အပိုင္း(22)

210 27 9
                                    

ညသည္ေမွာင္သထက္ေမွာင္လာသည္။ဒီေန႔သည္လကြယ္ညျဖစ္သည့္အေလ်ွာက္ပက္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္တြင္အလင္းေရာင္ပ်ပ်ေလးဟူ၍မေတြ႔ရ။

!ဒုတ္!....ဒုတ္...!

တိတ္ဆိတ္ေနေသာဒီလိုညမ်ိဳးတြင္ေတာင္ကုန္းတစ္ေနရာ၌မီးအိမ္အလင္းေရာင္ေလးကက်ေရာက္ေနသည္။

ထိုေနရာတြင္လူ၂ေယာက္႐ွိသည္။တစ္ေယာက္ကမီးအိမ္ကိုကိုင္ထားၿပီးက်န္တစ္ေယာက္ကေတာ့ေပါက္တူးအားကိုင္ကာတစ္စံုတစ္ခုအားအသည္းအသန္တူးေနသည္။

"ျမန္ျမန္တူးရင္ပိုေကာင္းမယ္!..ခုေလာက္ဆိုသူသတိရေနေလာက္ၿပီ.."

သူမစကားေၾကာင့္သူအားပိုထည့္ကာခပ္ျမန္ျမန္တူးလိုက္သည္။

နတ္႐ိႈင္းလွတဲ့ေခ်ာက္ႀကီးတစ္ခုထဲမွလြတ္ေျမာက္လာတဲ့လူအလားေ႐ွာင္းက်န္႔နိးလာသည္။သူနိးလာလာခ်င္းသတိထားမိတာသူအလံုပိတ္အရာတစ္ခုထဲေရာက္ေနျခင္းပင္။

ေလအလံုအေလာက္မ႐ွိတာေၾကာင့္ခဏခ်င္းပင္သူမြန္းၾကပ္လာကာအသက္မ႐ူႏိုင္ျဖစ္လာသည္။လြတ္လိုလြတ္ျငားသူ႐ုန္းကန္ၾကည့္သည္။ေဘးကသစ္သားနံရံကိုထု႐ိုက္ရင္းသူ႔အသံကိုတစ္စံုတစ္ေယာက္ၾကားေစခ်င္သည္။

!ျမန္ျမန္...ကြၽန္ေတာ္ ့ကိုကယ္ပါ..!

သူစိတ္ထဲကေနေရရြတ္လိုက္ရင္းအသိစိတ္တို႔ေဝဝါးလာသည္။

"အဖံုးျမန္ျမန္ဖြင့္!!..."

ထိုစကားသည္ေ႐ွာင္းက်န္႔ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရေသာအရာပင္။

"သားေလး!သားဘာျဖစ္သြားတာလဲ"

"စိတ္မပူပါနဲ႔ အမတ္ႀကီး!သူသတိေမ့သြားတာ၊ကြၽန္မသူ႔ကိုေသခ်ာေစာင့္ေ႐ွာက္မွာမို႔စိတ္ခ်ပါ..."

႐ွင္းမူရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ေ႐ွာင္းထန္သားရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုေငးရင္းေခါင္းၿငိမ့္ျပရံုမွလြဲလို႔သူဘာတက္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

သားေလးအသက္႐ွင္သန္ေနတယ္ဆိုတာသိရရင္ပဲသူေက်နပ္ေနပါၿပီ။

"သခင္ေလးေနာက္ကိုကြၽန္ေတာ္ပါလိုက္ပါရေစ..."

ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္႐ွင္းမူေရာ၊အမတ္ႀကီးပါအသံလာရာဆီၾကည့္မိေတာ့

ချစ်ခြင်းနေမင်းရဲ့အလွမ်းလမင်းငယ်(ခ်စ္ျခင္းေနမင္းရဲ႕အလြမ္းလမင္းငယ္)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora