𝗧𝘂𝘁𝘀𝗮𝗸 || 𝗧𝗼𝗺 𝗠𝗮𝗿𝘃𝗼𝗹𝗼 𝗥𝗶𝗱𝗱𝗹𝗲

𝐶ℎ𝑎𝑝𝑡𝑒𝑟 𝟙𝟘

Her şey o zaman başlamıştı.

Sadece bir cruciatus laneti ile kurtulmuştum. Ama o geceden sonra beni zindanlara hapis etmişti.

Dumbledore'a ne yalan söylediği, kimseyi şüphelendirmeden nasıl beni getirmişti bilmiyordum. Zaten bir kaç ay sonra kendisi de mezun olup, Lestrange, Malfoy ve bir iki ölüm yiyenle Abraxas'ın malikanesinde kalıyorlardı.

Bazen bana iltifat ediyordu, bazen gülümsüyordu- daha doğrusu sırıtmak-, nadirende olsa sarılıyorduk, sevişiyorduk ama sevgili olup olmadığımıza dair tek bir şey bile söylemiyordu. Ben de sormuyordum.

Çünkü sorarsam bana olan ilgisinin bitmesinden korkuyordum.

Her ne kadar özgürlüğümün kısıtlandığından şikayetçi olsam da, buraya geldiğimden beri benimle daha fazla ilgileniyordu. Muhtemelen yine oyunlarından biriydi. Eğer ilgili vermezse burada delireceğimi, kendimi aç bırakıp öldüreceğimi düşünüyordu.

Ama bunu yapmama sebebim bana verdiği ilgi değildi, gücümü gösterme çabamdı. Pes etmediğimi göstermek istememdi.

Ve bunu yine ona söylemiyordum çünkü söylersem ilgiyi keseceğini biliyordum.

Açıkçası benimle ilgilenmesi hoşuma gidiyordu. Bunu o da biliyordu, bilmemezlikten geliyordu. Tıpkı benim yaptığım gibi.

Bana hediye olarak verdiği defteri açtım ve zihnimi toparladım. Onun hakkında bir şeyler bilmek için benimde ona oyun oynamam gerekiyordu.

Tabii defteri açıp okursa.

Okumuyordu çünkü bitmesini bekliyordu. Ama nasıl okumasını sağlayacağımı da biliyordum.

Onu özlüyorum. Eğer Tom beni buraya hapis etmeseydi onunla geçirecek bol vaktim olacaktı. Tom'dan ölesiye nefret edeceğim. Her şeyimi elimden aldı.

Sırıttım ve aklımdan geçirdiklerimin yazıya dökülmesini izledim. Zevkliydi.

Zevkli.

Son düşündüğüm şeyde yazıldığı zaman göz devirip defteri kapattım ve yastığım altına koydum . Tek gerekli olan Tom'un yanıma gelmesiydi. Haftada en az bir kez geliyordu. Bir kaç gündür gelmediğine gçre bugün gelirdi.

Günleri hesaplamak zordu. Akşam olduğunu anlayabilmemin tek nedeni minik pencereden sızan ışıktı.

Aman, o olmasa ne yapardım.

Planlarım hesaplarıma tam olarak uydu.

"Bana verdiğin defteri kaybettim."

"Kayıp mı ettin?"

Kafamla onayladım.

"Buradan çıkmıyorsun, nasıl kaybettin? Tuvaletin içine düşürecek halin yok."

"Bilmem, olabilir. Orada hiç kullanmadım da değil."

Tom kilidi büyüyle açıp içeri girdi ve bana kısa bir bakış atıp yastığımı kaldırdı

"Salak mısın?"

Göz devirdim.

İçini açıp okumadan göz gezdirdi. Tam kapatacağı sırada son sayfayı açtı kaşlarını çatarak o sayfayı izledi. Yanına gidip defteri elinden aldım

"Çok ayıp, Tom. Ben senin eşyalarını karıştırıyor muyum?"

"Kimdi o?" dedi kaşlarını merakla çatarak.

"Kim kimdi?" dedim bilmemezlikten gelerek.

"Biliyorsun." dedi gözleriyle defteri işaret ederken "Defterde bahsettiğin çocuk."