Again and again

დ5დ

Zamoczyłem usta w ciepłej kawie, delektując się jej gorzkim smakiem, a przez moje ciało przeszły przyjemne dreszcze. To było miłe ze strony Jeona, że zaprosił mnie do siebie, ale mimo tego nie czułem się dobrze w jego towarzystwie, wręcz przeciwnie. Czułem w sobie nieokreślony niepokój i strach, który z każdą sekundą stawał się coraz intensywniejszy. Nerwowo rozejrzałem się wokół siebie, skupiając się na wystroju pomieszczenia. Kuchnia była połączona z pokojem gościnnym, w którym stała duża, czarna sofa, która idealnie komponowała się ze ścianami w kolorze kawowym. Naprzeciwko niej stał szklany stolik, a pod nim leżało kilka czasopism i notatników. Na jednej ze ścian wisiał telewizor, a na pozostałych różne mroczne obrazy, przyprawiające mnie o niepokój.

– Zjesz ciasto? – zapytał, przysuwając w moją stronę talerz z szarlotką. – Sam robiłem.

– Nie lubię ciast – skłamałem.

Tak naprawdę to czułem nieuzasadniony lęk przed jedzeniem u nieznajomych. Gdy tylko o tym myślałem, od razu w mojej głowie pojawiały się okropne pytania. Co, jeśli jedzenie jest zatrute? Albo czymś nafaszerowane? Co, jeśli osoba, która mnie nim częstuje, ma złe intencje w stosunku do mnie? Może i brzmiałem wtedy, jakbym był paranoikiem, ale ja od zawsze musiałem dbać o to, żeby ktoś zza rogu nie wbił mi noża w plecy. W przenośni, jak i również dosłownie. Inaczej było jednak, kiedy mogłem obserwować, jak dana osoba coś robi i skupiać się na tym, czy nie dorzuca tam czegoś dziwnego. Dlatego też pozwoliłem sobie wypić kawę u Jeona.

– Chciałbyś zjeść tego loda za mnie? – zapytał uśmiechnięty od ucha do ucha Hoseok, kiedy zauważył, że nie kupiłem sobie swojego.

– Ile razy mam ci powtarzać, że nienawidzę lodów? – warknąłem.

Lody śmietankowe były ostatnią rzeczą, jaką byłbym w stanie zjeść i to nie przez to, że były ohydne. One smakowały jak śmierć, a ich zapach przypominał mi zapach unoszącego się w powietrzu odoru świeżej krwi.

– Nawet liza? – Zaśmiał się, machając mi swoim słodkim zakupem przed oczami.

– Jeszcze raz machniesz mi tym lodem przed twarzą, to wsadzę ci go do dupy i wyjmę gardłem – powiedziałem, a powaga nie schodziła z mojej twarzy nawet na chwilę.

Zaraz po tym poczułem, jak ktoś szturcha mnie w ramię i staje naprzeciwko Hoseoka, by chwilę później wziąć od niego słodycz i zajadać się nim, patrząc mi prosto w oczy.

– Mówiłem, że zadajesz się z jakimś psycholem – stwierdził, w jego oczach nadal była taka sama pogarda jak zawsze.

Nie czekałem ani chwili, od razu wyciągnąłem ostry nóż, który udało mi się zakosić ze stołówki, która znajdowała się w tym piekle, zwanym domem dziecka i zrobiłem coś, czego nikt się nie spodziewał.

– Powtórz. – Przyłożyłem ostre narzędzie do jego szyi, przez co od razu się spiął, a w jego oczach zamiast wcześniejszej pogardy zobaczyłem strach i zbierające się łzy. – Teraz jestem psycholem. Chcesz, żebym nadal nim był?

Chłopak ledwie wydusił z siebie, że nie, a ja odsunąłem się od niego z wielkim uśmiechem. Byłem wtedy tak zepsuty, że nawet nie zależało mi na życiu i tym, czy spędzę je w więzieniu przez zabójstwo tego śmiecia. Nie zależało mi na niczym.

– Taehyung! Nawet nie wiesz, jak bardzo masz przewalone!

Podskoczyłem w miejscu, kiedy dłoń Jeona znalazła się na moim ramieniu, wyrywając mnie ze przykrych wspomnień. Ten widząc mój gest, odsunął się nieco i speszony usiadł naprzeciwko mnie. Jego oczy patrzyły na mnie przenikliwie, a ja czułem się, jakby czytał mi w myślach. To wyjątkowo niekomfortowe uczucie sprawiło, że chciałem uciec gdziekolwiek, byle jak najdalej od niego. Już miałem wstać od stołu, kiedy odezwał się znienacka, sprawiając, że moje serce zaczęło walić jak młot.