The Apocalypse (HIATUS/EDITING)

XXVIII.Start Of A New Beginning

A/N: Yo Guys! I just wanna promote a story by my friend. Haha. Can you please read Banzaiii_ 's first ever story entitled "Despair"? Alam kong magugustuhan niyo 'to kasi maganda ang plot. Hahaha. Basta, pakibasa. And also, did you like our new cover? It's amazing, right? Hahaha. That's created by JammyWort. Thank you Ate Julie! BTW, simula na ng mid-season. Are you ready?

Danielle's POV

Ang sakit. Ang sakit sakit. Bakit kailangang mawala pa sakin si Althea?! Siya lang ang babaeng minahal ko ng ganon! Kahit sabihin mo pang saglit pa lang kami magkakilala, iba kasi talaga kapag mahal mo na 'yung isang tao. Fuck. Fuck this shit.

Akala ko dati OA lang 'yung mga napapanood ko sa TV na grabe maka-react kapag nawala ang minamahal nila.

Akala ko dati hindi mahirap mag-move-on kapag may nawala na taong mahal mo.

Akala ko dati napakadali lang mag-mahal pero hindi.

Lahat ng akala ko dati, nabura na. Nabura na dahil sa mga pesteng zombie na 'yan. Ang rason kung bakit ako ngumingiti, ang rason kung bakit ko gustong mag-survive sa mundong ito, nawala sa isang iglap.

Flashback.

"AAAHHHHH!!" Tila tumigil ang mundo ko dahil sa nadinig kong sigaw na 'yan. Parang tumigil ang oras at ang paligid. Para akong tinutusok ng isang libong sibat sa buong katawan ko.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko, hindi ko alam kung iiyak ba ko o magagalit. Hindi ko alam kung ano 'tong nararamdaman ko ngayon. Tila ba nasa loob ako ng isang bangungot habang nasa loob pa ko ng isang bangungot.

Tears fall down through my dirty face. Countless tears fell from my eyes down to my cheeks.

Binaril ko ng binaril 'yung zombie'ng kumagat kay Althea. Sa sobrang galit ko, naubos ko 'yung bala ko sa loob ng ilang segundo. Nanginginig pa ang kamay ko habang kinakalabit ko ang gatilyo ng baril ko. Kahit patay na ang walanghiyang zombie na 'yun sa unang putok pa lang ng baril ko, hindi ko mapigilang hindi ko pa siya barilin ng paulit-ulit.

Nangangatog pa ang kamay ko habang hinahaplos ko ang mukha ni Althea. Napakaganda pa din niya kahit napakadami na naming pinagdaanan. Napakakinis pa din ng mukha niya. 'Yung kutis niyang malaporselana? Hindi pa din nagbabagao. 'Yung mata niyang punong-puno ng pag-asa, kahit sa mga huling sandali niya, ganun pa din ang nakikita ko.

Even her life was filled by despair, her eyes which reflects her soul was still full of hope. I really really really love this girl. I really love her. Meeting her for the first time at that department store is like an enchanted tale for me. But seeing her die in front of me also makes myself die.

This is worse than being bitten by a shitty zombie. Seeing your love ones suffer in front of you makes you feel like you're being tortured for the hundredth time. This is worse than a brutal death. This is worse.

I just can't accept the fact that she died so early. I just can't accept the fact that I can't talk to her anymore, I can't hug her anymore, I can't feel her soft lips in mine, I can't hear her voice anymore, I can't see her anymore.

I think the last one's the worst. The worst thing about losing her. Losing her was the worst thing happened in my entire life. It's worse than dying or being tortured to death.

Pwede na ba kong mamatay? I asked myself. Since wala na naman ang rason kung bakit gusto ko pang mabuhay, bakit humihinga pa din ako hanggang ngayon?

"A-althea, lum-maban k-ka. P-lease? Nandito ako p-para s-sayo." I said to her using my sweetest voice and trying my best not to crack my voice to make her feel okay. Even though, e-even though nothing's okay. Hinahaplos ko 'yung pisngi niya. 'Yung pisngi niyang malambot, 'yung pisngi niyang makinis. Damn. I'll miss this girl so much. Nginitian niya ako ng napakatamis. Parang sinasabi niyang "magiging okay lang ang lahat". Kahit wala siyang sabihin ngayon, naiintindihan ko lahat ng gusto niyang ipahiwatig.

