vurdukça sancıyor camıma deniz uğultusu
yaban arıları da terk etti şehri
bütün otobüsler de kalktı bütün duraklardan
azlık ve çokluğun apansızlığı
kardeşi kardeşe kırdırmak
göğün maviliği zamk gibi derimde
içimde dinmez bir güz kıvranışı
yıldız kulesinde ağlayan
sonsuz bir azize gördüm eteklerinin katlanışında
ve eteğinin yavaş yavaş
yukarıya doğru katlanışında
cenevizli bir kaptanın terk edilmiş karısıydın
kapı diplerinde yatardın
seni bulduğumda kırmızıydın
ateş başındaki alaz kuşları gibi
yusyuvarlak bir kırmızılık
ceplerinden sarkıyor dilencilik
dört başı mağrur bir eylemdik
sevişmelerin öyle tok ve bahanesiz olurdu
aslında dünyadaki her çocuk
kışı tam olarak yaşamamıştır
bazıları karı ve pencerelerin çatırtısını bilmez
sobanın bacasından nefesi
evin ortasına damlayan çatı
çatılardan akan kör kepez
denizkızları kıyıya vurmaz bazı ülkelerde
kırlangıçlar göç etmez çünkü uçmayı bilmezler
her kış onların ölüsünü toplarım bahçemden
ben hep kışın büyüdüm
kışın bahçede çatal bir ağaçtım
dudakların nar reçeli olmaya son derece istekliyse
o zaman aşksızlık bir kutsal kitaptır
mağarada caz dinleyen yedi yürekli keşiş
saman alevlerini kirpiğinden tutuşturan
fakat dedi
fakat gözleri bir yarıktan görünüyor
gözleri odalardan ateş ediyor tüfekle
fakat dedi
savaşa ve sevişmeye kaldıralım kadehimizi!
fakat savaş zararlıdır
size geri dönen hiçbir kimse olmaz cephelerden
fakat dedi yine keşiş
benim bir çocuğum var
çocuğumun ismi Uzun Bilek
başında hiç saçı yok ve alnı annesininki gibi dar
çam diplerinde yaşayan bir ödlek
ateş
arzu
travma
Uzun Bilek hepsini iyi biliyor
ab initio
adımı saymayı bırak
kanatlı bir at
yıldızları saymayı bırak
yaban arıları da terk etti evimi
gökkubbe her gün dönecek tepemizde
sen bir şarkıyı dudaklarından bırak
denizin tuzu genzimi yalayan su olsun
utanç ve ar
beni kendine bırak
kumlarıma
akşam soğuyan sularıma
söğüdümün dalları yanaklarını okşayacak
gelgitlerim şehrine vuracak
sahneyi durdur
güneşi yak
dünya toz ve kaya parçası
başa döndük boşa dönerek
perdeler alev alev
acta est fabula
