çok mavi bir kırılma
yardım çığlığı sandığın kırılma
ağzının kenarında un ufak olmuş erik çiçeği
o dar
o gösterişsiz
o eğri köprücük kemiklerinde
o törpülenmiş hayatın ilmekleri işlenmiş
kirpiklerimizi de allah yaratırmış
allah ikimizi birden yaratırmış
yağmuru topraktan esirgeyerek
benim hüznümün nereden çıktığını bilirmiş
sanki hiç çocuk olmadık
sanki hiç bombaları seyretmedik biz haberlerde
karnımda öyle karınca yuvası bir ölmek
dürüstçe bir şey var
girintilerine saklanıyorum
orkestra ve ney sesi
bu kamışı yonta yonta dünyaya getirmişler
bilhassa annemle babam
geceleyin başımda nazar duası okuyup
kamışlarımı yontarak
sazlıklardan çalarak
birtakım faili meçhul sazlıklardan
sonra onları bıçakla soyarak
kadını yaratmaya çalışmışlar
fakat felaket firardır yangınlardan
aynadaki duruşum çılgınlık olmuş zamanla
tekil isimlere dönüşmüş
o yüzden kitapları seviyorum
çocukken hep severmişim
annem elif bâ'yı öğretirken
biraz ağlasam da ağustosa sevinirmişim
oysa sonbahar çocuğuyum
ilkim hiç yoktu sarkaçlarımda
duruşun kahverengi sağanak
darma duman eden bütün dağları
yüreklerini sökünleyerek gelen ta uzak ülkelerden
elinde yazgısını sallaya sallaya
zabıtalar not tutuyor gelen geçene
polisler de kimlik soruyorlar
avcumun içini gösteriyorum onlara
belki kim olduğum orada yazıyordur
senin kimliğine bakıyorlar
elinin ayasını açıyorsun onlara ve bir bakıyoruz ki
zaman diye bir mefhum yazıyor
öte yandan onu bizden çalıyorlar
çünkü duvarlara yazı yazmakta olan çocuklar var
cennetten kovulduk diye isyan edenler
anne babamızın günahını çekmek bize mi kaldı diyenler
ölenler ve öldürenler var
ben hepsinin ortasında bir köprüde
bacaklarım sarmaşıklanmış
dudaklarım uçuklanmış duruyorum
ben dünyada çok duruyorum
şimdilik on dokuz sene kadar
yazları sevmemekle kalmıyor onlara küfrediyorum
durup dururken bir de sen geliyorsun
hem evi de düşünüyorum annemi
annemin saç tokasını kendi gibi ince olanı
beyazlarını örttüğü sayfalarını
neden hep aynı şiirleri yazıyorum
diye soruyorum