'Nung maramamdaman kong 'di na siya humihinga, hinalikan ko siya sa labi niya. Kahit di siya magrespond, ayos lang. Basta, maipakita kong mahal na mahal ko siya, ayos lang.

Ihiniga ko siya sa kalsada at tinignan ko siya. Hindi ko mapigilan 'yung luha kong gustong kumawala sa mata ko. I can barely stand, I can barely hold my gun. Worst, I can barely breathe. So this is the effect of love on people? Ito pala 'yun. 'Yung mas gugustuhin mo pang mamatay kesa maiwan ka ng mahal mong mag-isa.

Nangangatog 'yung kamay ko habang itinataas ko 'yung baril ko. Gusto ko, ako gagawa nito. Ayokong iba ang gagawa nito. Kahit si Jiroh, ayoko.

Kinasa ko na 'yung baril ko kahit labag na labag sa kalooban ko. Tinutok ko na sa bangkay ni Althea 'yung baril ko. Kahit ayaw ng puso ko, kailangan kong gawin. Ayokong makitang bumalik si Althea bilang zombie.

Tumingin ako sa taas at binaba ko 'yung kamay ko. Hindi ko ata 'to kaya. Hindi ko kayang gawin. I sighed out of frustration. I can feel the pressure around me. I can feel them staring at me. Watching every move I do. As if they were watching a korean drama.

Danielle tama na ang arte! Gawin mo na nang matapos na!

Narinig ko 'yung konsensiya ko na gawin ko na ito. Tama siya. Kailangan ko ng gawin 'to.

I aimed my gun at Althea and I saw her eyes opened with whole new color. Her skin turned into grey. Kinalabit ko na 'yung gatilyo ng baril ko at sakto ang bala sa ulo ni Althea.

End of Flashback

Paulit-ulit pa ding bumabalik sa isip ko 'yung mukha ni Althea na nakangiti sa'kin bago siya pumanaw. Paulit-ulit 'yun bumabalik. Pati na din 'yung tunog ng baril. Yung baril na pumatay sa kanya.

Shit! Fucking bullshit! Pinukpok ko ng kamay ko 'yung manibela habang nagdadrive ako. Napatingin naman si Dylan sa'kin, at lumapit siya.

"Dude, ayos ka lang?" He asked me.

"No." I said with no emotions. Cold as ice? Yeah. That's the new Danielle Fullbuster for you. I don't give a damn about what they say.

"Magiging okay din ang lahat." Kylie said while walking towards us.

"Sana nga." I said without wasting a second looking at them. Instead, I focus on my driving. I heard Dylan sighed.

"Naranasan ko na din 'yan kaya ako ganito ngayon. Kung gusto mo ng tulong nandito lang lagi kami." He said then he tapped my shoulders. He stood up then walked away from me and Kylie.

Narinig ko 'yung sinabi ni Dylan pero nagkibit-balikat nalang ako. Nagdrive lang ako. Kapag may nakasalubong kaming zombie. Kahit isa. Kahit naghihingalo na, papatayin ko siya. Fuck those zombies!

3rd Person's POV

Lingid sa kaalaman ng grupo nina Danielle at Jiroh na may kulang sa grupo nila.

"Shit! Naiwan nila ko! Tinignan ko lang 'yung nakita kong figure ng babae nawala na sila?!" Avril said. Naka isang bakol ang mukha at nakanguso na parang bata.

"Shit. Pano na ko?" Sabi niya at umiyak nalang siya dahil wala siyang magawa.

Nanlaki ang kanyang mata ng biglang naglakad papunta sa kanya ang tatlong class-A zombies na nakalaban nila kanina. Kahit may dala siyang baril at kutsilyo, hindi niya alam kung matatalo niya ito. Alam niyang sobrang lakas ng ito kaya di na siya nagtangkang magpaputok pa ng baril dahil aksaya lamang ito sa bala.

Tumakbo siya papunta sa kabilang daan. Taliwas sa dinaanan ng grupo nila Jiroh. Dahil hindi niya alam kung saan dumaan ang mga kasamahan niya.

Ang alam lamang niya, kailangan niyang makaalis sa lugar na 'yun. Ng buhay.

Kaya bang mag-survive ni Avril ng siya lang mag-isa sa mundong punong-puno ng zombie?