Φθινόπωρο

Κεφάλαιο 20

Κράτησε το βιβλίο λίγο καλύτερα στα χέρια του, προσπαθώντας να το βολέψει μπροστά τους, ώστε να μπορεί να διαβάσει κι εκείνη. Ένοιωθε το σώμα του να κινείτε με κάθε του ανάσα. Άκουγε την καρδιά του που χτυπούσε ήρεμα. Η φωνή του έφτασε στα αφτιά της σαν την πιο γλυκιά μελωδία καθώς της διάβαζε εκείνο το βιβλίο που είχε από καιρό φυλαγμένο για εκείνη. «Γιατί η ελευθερία δεν έχει να κάνει ούτε με την περιπλάνηση, ούτε με τους άρρηκτους δεσμούς» είπε τρυφερά. «Έρχεται από μέσα σου» ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του καθώς πρόφερε αυτές τις λέξεις. Έτριψε ζεστά το χέρι της με το δικό του, απολαμβάνοντας την αίσθηση του κορμιού της κοντά στο δικό του. «Κι οι ρίζες της, χωρίς να το θέλεις, πιάνουν βαθιά στη γη» βολεύτηκε μέσα στην αγκαλιά του τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το σώμα του. «Κι όσο πασχίζουν να απλωθούν, τόσο βαθύτερα χώνονται» γύρισε να την κοιτάξει κι έκανε κι αυτή το ίδιο.

Αντάλλαξαν ένα φωτεινό χαμόγελο. Τα βλέμματά τους παγιδευμένα στην ατελείωτη αγάπη που τους ξεχείλιζε. Η μύτη της έγδερνε απαλά την δική του. Οι ανάσες τους μπλέκονταν ρυθμικά σε κάτι μεθυστικό και όμορφο. Τα χείλη του τόσο κοντά στα δικά της. Το φιλί τους αναπόφευκτο. «Είναι υπέροχο» είπε αναγνωρίζοντας πόσο όμορφο ήταν το βιβλίο που είχαν μπροστά τους. Πόσο καλά την ήξερε...

Η πλάτη του στηριγμένη στο ντιβανάκι. Τα χέρια του γύρω της. Τα χέρια της γύρω του. Τα πόδια τους μπλεγμένα. Τυλιγμένοι και οι δυο με μια χοντρή κουβέρτα. Η φωτιά, δίπλα τους, άπλωνε την ζεστασιά της στο δωμάτιο, αλλά και στην ψυχή τους. Τα μάτια του έλαμπαν. Τέντωσε το σώμα της κι άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλι του. «Διάβασέ μου λίγο ακόμα» τον παρακάλεσε και ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του. Εκείνος συνέχισε να διαβάζει με ένα αδιευκρίνιστο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Τα δάχτυλά της χάιδευαν απαλά το δέρμα του λαιμού του, μια ασυναίσθητη κίνηση στοργής και αγάπης από μέρους της. Η αναπνοή του ξαφνικά βαριά. Οι χτύποι της καρδιάς του δυνατοί, γρήγοροι.

Άφησε το βιβλίο να γλιστρήσει στα πόδια του. «Σε παρακαλώ, μη το κάνεις αυτό» είπε κλείνοντας το χέρι της στο δικό του. Εκείνη τον κοίταξε μπερδεμένη. Έμοιαζε σχεδόν να πονάει έτσι όπως βύθισε το βλέμμα του στο δικό της. «Με το ζόρι κρατιέμαι κάθε φορά που είσαι κοντά μου Ελένη» παραδέχτηκε κάπως ένοχα.

Τραβήχτηκε ελαφρώς από την αγκαλιά του. Τα μάτια της δεν άφησαν στιγμή τα δικά του. Ελευθέρωσε το χέρι της από το δικό του. Δεν είπε τίποτα. Τα δάχτυλά της ταξίδεψαν και πάλι γύρω από τον λαιμό του, αφήνοντας ένα και μόνο χάδι στο ζεστό του δέρμα. Τον πλησίασε, δισταχτικά στην αρχή, αλλά απόλυτα σίγουρη στην συνέχεια. Ακούμπησε τα χείλη της στο μάγουλό του, αφήνοντας ένα ολοζώντανο φιλί. Τον ένοιωσε να καταπίνει με δυσκολία. Το στόμα της γλίστρησε στο σαγόνι του, έπειτα στον λαιμό του. Τα χείλη της περνούσαν απαλά πάνω από το δέρμα του αφήνοντας πίσω τους την φλόγα της επαφής.