»
Θα μείνω μαζί σου για όσο θέλεις Taehyung... Θα μείνω μαζί σου για πάντα, αν με αφήσεις.
.
.
Αν σας άρεσε, πατήστε το αστεράκι 😊📚🍷
KAMU SEDANG MEMBACA
•Darkness•
Fiksi PenggemarΣκοτάδι... όλοι το έχουμε μέσα μας... άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι το αγκαλιάζουμε, άλλοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. * Yoonmin Taekook *
• 15 •
Mulai dari awal
