The Apocalypse (HIATUS/EDITING)

XXIX.I've found the Hope

A/N: Yow! Sorry kung natagalan ang update. Hahaha. Ang totoo kasi, natype ko na 'tong chapter na 'to. Kaso nagloko 'yung WP app ko, biglang nawala. Nakakainis nga eh. Haha. By the way, 'yung chapter 4 po. 'Yung dalawang parts, in-unpublish ko. Na-edit ko na din kasi 'yung dalawang chaps na 'yun. Kaso pagkakita ko, balik sa dati. Kaya in-unpublish ko muna. Sorry sa mga 'di pa nakakabasa nun.

Avril's POV

"Fucking shit!" I shouted because of these unexplainable creatures infront of me. Ready to kill me. Ready to devour me.

My hands are trembling, trembling because of fear. In my whole life, this is the first time that I have experienced this kind of fear. The fear that leaves you jaw-dropped. It feels like your soul has left your body. That's what I am feeling right now.

Hindi na ko nag-aksaya ng panahon at tumakbo na ako. Kung kakaharapin ko man sila, siguradong hindi ko sila matatalo, at ako pa ang mamamatay.

Can I beat those three class-A with just two pistol and one M-16? I'm 100% sure that I can't. Because even Danielle's friends didn't bring down even one of them.

Ako pa kayang nag-iisa lang, at babae pa ako? Kinuha ko 'yung isa kong pistol sa belt ko at pinaputukan ko 'yung nasa likod kong zombie. Madami sila, napakarami. Mas lalo silang dumami.

Takbo lang ako ng takbo kahit masakit na 'yung paa ko. Tumatakbo pa rin ako kahit wala na kong akong maramdaman sa mga paa ko. Kahit manhid na manhid na 'yung mga paa ko, hindi pa din ako tumigil.

Why? Why did they left me? Is it because I'm weak? Is it because I'm a girl? That I can't protect our group whenever there is danger? Why?

Even Dylan left me. Even my bestfriend left me. He left me. My own bestfriend betrayed me.

Akala ko ba magkaibigan kami? Na kahit sa dulo magkasama kami? Na magkasama kaming magsu-survive sa apocalypse na nangyayari sa buong mundo? Okay lang sana kung iwan nila ko eh. Kaso bakit pati si Dylan iniwan ako? Bakit? Bakit?!

I wiped my tears. I encouraged myself. Keep telling myself that everything's gonna be okay. I don't have any hope right now, so I'll be the hope. Ako ang magiging pag-asa.

I can do this. I can. I know that I can. "Stay strong, Avril." I keep telling myself. Hoping it will give me even small amount of strength to face the wrath of these fucking flesh-eating monsters.

Takbo pa rin ako takbo, kahit parang walang katapusan itong dinadaanan ko. Nakakita ako ng kotse na sira-sira at nagtago ako dun sa likod nun. Nanginginig ang kalamnan ko at hingal na hingal ako dahil sa pagtakbo. Tanging madidinig mo lang ay 'yung mga ungol ng mga zombie at ang mahinang pag-hingal ko. Tinakpan ko ang bibig ko dahil mukhang nadidinig ng mga zombie 'yun, napapalingon kasi sila sa'kin.

I looked at the side mirror of this car, I only saw normal zombies, the one who is very slow and very easy to kill. You can easily determine their types by simply observing how they move. How they are fast to move.

I sighed in relief, buti naman wala na 'yung tatlong class-A's zombies. Kumokonti na din ang mga zombies, naglalakad na sila sa iba't-ibang direksyon.

Dahan-dahan naman akong tumayo at naghanap ng tiyempo upang makaalis sa lugar na iyon.

Maingat ang bawat hakbang na ginagawa ko, dahil sa isang maling galaw ko, maaaring kamatayan agad ang aking makaharap. Hinawakan kong mabuti ang aking mga sandata para kung sakaling may makasalubong man ako, papaslangin ko na kagad ito.

Nang tuluyan na akong makaalis, sa lugar kung nasaan ang mga halimaw na 'yon, naupo muna ako sa harap ng isang bahay. Hindi siya ganoon kalaki. May second floor at balcony, maganda siya, subalit mukhang napabayaan na ito. Sira-sira na ang ilang mga parte ng bahay. Ang nakaawang na gate ay kinakalawang na. Marumi na ang paligid. At higit sa lahat, nakakakilabot ang napakatahimik na aura ng bahay.

