Sokak Nöbetçileri (KURGU)

~10~

Olum ben neden Yankı, Poyraz ile konuşurken ağladım ya. Birde yazarken değilde okurken ağladı-

Yankı Sarca

Umut Güneş

Bir kolumda çantasının içinde Poyraz varken, bir kolumda Helin vardı. Bana en güzel bakışlarını atıyor, bir Poyraz'a bir bana bakıyordu. Hava soğuktu o yüzden  hızlı yürümek istiyordum.

Helin, "Arkaya bineceğim." Dediğinde itiraz etmedim, kapıyı oturması için açtım. Şoför koltuğuna oturdum ve hızla klimayı açıp, arabayı ısıttım. "Üşüdünüz mü?" Diye sordum.

"Ben üşümedim de..." Dedi Helin. "Üşümüş müdür?" Elini Poyraz'ın yanağına koydu. "Normal ama..."

"Çok tedirginsin canımın içi." Diyerek gülümsedim, arabayı çalıştırırken. Hastaneden çıkınca, derin bir nefes verdim.

Düşünsenize, iki yıl önce hayatınıza biri giriyor ve herşeyi değiştirip, hayatınıza yön veriyor.

En güzel örneği, tam arkamda...

Eve geldiğimizde, Helin Poyraz'ı alırken bende anahtarla kapıyı açtım ve eve girdik. İki dakika üstümü değiştirmeye gittim hızla.

"Oğlum. Poyraz'ım..." Helin Poyraz'ı kucağına almış, kokusunu içime çekerken ne kadar güzel olduklarını düşündüm. "Çok güzel kokuyor." Dedi.

Ah o güzel süt kokusu...

Hastaneds ilk kucağıma aldığımda, o kadar endişeli tutmuştum ki hemşireler buna gülmüşler, bana nasıl tutmam gerektiğini anlatmışlardı. Helin, lavaboya gideceğini söylediğinde, onların tarif ettiği gibi tutup, omzuma yatırdım. O bir kaç şey mırıldanırken, mutfağa gidip çay koymaya başladım.

Yaklaşık bir ayı bitirmiş, sünnetimizi de olmuştuk.

"Nasılda güçlü benim oğlum?" Diye mırıldandım Poyraz'a ama onun umurunda olmadı. Poyraz kucağımda, üst kara çıkarken, Helin duşa gireceğini söyledi. Gidip Poyraz'ın üstünü değiştirdim. Kontrol için gitmiştik ve herşey yolundaydı, iyileşmişti. O bana şaşkın şaşkın bakarken, ben ona gülüyordum. Muhtemelen gülüşüm garip gelmişti. Onu öperek kucağıma aldım, diğer elimle battaniyesi vardı. Salona indiğimizde, koltuğun üstüne battaniyeyi serdim, onu yatırdım ve battaniyenin artan kısmını göğsüne kadar örttüm. Kolları dışarıdaydı.