uzak tutuyorum kendimi geceden
bir uçurumun kenarında biliyorum cesedimi
yokum artık ben yok larvalarım
kanatları kanayan bir at yalnızlığım
kanatları boyuna kanayan
ve gökyüzüne uçarken peygamberden isim çalan
günlerim uzadıkça ben sarpa sardım
yosun tuttum dikişsiz kaldım
evden uzakta kaldım
yoruldu bileklerim aynı mermerleri dövmekten
yoruldu yüreğim aynı sarkaçları sevmekten
bir yerlere çok geç kaldım
bilhassa yalancı kışlara
sobanın eteğinde tüten cumartesilere
ağlayan incirlere, kürksüz zenginlere
güz üzümlerine
tek bir ömrü soluduğum kız kardeşim
başını dayadığın yastığa geç kaldım
bir sabah uyandım ağlama dedin
sana bir şey diyeceğim ama ağlama
bir meyhaneden döndüm göğsüm yalpalayarak
iğdiş oldum acımın her yanına
şimdi hesapsız kitapsız
başıboş bir gazap çekirdeğiyim
benden hiçbir şey olmaz
benden meteliğe kurşun sıkılmaz
güvenip borç bile alınmaz
hele hiç âşık olunmaz
yatar çıkarım gözlerinin hapsinde
hayat dediğin üç dut kurusu değil mi
allah beni ne zaman başkalarından kayırdı ki
6 kasım ankara
