"အင်း..."
အပျင်းကြောဆန့်ကာ နိုးလာတဲ့ ဆရာဝန်လေးကြောင့် ခေါင်းဆောင်မှာ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို ဖြေလွှတ်ပေးလိုက်၏။တစ်ညလုံးနိုးတစ်ဝက် အိပ်တစ်ဝက်နဲ့ လက်လွှတ်လိုက်တိုင်း လိုက်စမ်းနေတဲ့ ဆရာဝန်လေးကြောင့် လက်ကလေးတွေကို သေချာဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်မှ အသက်ရှုမှန်မှန်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာ။
"ဟင် လူကြီး "
"အင်း နိုးပြီလား "
"နိုးပြီ ညက ဒီမှာဘဲ အိပ်လိုက်ရတာလား "
"အင်း "
"အားနာလိုက်တာ "
ဆရာဝန်လေးက မျက်နှာလေး ညှိုးညှိုးငယ်ငယ်ဖြင့် အားနာဟန်ပြု၏။လူကြီးက စိုက်ကြည့်နေရုံကလွဲပြီး ဘာအမူအယာမှ မပြ။ပြီးမှ နူးညံ့ချိုသာတဲ့ အသံဖြင့် ဆရာဝန်လေးကို မေးလာ၏။
"သက်သာရဲ့လား "
"သက်သာပါတယ် "
လူကြီးရဲ့ အမေးကို ပြန်ဖြေကာ ကိုယ်ပေါ်မှာ လွှမ်းခြုံထားတဲ့ စောင်ကို ဖယ်ခွာကာ ထဟန်ပြု၏။
"အိမ်မက်က တကယ်မမက်ဘူးဘဲ လူကြီးလက်ကို ကိုင်ပြီး အိပ်ရင် အိမ်မက်မမက်ဘူး "
"ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ "
ဆရာဝန်လေးဆီက ဆီမန်းမန်းသလို ခပ်တိုးတိုးအသံဖြင့် ရေရွတ်နေတာကြောင့် ခေါင်းဆောင်က မကြားရတာကြောင့် မေးလာ၏။
"ဟင့်အင်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး "
"မင်းက ဒီလိုဘဲ ရေရွတ်နေတတ်သလား "
"တိတ်တိတ်လေး နေရမှာ ပျင်းလို့လေ "
ခပ်တည်တည် ဖြေတော့ လူကြီးရဲ့ မျက်ခုံးတွေ ပင့်တက်သွား၏။တစ်ချိန်လုံး ဆူညံနေတာဘဲ ပြောပြော လှုပ်လှုပ်ရွရွ လုပ်နေတယ်ဘဲ ပြောပြော ငြိမ်ငြိမ်လေးကို မနေချင်တာ။ဒါပေမယ့်လေ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ ငြိမ်ငြိမ်လေး မှေးစက်နေချင်တယ်။
"မျက်နှာသစ်ပြီးရင် တစ်ခုခုစားပြီး ဆေးသောက်ရမယ် "
"ကောင်းသွားပြီလေ "
"မကောင်းသေးဘူး ကိုယ်နည်းနည်းနွေးနေသေးတယ် "
"ကောင်းသွားပြီလို့ "
YOU ARE READING
ချစ်ခွင့် (ခ်စ္ခြင့္) /COMPLETE/
Fanfictionချစ်ခွင့်မရရင်တောင် သံသရာအဆက်ဆက် မင်းနဲ့ ဆုံတွေ့ချင်ရုံ 💗 ခ်စ္ခြင့္မရရင္ေတာင္ သံသရာအဆက္ဆက္ မင္းနဲ႔ ဆုံေတြ႕ခ်င္႐ုံ 💗
