အပိုင္း(26)

289 26 3
                                    

ဒုန္းခနဲပိတ္သြားတဲ့တံခါးေနာက္မွာေတာ့မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ေ႐ွာင္းက်န္႔တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့သည္။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။အ႐ွင္သူ႔အေပၚႏူးညံ႔ေနရင္ေပ်ာ္ရႊင္ရသေလာက္အ႐ွင္မို႔သူ႔အေပၚၾကမ္းတမ္းရင္ရင္ဘက္ထဲေသေလာက္ေအာင္နာက်င္ရသည္။

အ႐ွင့္ရဲ႕စိတ္ၿငိဳျငင္ေအာင္လုပ္မိမွာစိုးရိမ္ေနမိသည္။သို႔ေပမယ့္ဘာမွန္းမသိတဲ့အေျခအေနမွာသူဒီတိုင္းေတာ့ၿငိမ္ေနလို႔မျဖစ္ေခ်။ခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုယင္းေလးနဲ႔ဆရာသူ႔ကိုစိတ္ပူေနေလာက္ၿပီ။

"ဒုန္း!..အျပင္မွာဘယ္သူ႐ွိလဲ..."

"သခင္ေလးဘာမ်ားအလို႐ွိပါသလဲ..."

တံခါးအျပင္ဆီမွနန္းတြင္းသူတစ္ေယာက္အသံၾကားလိုက္ရတာမို႔ေ႐ွာင္းက်န္႔အားတက္သြားကာ

"ကြၽန္ေတာ္ ့အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔အဲ့တာတံခါးဖြင့္ေပးလို႔ရမလား..."

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ သခင္ေလးအ႐ွင္ကသခင္ေလးဘယ္မွမသြားေအာင္ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမတို႔ကိုေစာင့္ခိုင္းခဲ့တာပါ..."

ေ႐ွာင္းက်န္႔ဟင္းခနဲသာသက္ျပင္းႀကီးတစ္ခ်က္ခ်မိေတာ့သည္။အ႐ွင္ကဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မ်ားသူ႔အေပၚဒီလိုလုပ္ေနရတာလဲ။သူဒီကေနဘယ္ေတာ့မ်ားမွထြက္ရမွာလဲေနာ္။

🌷🌷🌷🌷🌷🌷

ညီလာခံက်င္းပတဲ့ခန္းမေဆာင္ထဲရိေပၚေရာက္ေနေပမယ့္စိတ္ကေတာ့အေဆာင္ေတာ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ေကာင္ေလးဆီမွာသာ။ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၿပီးေစခ်င္ၿပီ။

ဒီေန႔မွအပ်င္းႀကီးတဲ့သူ႔အမတ္ေတြကလဲေလေၾကာ႐ွည္ေနၾကသည္။ထိုစဥ္႐ွေမာ့ကသူ႔အနားသို႔ကပ္ကာတီးတိုးေျပာသည္။ရိေပၚမ်က္ႏွာထက္တြင္ေအးစက္စက္မဲ့ျပံဳးတစ္ခုေပၚလာသည္။

႐ွေမာ့ကိုအခ်က္ျပလိုက္ေတာ့႐ွေမာ့ကလူတစ္ေယာက္ကိုညီလာခံခန္းမထဲသို႔ဝင္ခိုင္းလိုက္သည္။

"အ႐ွင္မင္းႀကီးကိုကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးအ႐ိုအေသျပဳပါတယ္..."

ၾကမ္းျပင္နဲ႔ထိကာအ႐ိုအေသျပဳေနတဲ့လူကိုျမင္ေတာ့အတြင္းဝန္နဲ႔အတူသူ႕အေပါင္းအေဖာ္တစ္သိုက္တို႔မ်က္စိမ်က္ႏွာအသီးသီးပ်က္ယြင္းသြားၾကသည္။

ချစ်ခြင်းနေမင်းရဲ့အလွမ်းလမင်းငယ်(ခ်စ္ျခင္းေနမင္းရဲ႕အလြမ္းလမင္းငယ္)Unde poveștirile trăiesc. Descoperă acum