The Soldier (Kim Seok Jin)

1. PATLAMA

Herkese merhabalar diyorum öncelikle. Bu benim ilk kurgum. Çok iyi yazamam belki ama yine de bir şans verir misiniz? Zaten burada yeniyim. Takipçim de yok belki şimdi okunmaz ama ileride görüp okursunuz umarım.

***

"Lütfen uyan, böyle ölemezsin. Ma Ri kurtar onu, ölmesine izin veremezsin." Korkuyla uykusundan uyandı. "Ah yine aynı kâbus, ne zaman bitecek bu işkence?" hayattan bezmiş bir şekilde yatağından kalktığı gibi aşağıya mutfağa doğru adımladı.

"Günaydın Ajumma annem daha uyanmadı mı?"

"Günaydın kızım , annen erkenden gitti bir ameliyatı varmış."

"Anladım, desene yine başbaşayız." Diyip gülümsedi Ma Ri.

Bayan Choi de imalı bakış atıp "Ne o beni sevmiyor musun yoksa?" dedi.

"Hayır anneme söyleme ama seni ondan daha çok seviyorum." İkisi de kahkahalarla güldü ardından Ma Ri'nin yüzü aniden ciddi bir hâl aldı.

"Ne oldu birden kızım yoksa yine aynı kâbus mu?" Ma Ri somurtup başıyla onayladı.
"Belki de unutmak için mücadele edersen artık rüyalarına girmez."

"Bilmiyorum gerçekten ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, acaba evlensem mi? Kocama sarılıp uyurum ve kendimi güvende hissedersem kâbus falan görmem."

"Bu kafayla mı? Sen bu kafayla evde kalırsın. Tamam gençsin, güzelsin, zenginsin ve doktorsun ama peşinde koşan erkekleri bi dövmediğin kaldı, bu yüzden kimse sana bakmaz artık."

"Ama onlar beni param için seviyor diğerleri de annemin zorla aramızı yapmaya çalıştığı kişiler. Anneme göre ideal damat adayları bana göre bir avuç kendini beğenmiş aptal."

"Tamam kızım hayatının olmayan aşkını bulmaya devam et bu gidişle evde kalacak..."

Daha sözünü tamamlamadan "Kumanda nerede televizyonun sesini açalım." Diye atladı Ma Ri. Hızla kalkıp aniden bulduğu kumandayla ses tuşuna bastı.

"Bir son dakika haberiyle karşınızdayız sayın seyirciler, Kuzey Hwanghae ilinin Panmunjom Kasabası'nda teröristler tarafından planlanan patlamada sekizi çocuk on iki kişi yaşamını yitirdi beş kişi de yaralı..."

Ma Ri'nin gözünden bir damla yaş süzüldü.

Ne istediler o küçücük çocuklardan? Onların hayalleri vardı, belki kimisi doktor kimisi öğretmen olacaktı. Peki ya o büyükler... Belki de çocuklar annesiz babasız kaldı. Ne istediniz onlardan?

"Ma Ri kızım ne düşünüyorsun?"

"Hiç... Sanırım çalışmak istediğim yeri buldum."

"Sakın bana aklımdan geçeni söyleme. Kızım buna annen izin verir mi sanıyorsun seni öldürür yine de göndermez oraya. Dizinin dibinden ayırmaz seni."

"Ondan izin alan kim, bugüne kadar onu dinleseydim şimdiye o pisliklerin biriyle evlenmiş çocuğum olmuştu." Elinin tersiyle akan gözyaşını silip hızla odasına koştu.

                                  ~•~

"Anne sana bir şey söyleyeceğim." Diyip annesinin ağzındaki yemeği yutmasını bekledi.

"Söyle!"

Boğazını temizleyip "Ben Panmunjom'a gidiyorum orada çalışmaya karar verdim. Oradaki hastaneyle konuştum beni kabul ettiler hemen."

Bayan Lee' nin gözleri fal taşı gibi açılırken "NE DEDİN SEN AKLININ UCUNDAN DAHİ GEÇİRME BÖYLE BİR ŞEYİ, YANIMDAN AYRILMAYACAKSIN!" diye bağırdı.