GÖKYÜZÜNDEKİ TEK YILDIZ

20. BÖLÜM

Gözüme gelen güneş ışınlarına lanetler yağdırarak uyandığım bir gündü, bugün ne kadar güzel geçebilirdi ki zaten? Yattığım yerde doğrulmuş seslerin geldiği tahminimce mutfak olduğunu düşündüğüm yere doğru ilerledim. Kapıdan içeri girer girmez "Günaydın." dedim. 

"Günaydın." diyen Aras ile şaşırdım. Bunu o da farketmiş olacaktı ki "Abimin işi olduğu için gitti. Benimle idare edeceksin artık." dedi. 

"Seninle idare etmek daha çok hoşuma gider."dedim bende gülerek. Aras'ı daha yeni tanısam da çok cana yakın birisi olduğu için onun yanında kendimi rahat hissediyordum. Sandalyeye otururken çok geniş olmayan ama dekorasyonu sayesinde çok ferah gözüken bu mutfağı inceledim. Önüme koyulan tost ile bakışlarımı Aras'a çevirdim. 

"Benim elimden kahvaltı yapacaksan tosta mecbursundur ama şanslısın ki güzel tost yaparım." demesi ile hiç bir şey demeden önümdeki tosttan kocaman bir ısırık aldım o an farkettim ki çok acıkmışım ve bu tost cidden çok güzel olmuş.  "Eline sağlık çok beğendim." dedim. Karşımda tostunu yiyen Aras da ben demiştim bakışı vardı. Hiç konuşmadan kahvaltımızı yapmıştık misafir de olsam bulaşıkları yıkamanın görevi benim olmalıydı. Ben bulaşıkları yıkarken  Aras da içeriye geçmişti işimi bitirdikten sonra bende uyuduğum koltuğa kendimi attım. "Üzüldüm senin adına sevindim de hem." anlamsızca ona baktım. "Yani öldü sandığın birinin yaşadığını öğrendin." dedi. 

"Ne hissedeceğimi bilmiyorum." dedim derin bir nefes aldım kendime zaman tanımak için koltuğa kafamı yaslayarak tavanı izlemeye başladım. Böyle konuşmak benim için daha kolay olacaktı. Başkası ile konuşmak zordu konuşmasam da kafayı yiyecek gibiydim. "Ölmesi daha doğru öldüğünü sandığım zamanlar benim için çok zordu. Ne kadar gülsem de içim hep buruktu. Şimdi yaşadığını öğreniyorum ama içimdeki his daha değişemedi. Keşke diyorum keşke gerçekten ölseydi çünkü yaptığı kötülükleri o zaman affedebilirdim ama şimdi onu affedebilir miyim bilmiyorum." Ben susmuştum ama Aras konuşmaya başlamamıştı bir şeyler söylesin diye bunları söylememiştim ama bir tepki vermemesi tuhaf gelmişti. Aras'a baktığımda kahkaha atmadan duramadım. Tekli koltuğa oturmuş gözündeki gözlük ve elindeki defter ile çok ciddi duruyordu. "Aras Serin'in bedava seansına hoş geldiniz." dedi bende onun oyununu sürdürmeye karar verdim. "Hoşbulduk Aras Bey iyileşecek miyim yoksa bu delilik ile mücadele etmek mi zorundayım?" 

"Lütfen bunu duymamış olayım Hayat Hanım benim iyileştiremediğim bir tane bile hasta kalmamıştır."dedi tüm ciddiyetiyle. "Evet, anladığım kadarıyla sorun babanız."

Kapının açılması ile ikimizde susmuş gelen Ayaz'a bakıyorduk. "Neyse artık bir daha ki seansımız da konuşalım bunları." dedi Aras göz kırparak bende gülerek baktım ona. Ayaz içeri geçerken Aras'ı da çağırdı yanına yalnız kalınca varlığını bile unuttuğum telefonumun çalması ile cebimden çıkardım. "Efendim Ahsen." dedim. 

"Neredesin Hayat?"demesi ile şaşırdım. " Bir arkadaşımın evindeyim. "Güvendesin yani?" 

"Güvendeyim de. Niye soruyorsun sen bunları?"

 "Biz her şeyi öğrendik." demesi ile derin bir nefes verdim. "Tamam bak öğrenmişsiniz bende güvendeyim kapatıyorum." dedim ve kapattım. İçeri giren Ayaz ve Aras' a dik dik baktım. Böyle gizli saklı konuşmaları hiç hoşuma gitmiyordu, rahatsız hissettiriyordu. 

"Ben artık gitsem iyi olur."dedim çantamı elime alarak. "Bence biraz daha kal." bunu söyleyen Aras olsa çok da garipsemezdim ama Ayaz olunca garipsememek çok da kaçınılmaz değildi. O kadar çok dengesizdi ki her an kolumdan tutup artık git diyerek beni kapı dışarı edebilirdi.Bu potansiyeli onda çok fazla görüyordum. "Tamam." dedim. Dünden razıymış gibi ama şöyle bir şey vardı zaten dünden razıydım çünkü o eve gidince babam tekrardan gelirse ve ben yalnız olursam nasıl bir tepki verirdim, bilmiyordum. Korkuyordum çok fazla korkuyordum. Hayatım artık içinden çıkılmaz bir düğüm olmaya başlamıştı. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu kestiremiyordum. Sanki ben bir kuklaydım ve birisi kollarımda, ayaklarımda olan ipi  oynatıyordu.