Müneccim Kız !! / TEXTİNG

7. Bölüm

Sevgili okuyucularım lütfen beğenmeden başlamayınız. Yorumlarda buluşalım.

Keyifli okumalar....

"Aaaaaaaaaaaaağğğğğ!"

" Anneeeeeeeğğğ!!!"

" Allah'ım yardım ett!"

Bin kez ağız röntgenim çekilecek kadar koca bir sırıtma karşılığında aksi' yle yazışırken aniden elektrikler kesilmişti.
Bütün evi alaca karanlık sardığı için ben korkudan altıma sıçıyordum.

" Allah'ım önümü bile göremiyorum" dedim ağlamaklı bir sesle.
Karanlık fobim vardı. Küçüklüğümden beri karanlık ortamlardan hep kaçar ve korkardım.
Bu sefer bütün mahallenin elektriği kesildiği için korkunç bir karanlık etrafı büyülemişti.
Evde kimsenin olmaması benim hüngür hüngür ağlamama sebep olmuştu. Karanlıkta boğuluyorum ve hiç kimse yanımda değil...

Hıçkırıklarım bomboş evde yankı yaparken ben önümü göremediğim halde korkudan düşürdüğüm telefonu arıyordum.
Allah kahretsin!
Bu aşağılık telefon neredeydi?
Bir kaç dakika bir kör edasıyla elimle her yere dokunarak telefonumu aradım.

Taa ki henüz bilmediğim biri beni arayıp telefonun ışığı odayı aydınlatana kadar.. Ünitenin altında yanan ışığı gördüğümde telefonu hızlıca elime alıp kimin aradığına bakmadan hemen açtım.

" Anneeehh! Elektrikler kesildi. Abim de evde yok! Korkuyorum.Nerdesiniz? Hadi gelin."

Hıçkırıklarımın arasında sanki son kelimelerimi söylüyormuşum gibi aklıma gelenleri düşünmeden sıraladım.
Telefonun karşısında beni dinleyen kişinin derin bir nefes aldığını duyduğumda kaşlarım çatıldı ve beni arayan kişiye baktım.

Aksi....

Beni mi aramıştı?
Aklıma gelen şeyle bir aptal gibi elimi alnıma vurdum.
Tabii ya.
En son onunla yazışırken aniden elektrikler kesilince wifi de gitmişti ve mesaj atınca bana ulaşamamıştı.
Aklımdakiler beni daha bir şaşkın yapmıştı.

Aksi..
Beni merak mı etmişti?
Bana aniden ulaşamayınca korkmuş ve beni mi aramıştı?..
Koca bir yutkunma ihtiyacında bulundum.
Ve o ses geldi.

" Küçük kız iyisin değil mi? "

Sesi....
Onun sesi miydi?
Beni niye güvende hissettirmişti?
Sanki etrafım aydınlanmış gibiydi.

" Evet " dedim fısıltı bir sesle.
Az önce hıçkırıklarım sanki bana ait değil gibiydi.
Beni güvende hissetiren o ses bir kez daha kulağımı okşadı.
" Evde kimse yok ve elektrikler kesilmiş sanırım.Telefonun ışığını açmışsındır umarım"
Sanki birileri sakinleşeyim diye beni uyuşturmuşlardı.
O kadar hafiflemiştim.
Bunların hepsini bir ses mi yapmıştı ?
Yada o seste hissettiğim tanıdık olmayan duygular..

Aksi telefonda benden yanıt beklerken ben telefonun fenerini açtım.
Etraf bu sefer gerçekten aydınlandı..

" Elektrikler aniden kesildiği için telefonu düşürünce ışığı açamadım."
Sesim yine fısıltı ama oldukça sakin ve yumuşak çıkmıştı.

" Anladım" dedi o muhteşem ses.

Derin bir nefes çekme sırası bendeydi.
Koltuğa yavaşça otururken elim hâlâ kulağıma dayadığım telefondaydı.
İkimiz de susmuş nefes alış verişlerimiz konuşuyordu.
Ben hiç iyi değildim.
Sanırım zor anımda hiç beklemediğim bir insanın yanımda olması kalbimin derinlerinde sakladığı acıyı dışarıya çıkarmıştı.
Ama her zamanki gibi dışarıya belli etmeden içimde yaşayacaktım.
Böyle yapmalıydım.