Sokak Nöbetçileri (KURGU)

~11~

Helin Güneş

Vücudumda bir el hissettiğimde bunun Yankı olduğunu anlayıp gülümsedim. Poyraz'ı uyuttuktan sonra onun odasında uyuya kaldığımı hatırlıyordum. Beni yatağa yatırdığında yanağıma bir öpücük bıraktı, "Saat kaç?" Diye sordum.

"Akşamstü yedi." Dedi.

Ellerimle gözlerimi avuşturdum. Muhtemelen işten gelmişti. Aslında pek ihtiyacımız yoktu ama çalışıyordu, bir şirkette güzel bir iş bulmuştu.

Kalkmak istediğimde, "Uyu." Dedi. "Yorgunsun."

"Beraber yemek yemek istiyorum." Dedim ve ayağa kalktım. O Poyraz'ın yanına giderken, ben mutfağa gidip yaptığım yemekleri ısıttım. Ne yapacağımı bilememiştim, internete ev yemekleri aratınca karşıma kuru fasulye çıktı ve onu yaptım.

Ben masayı hazırlarken, "Kuru fasulye mı?" Diye memnuniyetsiz bir ses duydum. "Beğenmiyorsan dışarıda yiyebilirsin. Tabi vicdanın rahat ederse." Dedim ve güldü.

"Bir şeyi abartmasan olmaz."

"Ekmekleri getirir misin?" Dedim ve ekmekleri almaya gitti. Ben tabaklarımızı doldururken o ekmekleri masaya koydu, ve sürahiyi doldurup geri döndü.

"Yarın izinliyim." Dedi ve pilavdan bir kaşık alıp ağzına götürdü. "Diyorum ki baş başa kalalım ha?"

Güldüğümde, "Işık plan yaptı ama..." Dedim.

"İptal edelim."

"Hayır ya." Diye huysuzlanıp kaşlarımı çattım. "Hem Poyraz'a dayısı ve amcası bakacak. Biraz dinleniriz." Dedi.

Yankı kaşlarını çattı. "Onlar kendilerine bakamıyor daha."

"Koza da baba."

"Onun kızı bebek değil."

"Ama bebekleri de olacak." Dedim. Olacaktı, inanıyordum. "Bence gayet iyi bakarlar. Sütünü hazırlayacağım. Bezini de alırlar bir zahmet."

Sadece "Tamam." Dedi ve sessizce yemeğimizi yedik. Arada esnemesi çok sevimliydi ama en az ben kadar uykusuzdu. Yemekten sonra bana sofrayı toplamamda yardım edip duşa girdi. Poyraz hala uyuyordu, Yankı'nın telefonunda geziniyordum çünkü benim telefonum arızalandığı için, tamirdeydi.