Φθινόπωρο

Κεφάλαιο 27

Ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο γεμίζοντάς το με φως. Τα μάτια της άνοιξαν με δυσκολία αρκετή ώρα αργότερα. Κοίταξε το ρολόι στο έπιπλο δίπλα της. Μέτρησε ένα-ένα τα λεπτά. Κοίταξε το δωμάτιο γύρω της που έλαμπε λευκό γεμάτο από τις ζεστές αχτίδες του καλοκαιρινού ήλιου. Βγήκε από τα σκεπάσματα και άνοιξε το παράθυρό της για να εισπνεύσει τον καθαρό αέρα. Η ζεστή ατμόσφαιρα την αγκάλιασε γλυκά καθώς το άρωμα του ανθισμένου κάμπου πλημύριζε τα πνευμόνια της. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της. Τα μάτια της έκλεισαν απαλά κι εκείνη έμεινε να αναπνέει την απλότητα της ευτυχίας.

Άκουσε το μελωδικό τραγούδι των πουλιών που είχαν φτιάξει τις φωλιές τους στα δέντρα γύρω από το σπίτι της. Άκουσε το απαλό θρόισμα των φύλλων που μιλούσαν υπόκωφα μαζί με τη καλοκαιρινή δροσιά του πρωινού. Ένοιωσε την καρδιά της γαλήνια, το σώμα της ανάλαφρο.

Κοίταξε το κρεβάτι της. Αυτό που τόσο καιρό νοσταλγούσε το σώμα που συμπλήρωνε το δικό της. Ποτέ ξανά, σκέφτηκε. Ποτέ ξανά δεν θα ξάπλωνε μόνη της σε αυτά τα σεντόνια. Ποτέ ξανά δεν θα λησμονούσε την αγκαλιά που την γέμιζε, την αγάπη που την γιάτρευε. Μετά από αυτό το βράδυ θα είχε πάντα κάποιον στο πλευρό της. Δε θα κρύωνε στην απουσία του, ούτε θα αναζητούσε το κορμί του ζαλισμένη από τον ύπνο κάθε που θα ανέτειλε ο ήλιος, γιατί αυτός θα ήταν πάντα εκεί.

Κοίταξε το λευκό φουστάνι που κρεμόταν στην ντουλάπα της. Το χαμόγελό της πλάτυνε κι άλλο. Ένα κρυστάλλινο δάκρυ φώλιασε στην άκρη του ματιού της κι εκείνη το σκούπισε βιαστικά. Πήρε το απαλό ύφασμα στα χέρια της. Πέρασε από πάνω του τα δάχτυλά της, χωρίς να το αγγίζει πραγματικά. Το φως του ήλιου απλώθηκε μέσα στην κάμαρη χαρίζοντας στα πάντα μια ονειρική λάμψη. Έφερε το ύφασμα κοντά στο πρόσωπό της και μύρισε το διακριτικό άρωμα από το πράσινο σαπούνι. Κάθε μικρή λεπτομέρεια, από την αίσθηση που άφηνε το σατέν στα ακροδάχτυλά της, μέχρι την γλυκιά μυρωδιά που τύλιξε ζεστά την ψυχή της, αποτυπωμένη για πάντα στο μυαλό της.

Η σκέψη της έτρεξε στη στιγμή που θα αντίκριζε ξανά τα μάτια του. Τα πάντα από χρόνια ζωγραφισμένα με την χρυσαφένια σκόνη του ονείρου. Από χρόνια εκείνη η εικόνα χαραγμένη στο μυαλό της. Τον έβλεπε εκεί, ψηλό, πιο όμορφο από κάθε άλλη φορά, με ένα ολόλευκο χαμόγελο κεντημένο στο πρόσωπό του. Τα βλέμματά τους ενώνονταν και η καρδιές του συγχρονίζονταν συνδέοντας κάθε κομμάτι της ψυχής τους, σμιλεύοντας κάθε αιχμηρή άκρη που χάραξε πάνω τους ο πόνος.