İyi Değilim Ben | Altay Bayındır

Final

Ay helooooo

Evet evet bu gün o gün..

Final yapıyoruz ve ben çok heyecanliyimmm

Bi değişik hissediyorum aaaaaa

Neyse neyse hadi

4 yıl sonra

Evimize, İstanbul'a, Fenerbahçe'mize geri dönüyorduk.

Altay emeklilikten önceki son yıllarını Fenerbahçe'de geçirmek istiyordu.

Çoğu şey değişmişti. Bir kere artık 33 yaşındaydım.

Alena 10 yaşındaydı. Çok cabuk büyüyordu.

İkizler ise 5 yaşındaydı.

Gözlerimizin önünde basbayağı büyümüşlerdi.

Şimdi doğdukları yere geri dönüyorduk.

Arkadaşlarımız ve Altay'ın ailesi oradaydı.

Beni merak eden çok kişi yoktu zaten. Arkadaşlarım. Bu kadar.

"Ee hadi gidelim"

Altay'ın sesiyle irkilmiştim. Kafamı sallayıp valizleri almaya başladım.

Alena, Aden ve Arel'in elini tutup onları Arabaya yerleştirmişti.

Abla olmak böyle bir şeydi. Zorda olsa hatırlıyordum.

Bizde valizleri bagaja attıktan sonra arabaya geçmiştik.

Altay çocuklarla şarkı söylüyordu.

Çok iyi, çok güzel bir babaydı, kolay kolay çocuklarından vazgeçmezdi.

Benim babam gibi değildi yani.

~

"Abiii, Sevgi"

Umut koşa koşa geliyordu.

Berat'ın işi ve çocuklardan dolayı son 6 aydır sadece telefondan görüşüyorduk.

Bize gelip sarıldıktan sonra çocukları kucaklamıştı.

Diğerleri de gelip sarıldıktan sonra onların bize getirdiği bir arabaya binmiştik.

Büyük ihtimal Ekin'innaraba koleksiyonundandı.

Evet evet, o kadar işsiz ve parayı çar çur etmeyi seviyor. Bir değişik.

Evimize gelmiştik. Normalde satardık ama izin vermemiştim.

Evin her köşesinde anılarımız vardı. Kolay kolay kabullenemezdim.

Evimize geldiğimizde kapıyı Altay açmıştı.

Önce beni içeri geçirmişti.

Her şey duruyordu.

Fotoğraflar, tablolar, kitaplar hepsi.

"Özlemişim" dedim sadece.

Çocuklar içeri geçip çoktan içeriyi dolaşmaya başlamışlardı.

"Bende özledim" dedi Altay bana arkamdan sarılarak.

Derin nefes aldım, "Kolay unutulmazdı" dedim.

"Hadi o zaman, yerleşmeye başlayalım" dedi Altay.

Kafalı sallayıp valizleri odama koydum.

Önce çocukların odalarını yerleştirmiştik.

Sonra onlar uyurken Altay'la biz kendi odamızı yerleştirmeye başladık.

"Kapımda kapım ya" dedi Altay kapıya gülerek bakarak.

Gülümsedim, "Rahat orası" dedim.

O da güldü. Birlikte kıyafetleri yerleştiriyorduk.

"Bu kazak sana çok yakışıyor, bunu askıya adıyorum" dedi Altay elindeki kazağı gösterirken.

"Gerçi sana her şey yakışıyor" dedi gülerek.

Kaşlarımı kaldırdım, "Öyle mi?" dedim gülerek.

Kafa salladı. Birlikte kıyafetleri yerleştirdikten sonra ayna karşısına geçtim.

5 yıl önceki halime baktığım ayna.

20'li yaşlar, dökülen saçlar ve kaşlar, incelen parmaklar, incelen bel ve kollar, ezikten ve morluktan görünmeyen bacaklar ve kollar.

Şimdi,

30'lu yaşlar, gür ve sağlıklı çıkan saçlarım, yüzüğüm, gayet yerinde olan kilom ve öpülmekten izbolmuş boynum.

Neler neler atlatmıştık?

Biz bir ara ayrılmıştık bile.

"Biz ayrılmıştık hatırlıyor musun?" dedim.

Altay kafa salladı, "Geçirdiğim en kötüsü 2 aydı" dedi.

"Benimde" dedim ona bakarak.

Altay, "Geçmişe gitme şansın olsa, bir şey değiştirmek ister misin?" dedi.

Kafamı olumsuz anlamda salladım, "değiştirmek istemezdim, kanseri bile isterdim" dedim.

Gülümsedi, "Seni asla bırakmayacağım, biliyorsun değil mi?" dedi.

Kafa salladım.

Bende onu bırakmazdım, hiç bırakmadım.

Veee finalllll

Ay çok heyecanlıyım.

Ufak bir konuşmam varbicjsofnskd

Öncelikle merhaba, bu benim final yaptığım 5.kurgum galiba. Hiçbiri kolay olmadı tabiki, heleki bu kurguyu final yapmak hiç kolay değildi. Ayrıldılar, çocukları oldu, evlendiler, sevgi kanser oldu, taşındılar ve sonunda yuvalarına evlerine dönduler.
Buradan sonra özel bölüm gelir, çocukların ne yaptıklarını, ne olacakları, hayatlarının nasıl devam edeceğini yazarım büyük ihtimal.
Hepiniz benim için özediniz, hâlada öylesiniz.

Başka kurgularda görüşürüzz

Yakın zamanda bir kurguyla daha karsinizdayim sonuctaaaa