Sokak Nöbetçileri (KURGU)

~25~

Bartu Sarca

...?

"Raif Şeref," dedi Mutlu. "Şerefsizin önde gideni ama neyse..." çalışma masasının üstünden bir fotoğraf daha verdi bana. Adam, keldi, fakat saçında olmayanlar, bıyıklarında toplanmıştı. Siyah, bir takım elbisesi vardı, gömleğinin beş altı düğmesi açıktı, oradan altın kolyesi görünüyordu. Mutlu gizlice çekmişti...

"47 yaşında. Bekar, karısı iki ay önce trafik kazasında ölmüş. Nefes, onu hiç sevmediğini söyledi. Nedeni belli, adamın taciz suçundan yatmışlığı var." Fotoğraftaki adama daha dikkatli baktım. "Uyuşturucu satmış bir ara, ama artık satmıyormuş. En azından bir yıldır. Nefes epeydir hastanede, ama adam onu yanında istiyor." Gülümsedi. "Tabi üvey babası olduğu için değil, orosbu çocuğu olduğu için."

"Onu satacak..."

"Kendi kızını, satmış." Dedi. "Belinde kırmızı bir kurdele ile satmış."

Bakışlarımı Mutlu'ya çevirdiğimde, dolan gözlerini sildi. Anılar zihninde canlanmış olmalıydı. Nefesimi verdim. "Epey araştırma yapmışsın."

"Yankı Sarca'nın eseriyim." Dedi.

"O kıza... Ne oldu?"

"On iki yaşındayken satmış. Sözüm ona kocası, otuz iki yaşındaki o adamın tacizlerine dayanamayınca on dört yaşında camdan atlamış. Öleli üç yıl oluyor."

"On dört yaşında..."

"On dört yaşında Bartu. İki yıl onun tacizine mağrur kalmış. Aynısını Nefes'te yaşayacak. Onu bizim elimizde bırakmaz. Biz ondan kurtulmazsak, o bizden kurtulur."

"O halde kurtulalım." Dedim. Gülümsedi.

...

Koza...

Siyah takım elbisesinin, düğmelerini geçirmişti.

Öğrenmişti ve bir dakika yerinde duramamıştı.

Yankı...

Siyah tişörtünü üstüne geçirdi.

Öğrenmişti ve bir dakika yerinde duramamıştı.

"Adamı öldürmeyeceğiz." Dedi Yankı. "Sadece elimizde koz olmalı, sonra adamı hapishaneye atacağız. Sonrası kolay zaten."

"Anlattın zaten," dedi Koza.

"Birimize bile bir şey olmayacak." Dedi Yankı. Hepimize baktı. "Söz verdim. Oğluma, eşime, kardeşlerime..."

"Tamam!" Dedi Koza. "Gideceğim, adamdan mal isteyeceğim ve bu sırada delil toplayacağım."