Φθινόπωρο

Κεφάλαιο 39

Οι διαβεβαιώσεις του γιατρού, ότι δεν υπήρχε κάποιος λόγος ανησυχίας, έφεραν μεγάλη ανακούφιση και στους δυο. Ο Λάμπρος ωστόσο, μπορούσε να διακρίνει ακόμα κάποιες επίμονες σκιές στο πρόσωπό της. Άφησε μπροστά της μια κούπα με ζεστό χαμομήλι, που άχνιζε ακόμα. Την τύλιξε λίγο πιο ζεστά με το σάλι της και έκατσε δίπλα της. Χάιδεψε απαλά το χέρι της, όσο παρατηρούσε το πρόσωπό της. «Φοβάσαι ακόμα» παρατήρησε τελικά. Δεν είπε τίποτα, ούτε αντέδρασε με κάποιο τρόπο. Η απάντηση άλλωστε ήταν φανερή στα μάτια της, αλλά και στη σιωπή της. «Γιατί;» τη ρώτησε απλά.

Ξεφύσησε βαριά. «Γιατί δε μπορώ να ξεχάσω» παραδέχτηκε ένοχα. «Μη μου δίνεις σημασία» μουρμούρισε τελικά «Θα μου περάσει, απλά θέλω τον χρόνο μου». Έμπλεξε τα χέρια της ήρεμα με τα δικά του. Γέλασε αχνά στα λόγια της. «Να μη σου δίνω σημασία;» αναφώνησε με έναν εύθυμο τόνο στη φωνή του. Την τράβηξε απότομα από τη μέση, ανασηκώνοντας ελαφρώς το σώμα της, και την ακούμπησε στα πόδια του. Τα χέρια του τύλιξαν σφιχτά το σώμα της. Η κίνησή του την ξάφνιασε, και κρατήθηκε ασυναίσθητα από τους ώμους του, λες και φοβόταν πως θα γλιστρούσε από το κράτημά του. «Εγώ να μη σου δίνω σημασία;» τη ρώτησε διασκεδάζοντας αμυδρά.

Ένα αχνό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της χωρίς να το καταλάβει. «Ξέρεις τι εννοώ» είπε απλά. Την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε πλατιά. «Τι εννοείς;» τη ρώτησε, φέρνοντας και πάλι ένα ανάλαφρο γέλιο στα χείλη της, και μια βιαστική αχτίδα στο όμορφο βλέμμα της. «Είμαι χαρούμενη Λάμπρο» του εξήγησε ήρεμα «Ακόμα κι αν δε μπορώ να στο δείξω τώρα».

Χάιδεψε απαλά το μάγουλό της. Το ήξερε καλά πως ήταν χαρούμενη για το θαύμα που είχαν καταφέρει, τον στεναχωρούσε ωστόσο η δυσκολία της να το εκφράσει. Ήταν σχεδόν σαν να φοβόταν να χαρεί, περισσότερο από ότι φοβόταν πως κάτι θα πήγαινε στραβά στο τέλος. Πέρασε κάποιες τούφες των μαλλιών της πίσω από το αφτί της. «Θες να περιμένουμε, έτσι δεν είναι;» αναρωτήθηκε χαζεύοντας γαλήνια τα μάτια της. Μάσησε ένοχα τα χείλη της. «Δεν είμαι έτοιμη ακόμα να το ανακοινώσουμε» ψέλλισε, χαμηλώνοντας το βλέμμα της.

Ανασήκωσε το πρόσωπό της και κοίταξε τα μάτια της. «Τότε θα είναι το μυστικό μας για λίγο καιρό ακόμα» είπε απλά, με μια τρυφερότητα στη χροιά του που έκανε όλο της το κορμί να γεμίσει με την αγαλλίαση της αγάπης του. Του χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. «Θα το ξέρουμε μόνο εγώ κι εσύ» την καθησύχασε «Μέχρι να νοιώσεις έτοιμη να μοιραστείς αυτή τη χαρά με τους ανθρώπους μας. Μέχρι να μη φοβάσαι πια για τίποτα». Δεν είπε κουβέντα. Απλά πλησίασε το σώμα της στο δικό του, και τύλιξε τα χέρια της γύρω του, αγκαλιάζοντάς τον σφιχτά, με απέραντη ανακούφιση κι ευγνωμοσύνη, για την αγάπη και την κατανόηση που έβρισκε πάντα στο πλευρό του.