အပိုင္း(21)

223 27 9
                                    

လျပည့္ေန႔မဟုတ္ေသးေပမယ့္ေကာင္းကင္ႀကီးမွာေတာ့လမင္းကေလးကသာလို႔။အလင္းႏုႏုျဖန္႔က်ဲထားတဲ့လမ္းကေလးမွာရဲမက္ႏွစ္ေယာက္တစ္နည္းအားျဖင့္အေယာင္ေဆာင္ရဲမက္ႏွစ္ေယာက္။

တစ္ေယာက္ကေတာ့အသက္မဲ့ေနတဲ့ခႏၶာအားအႏိုင္ႏိုင္သယ္ရင္းယိုင္တိယိုင္တိုင္လမ္းေလ်ွာက္ေနသည္။ထိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ဓားအားေသခ်ာကိုင္ကာသတိႀကီးစြာလမ္းေလ်ွာက္လာေသာေနာက္တစ္ေယာက္။

"႐ွေမာ့!....မင္းေျပာၾကည့္!ငါသူ႔ကိုတကယ္လက္လႊတ္ေပးရေတာ့မွာလား...."

လမင္းကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းရိေပၚတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။မ်က္ခမ္းစပ္ကမ်က္ရည္တို႔ကစီးဆင္းလာသည္။

တံု႔ျပန္သံမၾကားေတာ့ရိေပၚေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္သည္။႐ွေမာ့ကသူ႔ကိုၾကည့္မေနေခ်။ေကာင္းကင္ကလမင္းကိုပဲေငးေမာေနသည္။

ၿပီးေတာ့မွသူ႔ကိုၾကည့္ကာ....

"တစ္ခါတစ္ေလ ဘဝကျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ခြင့္မွမ႐ွိတာ!!..."

ရိေပၚမ်က္ရည္ၾကားကရယ္ေမာမိသည္။မွန္သား....ဘဝကျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ခြင့္မွမ႐ွိတာတဲ့။နတ္ဘုရားေလးနဲ႔သူနဲ႔ေဝးေစဖို႔ဘယ္သူကဖန္တီးလိုက္တာလဲ။

ဘာလဲ....။ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ေကာင္လား...။ျမင္သာျမင္ရရင္ေလရိေပၚကံၾကမၼာကိုသတ္ပစ္လိုက္တာၾကာၿပီ။ခုေတာ့သူ႔အျဖစ္က႐ူးလဲ႐ူးပစ္ခ်င္သည္။႐ူးပစ္လို႔လဲမရ။

မင္းမ႐ွိရင္တကယ္မျဖစ္တဲ့လူမို႔မင္းမထားခဲ့ပါနဲ႔က်န္႔ရယ္...။

🌷🌷🌷🌷🌷🌷

ေ႐ွာင္းက်န္႔အားမ႐ွိတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုရေအာင္ထိန္းၿပီးမီးဖိုခန္း႐ွိရာဆီသြားကာအထဲသို႔အသာေလးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

အေဖကမီးဖိုေပၚမွာေဆးက်ိဳေနပံုရသည္။အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာအိုးကိုေမႊရင္းအေဖကငိုေနသည္။ေ႐ွာင္းက်န္႔အေျခအေနကိုရိပ္စားမိသည္။

ဒါဟာသူ႔အတြက္ေနာက္ဆံုးေဆးတစ္ခြက္။အေမကေတာ့အေဖတိုက္ထားတဲ့ေဆးေၾကာင့္အိပ္ေမာက်ေန႐ွာသည္။ေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးအိပ္ရာထဲဟန္မပ်က္ျပန္လဲေနလိုက္သည္။

ချစ်ခြင်းနေမင်းရဲ့အလွမ်းလမင်းငယ်(ခ်စ္ျခင္းေနမင္းရဲ႕အလြမ္းလမင္းငယ္)Where stories live. Discover now