Sokak Nöbetçileri (KURGU)

~20~

Bartu Sarca

Adam korkutucu sesi ile, "Geri çekilin," Diye bağırdı. "Yoksa çocuklar ölür!"

Yutkundum fakat heyecanımı, Büşra böldü. "Dayı bunu mu bakacağız ama!"

Kaşlarımı çattım. "Ne var ya?"

"Ben pembe panter izleyeceğim!"

"Hayır ya, Mutlu ile izliyorsun zaten." Diye karşı çıktım ona.

"Ya bana ne?!" Diye sızlandı.

"Babaa!" Poyraz en iyi dediği kelimeyi bağırdı. "Ya bırakk!"

Bu kadar çene yetmiyormuş gibi Lal bağırdı. "Bartu! Çocuklara baksana!"

Arkama dönüp baktığımda, Sevgi ve Poyraz'ın araba için kavga ettiğini gördüm. Sevgi ağlamaklı görünüyordu ve Poyraz hiç memnum gibi değildi, arabayı almak için uğraşıyordu, Sare, Sevgi'nin saçını çekiyordu ve Şila Poyraz'ı yalıyordu!

Lal mutfaktan gelip koşarak Sare'nin ellerini, Sevgi'nin saçından çekti ve Şila'ya kızdı. Ayağa fırlayıp Poyraz'ı tuttum, Sevgi'ye vuruyordu. Şila bu sefer, Sare'ye sarmıştı ve Sare ağlamak için bahane arayan bir çocuktu. Daha geçen gün, Poyraz düştü diye kendi ağlamıştı!

Lal, ağlayan Sare'yi kucağına aldığında, Sevgi kıskandı ve annesinin bacağına sarıldı. Poyraz kaşla göz arası oyuncağı eline alıp kaçarken, Şila onun peşinden koştu
ve Poyraz bağırmaya başladı. "Anneğğeğğ!" Hızlıca koşup, Poyraz'ı kucağıma aldım, koltuğa, Büşra'nın yanına bıraktım ve Şila'yı alıp bahçeye çıkardım. Bu sevimli köpek, sevimliydi fakat çok oyuncuydu. Sevgi onunla büyüdüğü için korkmuyordu fakat zaten sulugöz bir çocuk olan Sare ve huysuz Poyraz, onu  pek çekemiyorlardı. 

İçeri geri döndüğümde, Büşra bizim bu halimize gülüyordu. Tabi niye gülmesin ki, üç bebek, bir de köpekle uğraşıyorduk.

Yerde annesini kıskanan Sevgi'yi kucağıma aldım, küçük kollarını boynuma sardı, çeneme kondurduğu küçük buse beni mest etti. Beni böyle öpmesini çok seviyordum. Onun aksine daha sert ve sulu bir öpücükle karşılık verdim, hadi ama bu çocuk fazla huysuz. Sızlanmaya başladı ve onu yere bıraktım. Sare'nin göz yaşlarını silen Lal, bana sinirle baktı. "Al şu çocuğu," diye kızdı bana. "Kekim yanacak ya!"