Ipinag-kibit balikat ko na lamang ang nararamdaman kong kilabot ukol sa bahay at pumasok na ako sa loob. Maalikabok. Marumi. Puro agiw at alikabok na ang mga kagamitan. Parang haunted house ang dating. Pero wala na akong pakielam dahil ito lang ang pinaka-matinong bahay na pwede kong matuluyan.

Sinarado ko ang pinto na dahan-dahan at sinikap na hindi makagawa ng kung ano mang ingay. Sunod kong ginawa ay kinasa ko na ang aking baril. Hinawakan kong mabuti at itinutok sa bawat parte ng bahay na madaanan ko.

Inuna ko ang kusina. Baka may pagkain dito na pwede kong madagdag sa baon ko. Pwede ko 'yung kunin. Wala namang kahit anong nilalang dito.

Binuksan ko na ang mga cabinet dito, isa-isa kong kinilatis ang bawat cabinet, ngunit bigo akong makahanap ng kahit anong klaseng pagkain. Pinagpatuloy ko na lamang ang paglibot sa bahay pero wala talaga kahit isa.

Umakyat ako sa second floor pero wala din. Buti nalang. Buti nalang wala. Nakakapagod kaya. Salamat naman at makakatulog na ko ng mahimbing. Makakatulog na ko ng walang iniisip na panganib na nakaamba sa'kin.

Bumaba na ako at ikakandado ko na sana ang mga pinto, pero may isang grupo ng kalalakihan at papunta dito sa kinaroroonan ko.

Shit. Shit. Paano kung masasama silang tao? Paano kung patayin nila ko? Paano kung? Okay, I'm being paranoid again. Paranoid na, depressed pa. Oh, sa'n ka pa? Haha.

Nakita ko na lamang na papasok na sila sa bahay na tinutuluyan ko. Hindi na ako nakagalaw dahil sa pagkagulat. Pagkabukas nung isa sa kanila, nanlaki din ang mata nila sa gulat.

"Tao ka?" Singit ng isa sa kanila. What the fuck? Anong klaseng tanong 'yan? Of course, I'm a living human. Not one of those fucking undeads.

"Oo naman." I answered at tuwang-tuwa silang lahat na tumakbo papunta sa'kin sabay yakap. Okay? Ngayon lang ba sila nakakita ng napakagandang dyosa sa tanang-buhay nila? Joke. Haha. Kayo naman eh. Minsan lang ako magmaganda, pagbigyan niyo na ko.

"Akala namin kami nalang ang natira sa buong mundo. 'Yun pala mayroon pa! Hahaha." Sabi 'nung isang lalaki sabay tawa. Nawalan ng mata. Dejoke. Hindi 'yung literal na nawalan ng mata. Singkit kasi. Kaya ganun. Pft.

"Wait nga! Wait lang. Magpakilala muna kayo sa'kin." Sabi ko sa kanila sabay upo sa sofa na may puting tela na nakabalot.

"Ako si RM."

"My name's J."

" JH!"

"Ako si V! Bwibwibwibwibwibwi!!"
"Ayo! JK's the name!"

"JM ang pangalan ko. Wala daw akong jams? Totoo ba?"

"My name's Swag~ I mean, S. Hahaha."

Letra lang mga pangalan nila? Weird. Pero ang cool. Haha. Ang ku-cute nila. Para silang mga bata. Haha. Mukhang mabait naman sila pero hindi ko pa rin sila lubos na pagkakatiwalaan. Mahirap na.

"Isa-isang letra lang pangalan niyo? Ang galing. Hahaha. Ako naman si Avril. Sana maging magkakaibigan tayo. Magtulungan tayo na pugutan ng ulo ang mga zombie sa labas."

Isa-isa naman silang nakipag-shake hands sa'kin. Nakakatuwa lang dahil nakuha pa nilang maging formal sa ganitong panahon.

Suddenly, I felt secured with these seven boys. I felt secured with them. I don't know why. But the most important thing right now is I've got hope again. Hope that I can stay alive in this cruel world.

In this world overpowered by the apocalypse.

A/N: Sa wakas! Nakapag-update din! Hahaha! Salamat ng marami sa pag-aantay.